Το ταξίδι εκείνο: Το κίτρινο ημερολόγιο στον πάτο της βαλίτσας

 Τρίτη 25 Ιανουαρίου, έτος «Μαύρου Δέρματος». 

Μήνας Αλκυονίδων και λαμπροφεγγαρόφωτης βροχής 

Την περίμενα στην πόρτα να ετοιμαστεί. Νομίζω ανήκει σε εκείνες που αργούν όπως κι εγώ  να ετοιμαστούμε αν έχουμε κάπου να πάμε. Βγαίνει στην πόρτα μισοκρυμμένη, μόνο το κεφάλι και ο ένας ώμος και μου λέει πως δε βρίσκει κάποιο μαντίλι. Μου κάνει νεύμα να περάσω μέσα και τρέχει προς την ξύλινη σκάλα. Κάτω ακριβώς από τη σκάλα πάνω σε ένα κάμελ ταμπουρέ κείτεται ένα εκρού βαλιτσάκι από δερματίνη περίπου σαράντα πόντους. Φωνάζει από πάνω πως αν θέλω μπορώ να παίξω μουσική στο πικάπ. Πρώτα αναρωτιέμαι γιατί πικάπ και στη συνέχεια προσπαθώ απορημένη να εντοπίσω δίσκους βινυλίου. Δίπλα από το ταμπουρέ, μέσα σε ένα ψάθινο καλάθι, υπάρχουν πολλοί από αυτούς, αρκετοί παλιοί και μερικοί καινούργιοι. Και φυσικά το πικάπ, τι άλλο από το κλειστό βαλιτσάκι μπροστά μου. Παίρνω την πρωτοβουλία, η βαλίτσα ανοίγει και ένα αληθινό πικάπ με πλατό, βραχίονα, κεφαλή. Μόλις διαλέγω τυχαία έναν δίσκο με έναν ήχο μεταξύ jazz και electronic και ακούω πίσω μου τα βήματά της.

Με παραξενεύει η ξαφνική εμφάνισή της όσο και η μουσική που διαλέγει να συμπεριλάβει στην συλλογή της. Φοράει ένα κρεμ μίντι φόρεμα από μπουκλέ ύφασμα, στενό πολύ στη μέση με μερικές πιέτες τριγύρω, ελαφρώς άνετο στους γοφούς και απόλυτα pensil στο τελείωμα. Ψηλές κόκκινες σουέτ γόβες τονίζουν υπέροχα τις μακριές γάμπες της και όλο το σύνολο την κάνει να φαίνεται υπέρκομψη. Μαλλιά από χοντρές σκούρες καστανές γυαλιστερές μπούκλες ως τους ώμους και μακριά δάχτυλα να περνούν ανάμεσά τους και μαλακά να ξεχτενίζονται είναι εκείνο το στιγμιότυπο από εκείνη που σου αποτυπώνεται για πάντα στο νου. Το άρωμα της γλυκό, πικάντικο και παλιό είναι σαν εκείνο που μας θυμίζει τη μαμά μας, νοσταλγικό και προσαρμοσμένο στη μυρωδιά του δέρματος του αγαπημένου μας πρόσωπου. Γύρω από τον λαιμό της έχει περασμένο ένα μαντίλι με ζωηρά χρώματα ίσως από ακριβό μετάξι ίσως και από φτηνό σατέν. Γλυκό μπεζ, βαθύ μοβ, καφέ της σοκολάτας και λεπτή χρυσοκλωστή σχηματίζουν έναν σπάνιο καμβά αποχρώσεων που κεντρίζει τα οπτικά νεύρα ευχάριστα. Όλα μπερδεύονται σε μια υπερβολή που πάνω της καταλήγει να είναι απλά ο εαυτό της. Μάλιστα η άνευρη φωνή της χαλαρώνει την έντονη παρουσία της εκτός από τις φορές που θέλει να εκφραστεί όσο έντονα μπορεί να νιώθει. 

Με ρωτάει πως βρήκα τις σημειώσεις της, αν μου φάνηκαν αρκετά χρήσιμες και εγώ με ένα ειλικρινές ευχαριστώ και ένα ανάλογο χαμόγελο της ανταποδίδω το ενδιαφέρον που έχει μέχρι τώρα δείξει. Μια νευρώδης μελωδία στο πικάπ με σηκώνει από το κάθισμα και με στέλνει κατευθείαν δίπλα στην πόρτα. Η ώρα πέρασε αργά θαρρώ και φοβάμαι πως έχω χάσει σχεδόν όλη τη μέρα. Όμως δεν είμαι ούτε μισή ώρα εδώ, ούτε καν η μία πλευρά του βινυλίου. Η αλήθεια είναι πως κι εκείνη δε θέλει να αργήσει στο ραντεβού της στο οποίο προσφέρθηκα να την πετάξω όταν στο τηλέφωνο χθες την ενημέρωνα πως θα περνούσα να της αφήσω της σημειώσεις της. Είχε μάλιστα φροντίσει να κατεβάσει πλάι στην πόρτα τη βαλίτσα με το χακί λινό ύφασμα και δερμάτινες σκούρες πράσινες γωνίες. Εκεί από όπου έβγαλε για να μου δώσει τις σημειώσεις, εκεί τις επιστρέφει με την ίδια ακριβώς ευλάβεια σα να αποτελούν τα μυστικά του κράτους. Ανασηκώνοντας το καπάκι της βαλίτσας, το κίτρινο ημερολόγιο στον πάτο της βαλίτσας και ο ίδιος, κρυφός τότε, φανερός τώρα ευσεβής πόθος: θα ήθελα πολύ να μάθω τι σηματοδοτούσε το 1994 για εκείνη. Φοβάμαι μάλιστα πως κάτι κατάλαβε όταν άρχισε να μου μιλάει για το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της διαδρομής και όχι πολύ μετά από την ώρα που αναχωρήσαμε μου ανέφερε πως ο λόγος που της αρέσουν τόσο τα vintage αντικείμενα είναι γιατί σου θυμίζουν πόσο ευλογημένη είσαι για τις όμορφες στιγμές που πέρασαν από τη ζωή σου και φώτισαν την ψυχή αλλά όσο και για τις άσχημες μέσα από τις οποίες κατάφερες να βγεις δυνατός. Για εκείνες τις όμορφες στιγμές ζεις, αναπνέεις, υπάρχεις μόνο και μόνο για να τις ανακαλείς, να πλημμυρίζεις εικόνες και συναισθήματα, να γεμίζεις ελπίδα. Με τις άσχημες γίνεσαι ποιο τολμηρός, αποκτάς ενσυναίσθηση και εκτιμάς κάθε λεπτό της ημέρας σου. Όμως σε εκείνο το ημερολόγιο υπάρχουν μονάχα οι πιο παστέλ, μελωδικές, βελούδινες, φρουτένιες, πικάντικες και αγνές μαζί υπέροχες στιγμές της. “Το βλέπεις αυτό το φόρεμα;” μου λέει, “το φόραγε η μητέρα μου εκείνο το καλοκαιρινό δροσερό αυγουστιάτικο απόγευμα του 1994, σε εκείνη τη μικρή καθολική εκκλησία στην μικρή πόλη με την παγωμένη λίμνη, το κάμπινγκ στο δάσος και τα τραγούδια με κιθάρα δίπλα στη φωτιά”.

WINTER 2022