Ο ήλιος θα κρατήσει περισσότερο αυτήν τη φορά

 Παρασκευή 22 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, το παράθυρο δεν έχει γρίλιες. Τα ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής κτίρια διακρίνονται για του φαρδύς, ψηλούς, ανά όροφο τοίχους, και μεγάλα θολωτά βαθιά παράθυρα. Σε αυτά τα παράθυρα δεν υπάρχουν παντζούρια, στόρια, γρίλιες μόνο πλούσιες βαριές κουρτίνες. Από το προηγούμενο βράδυ ζήτησα από τον άντρα μου πριν φύγει το πρωί να τραβήξει τις κουρτίνες για να μπει το πρωινό φως, πιθανόν και κάποιος λαμπερός ήλιος. Οι μέρες κατά την άφιξη ήταν μουντές και συχνά βροχερές. Αυτό ίσως αύξανε τις πιθανότητες να ακολουθήσουν φωτεινές, λουσμένες από ήλιο μέρες. Τις περίμενα αυτές τις μέρες, για πιο ζεστούς περιπάτους, πιο μεγάλες σε διάρκεια μέρες. Είναι πολύ περισσότερο το κρύο εδώ και πρέπει να διαθέσεις περισσότερες εισπνοές και εκπνοές για ίδια απόσταση. Το τολμώ αλλά τα πρωινά καταφέρνω πολύ δύσκολα να ξυπνήσω. Σήμερα όμως το φως κατάφερε και τρύπωσε ακόμη και κάτω από το πάπλωμά μου.

Το πρόσωπό μου νιώθω να φωτίζεται, το μαξιλάρι μου να είναι πιο ζεστό και νιώθω αρκετά ζεστή για να βρω το ανάλογο θάρρος και να βγω από το πάπλωμα. Φοράω μαύρες σατέν πιτζάμες με σατέν μπεζ ρέλι και χρυσές σατέν μπαλαρίνες στα πόδια. Το ίδιο χρώμα με το ρέλι είναι οι κουρτίνες στο δωμάτιο σε χοντρό γυαλιστερό ύφασμα ολικής συσκότισης. Ποτέ δεν μου άρεσε να ξυπνάω με τον ήλιο μέσα στα μάτια αλλά αυτό αλλάζει συνεχώς όσο μεγαλώνω, Μου λείπει η ενέργεια των είκοσι χρόνων που έπρεπε να την τιθασέψω για να ξεκουραστώ πραγματικά. Τώρα απαιτείται προσπάθεια για να δώσω ενέργεια στο σώμα μου και αφήνω τις συνθήκες να με προκαλούν. Ο σημερινός ήλιος με προκαλεί και με προσκαλεί να κάτσω στο πεζούλι εσωτερικά του παραθύρου, να ανοίξω διάπλατα το ένα φύλλο και να νιώσω στο δέρμα μου το κρύο ελαφρύ αεράκι. Λειτουργεί αναζωογονητικά. Νιώθω πως ανακτώ το έλεγχο του σώματός μου και διαπιστώνω πόσο μικρό είναι το δωμάτιο σε σχέση με την εντύπωση που μου έδινε το προηγούμενο βράδυ. Βιαστικά ντύνομαι και βγαίνω στον δρόμο.

Στον δρόμο η κίνηση είναι ακόμη λιγοστή και νιώθω πως μου ανήκει ολόκληρος. Περνάω απέναντι την μεγάλη λεωφόρο και στέκομαι στην αρχή των μεγάλων κήπων που βρίσκονται σε μια ατέλειωτη, χωρίς ορίζοντα, ευθεία μπροστά μου. Το χοντρό μαύρο καλσόν μου, το ριχτό μάλλινο πουλόβερ μέντα, η μαύρη εσάρπα μου γύρω από το λαιμό και τα σουέτ μαύρα μποτάκια πλατφόρμες δημιουργούν έναν ιδανικό συνδυασμό με το ρετρό μαύρο με τιρκουάζ λεπτομέρειες γυαλιστερό ρετρό αμάξι που είναι η attraction του πάρκου για το μήνα Οκτώβρη. Πολυτελή αμάξια της δεκαετίας του 30, φιγουράρουν σε μια έκθεση στη δεξιά πλευρά του πάρκου, έξω από τα βασιλικά ανάκτορα. Πλησιάζω και περιπλανιέμαι ανάμεσα στα εκθέματα όταν ένας κύριος με προσκαλεί να φωτογραφηθώ μπροστά σε εκείνο που έχει ταιριάξει άψογα με την εμφάνισή μου. Μου ζητάει να συμπληρώσω πρώτα μία φόρμα με τα στοιχεία μου που συνάμα αποτελεί και μία δήλωση συναίνεσης για επεξεργασία, δημοσίευση των φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα και ως ανταπόδοση, αποστολή του υλικού στην προσωπική μου ηλεκτρονική διεύθυνση. Το απόγευμα επιστρέφοντας ο concierge του ξενοδοχείου μου παραδίδει έναν εμπιστευτικό φάκελο. Κάθομαι στο lobby και ανυπομονώ να δω αν οι υποψίες μου θα επιβεβαιωθούν . Όμως το αποτέλεσμα ξεπερνά ακόμη και τις ελάχιστες προσδοκίες μου. Μια μαγική εικόνα στα χέρια μου και ένα θεαματικό αποτέλεσμα παίρνει μια διάσταση ανέλπιστη.“Αυτό είναι….”σκέφτομαι!. “ Το τέλειο εξώφυλλο βιβλίου!”. Ο ήλιος θα κρατήσει περισσότερο αυτήν τη φορά.

AUTUMN 2021