Όροφος: Ισόγειο

 Παρασκευή 12 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Στο γυάλινο, σαν αίθριο μαγαζάκι, με τα πορτοκαλί στόρια, το σκαμμένο, σκούρο γκρι, ξύλινο πάτωμα και το τούβλινο τζάκι, φτάνουμε κοντά στο μεσημέρι. Ο ήλιος παλεύει να ξεπροβάλει στην παγωμένη πόλη αλλά μάταια. Το τοπίο χειμερινό σε αίσθηση, φθινοπωρινό σε όψη όπως σε κάθε πόλη της κεντρικής Ευρώπης. Μπλεγμένα χέρια, δεξί - αριστερό, το ένα φροντίζει το άλλο, προσπαθούν να ζεσταθούν. Ψάχνουμε τραπέζι σαστισμένοι. Τώρα είμαστε μόνο δύο όμως σύντομα η παρέα θα μεγαλώσει αρκετά. Ένας νεαρός με μία ασπρόμαυρη μπλούζα, σχεδιασμένη με γκράφιτι και χορευτικό περπάτημα μας πλησιάζει. Κοντοστέκεται χαμογελώντας πλάι μας, δείχνοντας απορημένος για το τι μπορεί να μας κρατάει όρθιους με τόσα τραπέζια άδεια. Το εξηγούμε πως θα είμαστε έξι και μας δείχνει μία μαύρη ξύλινη τραπεζαρία με πόδια στα βασικά χρώματα: μπλε, πράσινο, κόκκινο, κίτρινο. Έτσι ακριβώς ήταν και τα συναισθήματά μου: παγερό μπλε της μοναξιάς, ζωηρό πράσινο της ελπίδας, φωτεινό κίτρινο της ευτυχίας και  έντονο κόκκινο του ενθουσιασμού.

Πόση μοναξιά μπορεί να χωρέσει κάτω απ΄ το δέρμα που ζεσταίνει η σφιχτή αγκαλιά του αγαπημένου σου και πόση ακόμη όταν γεννά και στέλνει θαλπωρή η φωτιά στο τζάκι, αναρωτιέται κανείς. Τόση θα πω, όση μαζεύεται όταν νοσταλγείς και νοσταλγείς και νοσταλγείς αλλά ούτε στιγμή δεν έχεις λησμονήσει. Αγαπημένα πρόσωπα των παρελθόντος βρίσκονται απλά κάπου και μοιάζουν φαντάσματα. Πρέπει πια, απλά, να πας και να τα ψάξεις, να τα βρεις και να θυμηθείς να μη ρωτήσεις “γιατί”. Μισό “γιατί” σου ανήκει και η απάντηση είναι ούτως ή άλλως ημιτελής. Υπάρχει η ελπίδα, σκέφτεσαι, να μην έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Ελπίζεις πως δε θ’ αργήσει τόσο η επόμενη φορά και πως όση αγάπη χρωστάς να νιώσεις θα τη νιώσεις. Κάπου σε αυτό το σημείο νιώθεις ευτυχία που η ώρα πλησιάζει, που τελικά σύντομα θα συμβεί αυτό που θα εκπληρώσει την επιθυμία σου. Τη γλυκιά μοναξιά του μεγάλου άδειου χώρου οικειοποιούμαι εύκολα και σύντομα νιώθω πως έχει γεμίσει από εμένα και από την πληθωρικότητα των συναισθημάτων μου. Δεν νιώθω την απουσία με τον ίδιο τρόπο και η ελπίδα πια μετατρέπεται σε προσμονή. Η ευτυχία γίνεται απελευθέρωση που μπορεί να εκφραστεί με χαμόγελα και αγκαλιές. Ο ενθουσιασμός για την ώρα περιορίζεται στη γεύση του καφέ και στη μυρωδιά της κανέλας.

Ο καφές εδώ έρχεται σε γυάλινο ποτήρι με χερούλι. Δεν είμαι σγουρή ότι αυτό μου αρέσει. Έχω συνδυάσει τη διαφάνεια του ποτηριού με τη διαφάνεια του νερού. Δεν θέλω να μου χαλάει τη διαπερατότητα του γυαλιού το σκούρο χρώμα του καφέ ούτε θέλω να βλέπω τη στάθμη του καφέ να κατεβαίνει. Ο καφές για εμένα είναι σα μια προσδοκία. Υπάρχει η γλυκιά αγωνία μιας υπόσχεσης για κάτι πολύ όμορφο που επρόκειτο να εκπληρωθεί και αυτό συμβαίνει κάθε πριν και μετά την γουλιά. Όταν βλέπω τον καφέ απ΄ το γυαλί βλέπω πριν πιω, πριν δοκιμάσω, πριν μυρίσω, την προσδοκία να μου αποκαλύπτεται. Όμως δεν είναι μια διψά που θέλω άμεσα να σβήσω. Είναι μια απόλαυση που δε θέλω να βλέπω να τελειώνει. Έτσι γεύομαι και την αναμονή όσο δεν βλέπω το γεγονός να πλησιάζει να λάβει χώρα. Χαζεύω το βιομηχανικού σχεδιασμού τζάκι από κόκκινα τούβλα και μαύρο τσιμέντο περιμετρικά της εστίας. Το βλέμμα μου κάνει μια βόλτα γύρω στους τοίχους και από μια στάση σε κάθε ασπρόμαυρο καδράκι που φιγουράρει κάποιος διάσημος μάλλον τρομπονίστας ή σαξοφωνίστας. Το μαγαζί είναι γεμάτο επίπεδα και περίκλειστα από μισούς τοίχους ή διαχωριστικά από κάθετες ξύλινες δοκούς, μεταλλικές ράβδους ή και συρματόσχοινα. Κάθε επίπεδο έχει έναν χαρακτήρα μοναδικό και μια εσωστρέφεια όπως κάθε ανθρώπινη προσωπικότητα. Στο δικό μας, χαμηλό επίπεδο, κυριαρχεί το στοιχείο της ιδιωτικότητας,  της εσωτερικότητας, της αυτοκυριαρχίας. Ξάφνου η πόρτα ανοίγει και εμφανίζονται και οι τέσσερις τους. Σηκώνομαι και η χαρά γαργαλάει τον λαιμό μου και την έχω πια γεύση στο στόμα μου. Ο ενθουσιασμός ξεχειλίζει. 

AUTUMN 2021