Πέμπτη 14 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης
Στον κοινόχρηστο χώρο ανάμεσα στα 3 πολυώροφα, άχαρα αλλά με ανεκτίμητης αξίας ρετρό διάθεση κτίρια έχει συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος και μία μονοκόμματη βουή υπερτονίζει τον πονοκέφαλό μου. Στο 2ήμερο αυτό event ερασιτεχνικής αρθρογραφίας συμμετέχω αυτοπροσκαλούμενη. Είμαι νέα στο χώρο αλλά καλοντυμένη κατά πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο και αυτό βοηθάει αρκετά την επαγγελματική μου εικόνα. Έτσι με λίγο ευγένεια παραπάνω, στιγμές έξυπνου και γρήγορου χιούμορ αλλά και το θράσος μιας αδικαιολόγητης σιγουριάς καταφέρνω και συμμετέχω σε κάποιους λίγους ανοιχτού διαλόγους με κύρια συμμετοχή από επαγγελματίες του χώρου. Με άγνοια κινδύνου για το πόσο κινδυνεύω να εκτεθώ, θέτω ερωτήσεις και δίνω απαντήσεις που άλλοτε γοητεύουν άλλοτε απαξιώνουν τη συντακτική μου αισθητική. Στα λεπτά που περνάνε νιώθω ότι αποκωδικοποιώ την πληροφορία που έρχεται από την εμπειρία, αλλά αισθάνομαι πως απουσιάζει ο ενθουσιασμός της απειρίας.
Με τον ενθουσιασμό αυτόν έχω ντυθεί σήμερα. Σε ένα λευκό τουίντ pencil φόρεμα με λεπτομέρειες denim για τσέπες, χρυσά κουμπιά σε ύφος βυζαντινού νομίσματος και ντενίμ πέδιλα με φαρδιά λουριά, χοντρό τακούνι δώδεκα πόντων και πεντάποντη φιάπα νιώθω πως έχω ψηλώσει, περπατάω πιο σωστά και μπορώ να σταθώ με ένα σχετικό θάρρος στα πράγματα. Το μακιγιάζ μου έντονο στα μάτια πίσω από τα κλασάτα, μεγάλα, λεοπάρ κοκάλινα γυαλιά μου αλλά εμένα να κατεβάζω συχνά το βλέμμα μου όταν έρχομαι αντιμέτωπη με κάποια στιγμιαία εκδήλωση θαυμασμού. Τελικά ποτέ δεν περιόρισα την ταπεινότητα μου, που εξασφαλίζει ίσως την πιθανότητα για μία θέση στον παράδεισο όχι όμως μια θέση στην επιτυχία. “Τί σκέφτεστε;” μου λέει τότε μία φωνή, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι άκουσα καθαρά ή κατάλαβα από που προέρχεται ακριβώς. Το ανοιχτό παράθυρο που βλέπει στο αίθριο, πιο εκλεπτυσμένα, στον κοινόχρηστο στην πραγματικότητα, φέρνει τον έντονο ήχο της καταιγίδας και στέλνει μαζί έναν αέρα που θολώνει την ικανότητα ακοής μας. Κοιτάζω τριγύρω και ένας κύριος κομψός, πολύ λεπτός, που φέρνει περισσότερο με χορευτή παρά με αρθρογράφο ή κάτι σχετικό, μου χαμογελά και μου ξανακάνει την ερώτηση.
Σε ένα μικρό άδειο τραπεζάκι κάτω από το γυάλινο μικρό υπόστεγο πίνουμε από ένα ζεστό ρόφημα. Για την ακρίβεια εγώ συνοδεύω λαίμαργη όπως πάντα τον ζεστό καφέ φίλτρου με μία πίτα βατόμουρο και είμαι μαγεμένη περισσότερο από το χρώμα από ότι με την ίδια τη γεύση. Ο κύριος Πιέρ, Γάλλος φιλέλληνας, πράγμα σύνηθες, σε άπταιστα ελληνικά αναρωτιέται πόσο η γλώσσα του σώματος και δε του δικού μου μπορεί να γεμίζει γραμμές ατελείωτες τη διάφανη όψη του κόσμου γύρω μας καθώς μαρτυρά χιλιάδες σκέψεις. “Αυτό θα μπορούσε να σε κάνει μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση χορογράφου αν και φαίνεσαι ιδιαίτερα ανυπόμονη στον τρόπο σου για να δεις από τους χορευτές να ολοκληρώνουν τη χορογραφία σου μετατρέποντάς την σε θέαμα” μου λέει. “Θα πουλούσες εξαίσια, ως μάνατζερ κάποιου λογοτέχνη , τα βιβλία του αλλά είναι που είσαι ανυπόμονη και ξέρεις…..” μου ξαναλέει. “Δεν αποκλείεται να ήσουν αρχηγός μια ακτιβιστικής ομάδας , αλλά να που ως ανυπόμονη θα βαριόσουν να περιμένεις να δεις τα αποτελέσματα της δράσης του κινήματός σου” μου αναφέρει για το τέλος. Σε αυτό το σημείο θεωρώ πως το τέλος του είναι η αρχή της δικής μου εξομολόγησης. “Είμαι απλά πολύ ανυπόμονη ώστε να περιμένω να δω που το πάει κανείς όταν μιλάει μαζί μου γι’ αυτό αποφεύγω να μιλάω απευθείας αφού μπορεί να το κάνει η γλώσσα του σώματός μου”, του λέω ως απάντηση. “Μα…..” μου λέει , “είσαι ανυπόμονη ακόμη και να μου απαντήσεις σε κάτι που φαντάζεσαι πως περιμένω ως απάντηση, αλλά εγώ απλά θέλω να γίνω η παρέα σου σήμερα”. Γρήγορα μου εξήγησε πως σε αυτήν την εκδήλωση είχε βαρεθεί πολύ τους τόσο μη ευέλικτους, αργούς και ελάχιστα ενεργειακά ατίθασους συμμετέχοντες. Αντίθετα είπε πως σε έμενα είδε να εκδηλώνονται όλα τα μη προφανή ενός καλλιτέχνη της γραφής και αυτό τον δελέασε.
Μέσα σε αυτά, η ανυπομονησία μου ήταν εκείνη που ως χαρακτηριστικό μου θετικά μάλλον παρά αρνητικά διέκρινε. “Ο γραπτός λόγος πρέπει μονίμως και ανυπόμονα να υπονοεί κάτι” μου είπε. Αυτή την “‘πένα” θα ήθελε να δει στους ανθρώπους που αρθρογραφούν στο online περιοδικό γύρω από τα trends της εποχής, του οποίου ήταν ο ίδιος ιδιοκτήτης, μου εξήγησε και μου ζήτησε να αναλάβω να τους προπονήσω. Με κάποια άλλη μου παλιότερη επαγγελματική ιδιότητα άλλα και με λάβαρο ένα αναμφίβολης αξίας προσωπικό χαρακτηριστικό φαίνεται πως πέτυχα το στόχο να γίνω ενδιαφέρουσα το διήμερο αυτό. Δεν είναι μόνο ότι η βροχή σε κάνει μούσκεμα, είναι και που η βροχή ξεπλένει τους δρόμους. Δεν είναι πάντα η αδυναμία σου αυτό που πιθανόν να σε εκθέσει, είναι και που η ίδια μπορεί αν σε κάνει να ξεχωρίσεις, διαπιστώνω και ρίχνω στις πλάτες μου τη ριχτή ζακέτα που κρύβει φυσικά την κομψότητα που μου χαρίζει το φινετσάτο μου φόρεμα, αλλά δεν πειράζει γιατί απλά τώρα κρυώνω.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment