Πλάι στο πεζοδρόμιο με το πυκνό πλήθος

 Δευτέρα 8 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Σωλήνες μαύροι και σκουριασμένοι μαζί, κατά μήκος όλου του δρόμου, πλάι στο πεζοδρόμιο με το πυκνό πλήθος. Άνδρες, γυναίκες διαφόρων χρωμάτων, διαθέσεων, προελεύσεων και προορισμών. Καλοσυγυρισμένοι κύριοι με δερμάτινες επαγγελματικές τσάντες, καθημερινοί τύποι με σακίδια πλάτης, φρέσκα κορίτσια με χαριτωμένα αξεσουάρ, λεπτές σιλουέτες με στενά ταγέρ, όλοι κάπου πηγαίνουν, σε ένα δικό τους, μοναδικό ντέμο στο περπάτημα. Οι βιτρίνες των καταστημάτων ακόμη αφώτιστες και τα τζάμια τους ελαφρώς θολά από την πρωινή υγρασία. Το πρωινό αυτό μυρίζει μια γλυκιά μούχλα, εξάτμιση αυτοκινήτου και φλούδες μανταρίνι. Κάποια λαϊκή άνοιξε εδώ κοντά αλλά όχι στον δικό μου δρόμο. Σε κάποιο άλλο μάλλον στενό. Ο δικός μου δρόμος δεν είναι στενός. Είναι μια φαρδιά λεωφόρος, με πολυκοσμία, μποτιλιάρισμα και εργάτες.

Κοντοστέκομαι μπροστά από μα βιτρίνα που είναι διακοσμημένη με δεκάδες παγκόσμια περιοδικά μόδας. Και ενώ η νεαρή στο πλάι μου χαζεύει το ολόμαλλο, ναυτικό μπλε, με όρθιους γιακάδες και άλφα γραμμή μακρύ παλτό, εγώ χαζεύω το εξώφυλλό ενός αγγλικού περιοδικού. Φιλοξενεί στο εξώφυλλό του ένα πλάσμα ξωτικό, με φανταστικά μαλλιά και πρόσωπο από μια άλλη δεκαετία. Πρέπει, σκέφτομαι, να είναι ένα αφιέρωμα στις τάσεις του Φθινόπωρου κάπου στις αρχές του 1970, όταν τα κάθετα μικροσκοπικά γράμματα στο πλάι νομίζω αναγράφουν κάτι για Νοέμβρη 1973. Οι πρώτες ακτίνες ήλιου τρυπούν τον αέρα μεταξύ των ποδιών μου και περνούν διαγώνια του τζαμιού ως το λευκό ξύλινο πάτωμα στο εσωτερικό του μαγαζιού. Το κορίτσι του εξωφύλλου φωτίζεται και στο τζάμι της βιτρίνας βλέπω τώρα να καθρεφτίζονται δύο μάτια. Κοιτούν με επιμονή και εστιάζουν κάπου αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμη ακριβώς που. Τα μάτια αυτά είναι σκληρά, όμως πολύ εκφραστικά, με χιλιάδες γραμμές έκφρασης στα πλαϊνά και το πράσινο διαφανές χρώμα τους ξεχωρίζει ακόμη και σε αυτήν τη περιορισμένη αντανάκλαση. Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι παρατηρούν τόσο ευλαβικά, αν και σιγά σιγά αρχίζω και υποψιάζομαι. 

Η νεαρή πλάι μου που ζει εδώ και κάποια λεπτά τη φαντασίωσή της. Φοράει το παλτό που τόσο την έχει συγκινήσει, ως μια περιπλανώμενη υπέρκομψη αριστοκράτισσα στα παγωμένα μονοπάτια της Μόσχας. Το εν λόγω παλτό δε την αφήνει λεπτό να ξεκολλήσει το πρόσωπο της από τη βιτρίνα και φυσικά δεν έχει προσέξει πως δύο μάτια έχουν καρφώσει τη σιλουέτα της και συγκεκριμένα τα πανύψηλα λεπτά πόδια της. Τα μάτια αυτά ανήκουν σε ένα εργάτη που βγάζει το μεροκάματό τους συνδέοντας και αποσυνδέοντας τους σωλήνες του συστήματος ύδρευσης της πολύβουης πόλης. Είναι μελαχρινός, με αδρά χαρακτηριστικά, πλουσία, πυκνά γένια, πράσινα, γεμάτα υπονοούμενα μάτια, σκληρό δέρμα και πλατιές παλάμες. Αν και θα έλεγε κανείς πως τα γεροδεμένα του μπράτσα συνέχεια μια φαρδιάς περιφανής πλάτης είναι το αντιπροσωπευτικό του χάρισμα, ένδειξη δύναμης και αντοχής, το στόμα του με τα γεμάτα χείλια και το κόκκινο χρώμα τους είναι εκείνα που πραγματικά μαγνητίζουν. Είναι 8 το πρωί και θα έλεγε κάνει πως δουλεύει από εχτές. Μουντζούρης, ιδρωμένος, ταλαίπωρος ψάχνει για ένα διάλειμμα. Εκείνος δεν πρέπει να είναι κάτω από 45 χρονών και εκείνη όχι περισσότερο από 22. Εκείνη είναι το διάλειμμά του, μια οπτική απόλαυση, μερικά λεπτά αφορμή για σκασιαρχείο από τη ρουτίνα της δουλειάς. Εκείνος είναι ένας ακόμη θαυμαστής της, ένα ακόμη θαυμαστικό στο βιογραφικό της νιότης της, μια υποψία της αυτοπεποίθησής της.

Όσο τους παρακολουθώ ελπίζω να προκαλέσω μια συμπαντική συνάντηση. Εκείνη στρέφει το σώμα της 360° προς εκείνον και εκείνος προς τη δουλειά. Βαριέμαι και ρίχνω μια απογοητευμένη τελευταία ματιά στο εξώφυλλο με την κοκκινομάλλα καλλονή. Έχει σπαστά σε αφέλειες καρέ μαλλιά, μελί μάτια ζωγραφισμένα με πολύχρωμα σχήματα στα βλέφαρα, τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλους και ρόμβους σε όλα τα βασικά χρώματα. Φοράει ένα λευκό αμάνικο στενό ριπ μπλουζάκι με halter ώμους και από πάνω ένα χρυσό πλεκτό με βελονάκι πόντσο. Έλα ριπ παντελόνι, καμπάνα, με χρυσοκλωστές σε όλα τα χρώματα, σχηματίζει ένα ριγέ αποτέλεσμα τόσο φανταχτερό, που αν και υπερβολικό δε θα δίσταζα να το δοκιμάσω και να δοκιμαστώ στις αντιδράσεις του κόσμου. Το παρουσιαστικό της εικονιζόμενης είναι τόσο απόκοσμο που με κάνει να πιστεύω σε μαγικές νεράιδες, σκανταλιάρικα ξωτικά και φανταστικά ανθρωπόμορφα όντα από μέρη και που μόνο το μυαλό μπορεί να επισκεφτεί. Εκεί θα μπορούσαν σκέφτομαι να συναντηθούν η πρωταγωνιστές του προηγούμενου 15λεπτου σκηνικού που είχα στήσει για έμενα, μόνο για εμένα. Το κορίτσι του περιοδικού είναι ετοιμοπόλεμο αλλά και το κορίτσι πίσω μου που έχει ανοίξει παρτίδες με το εργάτη της καρδιάς μας. 

AUTUMN 2021