Εκτός περιγράμματος

 Παρασκευή 5 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου υπάρχουν βελανιδιές, κάποια πευκοειδή και μερικά κωνοφόρα. Η βλάστηση είναι πυκνή με διαλείμματα από πράσινα, δροσερά λιβάδια. Στη θέα τους υπερισχύει το πράσινο, η γραμμή του ορίζοντα και ο ουρανός. Τα σύννεφα έχουν εγκαταλείψει το γαλάζιο και στην ατμόσφαιρα απουσιάζει κάθε είδος υγρασία. Η κίνηση είναι περιορισμένη και τα αμάξια που σε προσπερνούν κινούνται μέσα στα απόλυτα όρια ταχύτητας. Δεν είναι ιδιαίτερα φορτωμένα ούτε με ανθρώπους ούτε με αποσκευές. Οι πινακίδες σχεδόν όλων φέρουν το σηματάκι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι περισσότεροι μοιάζουν με οδηγοί αναψυχής αλλά η εμφάνισή τους αν και casual αρκετά περιποιημένη και όχι αδιάφορη. Το ίδιο και συνοδηγοί. Υπερισχύει το αρσενικό στοιχείο στο τιμόνι, δίπλα τους και πίσω σύντροφοι και παιδιά. Όλα τριγύρω σε ένα ντέμο ηρεμίας που σχεδόν υπνωτίζει αν και δεν πρέπει.

Τα ίδια τοπία εναλλάσσονται ως προς τις λεπτομέρειές τους, ποικιλοτρόπως. Μικρές πόλεις εμφανίζονται και χάνονται δίνοντας πάλι τη θέση του στο προηγούμενο φυσικό σκηνικό. Όλες ίδια διαφορετικές. Όλες στην όψη τους έχουν το ίδιο ανθρώπινο αποτύπωμα. Αν καθίσεις και τις επεξεργαστείς για λίγο θα διαπιστώσεις πως κουβαλούν, η καθεμιά τους, τις  εμπειρίες, τα όνειρα, τις στιγμές, τους έρωτες, τις έχθρες, τα πάθη, τις προτιμήσεις, τα εγκλήματα, τα αμαρτήματα και τις προσευχές των ανθρώπων τους. Κάποιες μοιάζουν άπνοες, ξεψυχισμένες και μοναχικές. Άλλες είναι τόσο ζωντανές που νιώθεις πως σου φωνάζουν να τις επισκεφτείς και να τις ανακαλύψεις. Σε αυτές τις δεύτερες, οι άνθρωποι ζούνε την πόλη τους, σπαταλούν ότι η πόλη τους χαρίζει απ’ άκρη σε άκρη. Την ίδια στιγμή σε ότι υπαρχή φθορά υπάρχει και εξυγίανση. Ότι παλιώνει, αναπαλαιώνεται αλλά δεν εκμοντερνίζεται. Ότι νέο έχει την πιο σύγχρονη μορφή που θα μπορούσε να έχει. Ο κόσμος προσαρμόζει την πόλη του σε αυτό που τον εκφράζει και προσαρμόζεται. Όμως και οι πιο ήσυχες πόλεις, που μοιάζουν σα μεγάλες επαρχίες εξυπηρετούν και πάλι κάτι,  όχι συμπτωματικά ούτε άστοχα. Φιλοξενούν την ιδέα της αυτάρκειας για τους λιτούς και της απομόνωσης για τους ασυμβίβαστους ή τους απόλυτα συμβιβασμένους. 

Στα είκοσι χιλιόμετρα  περίπου πριν τη στροφή, τραβάω χειρόφρενο έξω από ένα βενζινάδικο για καύσιμα. Γεμίζω το αμάξι βενζίνη και το στομάχι μου με ένα λαχταριστό χάμπουργκερ. Δίπλα σε ένα ντελικατέσεν με παραδοσιακές σοκολάτες γεμίζω πια πάνινη τσάντα, με το λογότυπο της πόλης ζωγραφισμένο, η οποία βρίσκεται μερικά ακόμη χιλιόμετρα μετά τη στροφή. Στο ταμείο μπροστά μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε μία ποικιλία από καρτ ποστάλ με τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης. Αγοράζω μερικές για να προσθέσω στη συλλογή μου και συμπληρώνω μία, την οποία ταχυδρομώ επί τόπου, ρίχνοντάς την στο ταχυδρομικό κουτί πλάι στο γκισέ με τα αφορολόγητα κοσμήματα, αρώματα, ποτά. Αποστολέας της κάρτας, εγώ η ίδια. Στην κάρτα γράφω πως έξω από τον παράδεισο που νομίζεις πως έφτιαξες υπάρχουν χιλιάδες ακόμη για να ανακαλύψεις. Σε αυτούς υπάρχουν άγγελοι που δεν είναι δημιούργημα της ανάγκης σου για προστασία. Οι άγγελοι αυτοί υπάρχουν από πάντα και δυστυχώς έπεσαν σε παραδείσους μακριά από τους δικούς σου, σε ώρα άλλη από τη δική σου. Το καλύτερο μάλιστα είναι πως και εκείνοι δεν ξέρουν πως υπάρχεις. Αν πας να τους ψάξεις θα δεις πως με ένα τρόπο σε περίμεναν. Ακόμη και λίγο να ζήσεις μαζί τους, η καρδιά σου θα φυλάξει σε μια γωνιά τόση ελπίδα που όποτε λυγίζεις θα μπορείς να την επισκέπτεσαι και να ταΐζεις την ψυχή σου λίγο από αυτή. Στα μεγάφωνα έξω παίζει το “the promised land” του Βruce Springsteen. Υπάρχουν σκέφτομαι πολλά, πολλά υποσχόμενα ακρωτήρια που αν πας θα προσέξεις πως μπορείς σχεδόν να ακουμπίσεις τον ήλιο. Ελπίζω να έχει φτάσει η κάρτα στη διεύθυνσή μου πριν επιστρέψω.

AUTUMN 2021