Τρίτη 2 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών
Εκείνο το πρωινό της Τρίτης, κατεβαίνοντας τα σκαλιά της εσωτερικής ξύλινης σκάλας κοντοστάθηκα ακριβώς πριν τη στροφή της να κοιτάω. Ήταν μια φαρδιά πολύ άνετη και καθόλου απότομη στο κατέβασμά ξύλινη σκάλα, σε φυσικό χρώμα, περασμένη με γυαλιστερό βερνίκι και μια μοκέτα στη μέση σε ζωηρό κόκκινο. Στιβαρή κουπαστή και κάθετα χοντρά ξύλα, λεπτά ψηλά και χαμηλά, μεγαλύτερης διαμέτρου στη μέση και σε κάθε σκαλοπάτι μια ιδέα πιο κοντά στο πρωινό που μοσχοβόλαγε από την κουζίνα. Πριν το πλατύσκαλο για το δεύτερο μέρος της σκάλας, κάθομαι στο τελευταίο σκαλοπάτι σε κλίση με το κορμί ως τον λαιμό πίσω και το κεφάλι όλο μπροστά, και κοιτάζω αριστερά και ευθεία. Εκεί στέκεται για μερικά λεπτά χωρίς καθόλου να καταλάβει να την παρακολουθώ καταγράφοντας προσεκτικά κάθε της κίνηση.
Στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, περίεργη αλλά και συνάμα συγκρατημένη. Εκείνη γυναίκα, κοντά στα 30, ανεξάρτητη, δυνατή και σίγουρη. Είναι κόρη, αδερφή, μητέρα, σύζυγός και για εμένα περισσότερο από θεία, με έναν τρόπο μια κρυφή φίλη. Ήδη στα 3 χρόνια χηρεία της, έχει προλάβει να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των αγαπημένων της αλλά και να συγκεντρωθεί σε αυτούς, χωρίς όμως να ξεχάσει ποια ήταν, ποια θέλει να είναι και πως να πορευτεί. Προλαβαίνει να έχει τον έλεγχο της ζωής της, της δουλειάς της, του σπιτιού της. Τα έχει καταφέρει εξαιρετικά έως τώρα, σκέφτομαι. Η παρουσία της είναι μια μόνιμη ανάμνηση από τότε που έχω μνήμη. Σου παρουσιάζονταν πατώντας στις μύτες των ποδιών της και όταν έφευγε η απουσία της έκανε κρότο. Η διάθεση μου στη σκέψη της είναι πάντα νοσταλγική αλλά ποτέ τολμηρή. Διστάζω πάντα να επιδιώξω την επαφή μαζί της. Είναι θορυβωδώς απούσα και διάφανα παρούσα. Εκπέμπει τρυφερότητα και ενσυναίσθηση αλλά με έναν τρόπο είναι αρκετή για να σε κάνει να νιώσεις όμορφα όχι όμως αρκετά άνετα. Αν ένιωθα όσο οικεία θα ήθελα τώρα θα στεκόμουν πλάι της και όχι κρυμμένη πενήντα βήματα πιο πίσω.
Από απόσταση διακρίνω με ακρίβεια το μολύβι να διαγραφεί το κάτω βλέφαρο των μπλε ματιών της. Το μακιγιάζ είναι για εκείνη μια διαδικασία ισότιμης σημασίας με εκείνη του να πλένει κανείς τα δόντια του το πρωί ή να φτιάχνει τον καφέ του. Περνάει το μολύβι στην γραμμή των βλεφαρίδων πάνω από 5-6 φορές, τονίζοντας τες τόσο, μέχρι που η νέα έκφραση ζεστασιάς και σαγήνης να πάρει τη θέση της προηγούμενης χλωμής και γλυκιά ευάλωτης έκφρασής της. Χτενίζει και καλοσχηματίζει τα φρύδια της προς τα πάνω και προσεκτικά όχι έξω από την γραμμή των ματιών της. Περιποιείται της ανάλαφρες, ασημόξανθες μπούκλες της που πέφτουν ως τον λαιμό και περνά μέσα τα δάχτυλά της, ανοίγονται της ώστε να φαίνονται περισσότερες. Καθόλου κραγιόν. Στρώνει το ασπρόμαυρο με ανθάκια, ως τη μέση της γάμπας, αέρινο φόρεμά της και σκύβει να φορέσει ένα ζευγάρι λουστρίνι ψηλά ξύλινα τζόγαρα. Κατευθύνεται με φόρα προς την κουζίνα και με προφορά φωνάζει το όνομά μου. Ούτε με έχει δει , ούτε που το φαντάστηκε θεωρώ. Μένω για λίγο εκεί να ταξιδεύω πάνω στην μαύρη γραμμή του μαλακού μολυβιού καθώς μετακινείται αριστερά δεξιά σαν εκκρεμές. Σχεδόν υπνωτισμένη κι ελαφρώς χαμογελαστή παραπατάω μέχρι την κουζίνα. Ένα μπολ με τριμμένο μπισκότο βουτύρου, ζελέ ανανά και φρέσκια χειροποίητη κρέμα σαντιγί από το πρωινό αρμεγμένο γάλα της αγελάδας στον κήπο, με περιμένει να το απολαύσω. Γυρισμένη πλάτη στρέφει το κεφάλι της και ρωτώντας με, αναρωτιέται γιατί δεν το τρώω. “Θα το φάω” της λέω και θέλω τόσα ακόμη να της πω, για ρούχα και στολίδια, για φίλους και για νεανικούς έρωτες, για το σχολείο και τα όνειρα μου μετά από αυτό. Μα αρπάζω μονάχα μια μεγάλη κουταλιά από το μπολ και σκέφτομαι πως είναι όμορφη απλά γιατί κάνει τα πράγματα να δείχνουν τόσο αβίαστα όμορφα. Εγώ θα λέω σε εμένα τα μυστικά μου και θα είναι σα να τα ’λεγα σε κείνη, έλεγα πάντα μέσα μου.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment