Βροχή στο παρμπρίζ

Tετάρτη, 8 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά της εκκλησίας και περνάω τον πρωινό άδειο δρόμο. Λίγο πριν πατήσω το πόδι μου στο πεζοδρόμιο ακούω τον αέρα να με πλησιάζει, να περνά κάτω από τα πόδια μου και να στροβιλίζεται στα μαλλιά μου. Φύλλα, άμμος, αλμύρα χορευτικά ταξιδεύουν και με ορμή δέρνουν το δέρμα και τα βλέφαρά μου. Νιώθω κάπως ευάλωτη και σπεύδω να κατευθυνθώ προς το αμάξι μου. Ψαχνω με μανία και γνώριμο γυναικείο πανικό να βρω τα κλειδιά στο εσωτερικό της γνωστής γυναικείας τσάντας που ποτέ δε συνεργάζεται. Τόσο μικρή και καταφέρνει να έχει τόσες θήκες και διάφορα σχετικά και άσχετα μικροπράγματα. Επιτέλους τα βρίσκω, ξεκλειδώνω, μπαίνω μέσα και χαλαρώνω, αφού έχω στρώσει σωστά τη φούστα μου προτού καθίσω. Πλισέ, μπορντό, ψιλόμεση με 6 υφασμάτινα ίδια κουμπάκια στο πίσω μέρος της και ένα μαύρο σιφόν πουκάμισο, με στενό μακρύ μανίκι και φαρδιά μανσέτα με μαύρη πέρλα για κουμπί, ψιλό λαιμό με στενό φαρμπαλά σιφόν και δαντέλα και ένα σατέν κορδελάκι να δένει σε φιόγκο μπροστά. Σε χιαστή περνάει το αλυσιδάκι της σουέτ καπιτονέ μαύρης τσάντας που μόλις έβγαλα και ακούμπησα στο κάθισμα του συνοδηγού, χρυσό με πλεγμένη ανά κρίκο, σουέτ λωρίδα δέρματος.

Σε δευτερόλεπτα ξεκινάει μία βροχή δίχως τέλος. Ζωηρή, αρκετά γκρι, ρυθμική και γκλιντεράτη βροχή μετατρέπει σε καταρράκτες τα τζάμια του αυτοκινήτου μου και προφανώς δεν το κουνάω, δεν πάω πουθενά. Πόσο μοναδικά απελευθερωμένη από κάθε ζητούμενο όταν βρεθούμε εγώ κι εκείνη μαζί συντροφιά, εκείνη πλήρως εκτεθειμένη κι εγώ απαλλαγμένη από κάθε έκθεση, δαφανής και συνάμα αόρατη. Μέσα στον κόσμο αλλά γύρω κανείς. Θα περιμένω να κοπάσει σκέφτομαι. Ίσως αργήσει να σταματήσει και έχω μια ευκαιρία για ένα παραγωγικό υπνάκο. Βάζω ραδιόφωνο και μία γλυκιά μελωδία ρούμπας μπερδεύεται με τον ήχο της νεροποντής. Έτσι κάπως αποκοιμιέμαι και αφήνω μονάχα μία αίσθηση άγρυπνη, την ακοή. 

Όση ώρα βρίσκομαι υπνωτισμένη, τα πόδια έχουν παγώσει πάνω σε γκάζι και συμπλέκτη. Τα συνωστισμένα λουριά του δερμάτινου κρασάτου ψηλοτάκουνου πέδιλου σχηματίσαν βαθιές γραμμές στο δέρμα που σιγά σιγά γίνονται όλο και πιο ενοχλητικές και με τραβάν έξω από την αγκαλιά του Μορφέα. Ένα εσωτερικό βογκητό που δυναμώνει σε ένα απότομο ξεφύσημα, γεμίζει με ελαφρά δυσαρέσκεια το χώρο του αυτοκινήτου και με μιας χιλιάδες μπερδεμένα, δυσάρεστα συναισθήματα και σκέψεις με κατακλύζουν. Πολλά γιατί και πως , σορός από αναπάντητα ερωτηματικά και ασαφείς σύντομες απαντήσεις μου παιδεύουν το μυαλό και έτσι καταλαβαίνω πως η βροχή έχει σταματήσει πια και ένα ζωηρός ήλιος κάθισε βαρύς πάνω στα βλέφαρα μου. Ανοίγω με βία το πορτάκι από το ντουλάπι του αυτοκινήτου και με μηχανικές κινήσεις αρπάζω τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου. Τα φορώ και καταφέρνω να κρατήσω ορθάνοιχτα τα μάτια μου, να δω κατάματα την πραγματικότητα. Δεν είναι άσχημη απλά άχαρη γιατί δε σε ρώτα. Φέρεται αδιάκριτα και αποφασίζει ερήμην σου και ας λεν πως εσύ την ορίζεις. Δεν την ορίζεις απλώς την προσδιορίζεις και της προσθέτεις κάποια από τα χαρακτηριστικά σου. Της βάζεις ζωηρό χρώμα και αποκτά τσαχπινιά, της βάζεις ψηλοτάκουνα και της δίνες αέρα , την βγάζεις από τη γειτονιά σου και την κάνεις κοσμοπολίτικη. Την αφήνεις παρκαρισμένη στην άκρη του δρόμου και εμποδίζει. Γυρνώ το κλειδί, αφήνω συμπλέκτη κι ενώ γκαζώνω, στη τροφή δεξιά δεν τραβάω για το σπίτι αλλά ευθεία μέχρι να βρω κάτι γοητευτικό να μου φτιάξει την υπόλοιπη μέρα.

AUTUMN 2021