Η μέρα που ανθίζει πεντάγραμμα

 Τρίτη 9 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Τα κατάλευκα μάρμαρα φωτίζονταν υπέροχα από τον ήλιο, που δειλά μέσα από την ομίχλη αντανακλούσε ένα λευκό φως, διαφορετικό από ότι συνήθως. Νομίζω πως διαβαίνω ένα μονοπάτι προς μια σπάνια, μοναδική έκπληξη. Για αρκετά λεπτά διακρίνω με δυσκολία τι με περιμένει μερικά μέτρα παρακάτω. Χαζεύω το βήμα που και παιχνιδίζω με τα πατήματά μου. Animal print σε λιλά υπότονο, country μποτάκια σταυρώνονται και προσπαθώ να κρατήσω ένα ρυθμό για να φαίνονται πιο όμορφα σε ένα πιο αποφασιστικό περπάτημα. Τα γυμνά μου μελαμψά πόδια σταδιακά ασπρίζουν από το κρύο αυτό το ξημέρωμα, που καθόλου δεν είχα προβλέψει προς θα με βρει μακριά από το σπίτι μου. Όσο ο κόσμος υποδέχεται τη μέρα, το υγρό νέφος απομακρύνεται προς τα πάνω και η οπτική μου στάθμη ανεβαίνει και εκείνη. 

Κοιτώντας χαμηλά, τώρα βλέπω όχι μόνο τα πόδια μου αλλά και λίγο από τη σατέν λιλά κοντή μου φούστα και μια ιδέα από το μπεζ ολόμαλλο ριχτό παλτό μου. Σίγουρα αυτό που δεν θα φανεί είναι τα χέρια  που χου κλείσει σφιχτά, σε χούφτες κάτω από τον ζεστό λαιμό μου. Μερικοί περαστικοί και κάποιοι ακόμη και έπειτα πολλοί περισσότεροι πρωινοί τύποι, περνοδιαβαίνουν με τα χέρια ελεύθερα, στις τσέπες, σταυρωμένα μπροστά. Όλοι κυνηγούν να προλάβουν τη μέρα από νωρίς, να προϋπαντήσουν το φως που ίσως φωτίσει τα σκοτάδια τους, να δουν γι’ ακόμη μια φορά κατάματα τη ζωή. Όλο και καταφέρνω να δω περισσότερα , από ότι απλά πόδια και χέρια. Το λευκό πέπλο έχει διαλυθεί εντελώς και τώρα μπορώ και διακρίνω πρόσωπα. Εκφράσεις και μη εκφράσεις σου επικοινωνούν κάτι, συγκεκριμένο ή μια βέβαιη ασάφεια. Στάσεις και τάσεις εμφανίζονται, μορφοποιούνται και επιβάλλονται σε κάθε μέτρο. Μια τέτοια στάση είναι το κορίτσι με την κιθάρα, έξω από μια γκαλερί με εκθέματα από μπετό.

Τα εκθέματα φαίνονται και πρέπει να είναι δεκάδες κιλά το καθένα. Τα περισσότερα είναι δοχεία ή καθίσματα. Κανείς μπορεί να απορήσει για το που θα μπορούσαν να προορίζονται, ποιες αισθητικές ανάγκες να ικανοποιήσουν, σε ποιανού γούστο θα ταιριάξουν. Ένα από τα τσιμεντένια καθίσματα, εξωτερικά της βιτρίνας φιλοξενεί ένα κορίτσι ξανθό με μελαμψό δέρμα. Άγριο πλάσμα. Το κορίτσι εκμεταλλεύεται την απουσία του εμπόρου για να ξαποστάσει και να κουρδίσει την κιθάρα του. Βέβαια θα μπορούσε άνετα να λειτουργήσει και ως διαφήμισή του. Καθήμενη εκεί το προϊόν αποκτά και πελάτη και προορισμό. Η άγρια αισθητική του ταιριάζει άψογα με την σκληρή φιγούρα που είναι αδύνατο να μην την προσέξει κανείς πριν ακόμη εκπέμψει μουσικά. Φοράει ένα σιφόν κεραμιδί μικροσκοπικό φορεματάκι και μαύρες τρακτερωτές μπότες ως τη μέση της γεμάτης γάμπας της. Όλοι οι μύες της είναι υπερτονισμένοι, το δέμα της ηλιοκαμένο και στιλπνό, τα μάτια της θεόρατα και γκρι, τα χείλια της σαρκώδη και χωρίς καμπύλες αλλά ένα μεγάλο τόξο πάνω και κάτω. Δεν είναι παράξενα όμορφη αλλά όμορφα παράξενη. Η φωνή της όμως, σαν χιλίων αγγέλων μαζί οι φωνές, σαν του ανέμου οι ριπές, μαζί γλυκιά και στιβαρή. Η μελωδική γραμμή της, σαν τραγουδά, χαδεύει το άκαμπτο υλικό του αεικίνητων τσιμεντένιων εκθεμάτων, γλιστράει στα μάρμαρα ίσα με τα πέλματα των ποδιών μου και ανθίζει πεντάγραμμα ανάμεσά μας, ανάμεσα σε εμένα , τη μέρα, τους περαστικούς. Όλα μαγικά πηγαίνουν και πάλι πίσω από ένα νέφος προσδοκίας, όμως τόσο διάφανο αυτήν την φορά, που όλα φαίνονται πεντακάθαρα και δεν υπονοούν απλά τη ζωή άλλά την ελπίδα που περιμένει συχνά σε κάποια γωνία.

AUTUMN 2021