Παρασκευή προς Σάββατο, 10 με 11 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.
Το πλοίο έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά ξημερώματα. Πρόλαβε και την πρωινή δροσιά και τον πρώτο ζωηρό ήλιο. Το ταξίδι ήσυχο και απολαυστικά αποσυμφορητικό. Μερικοί καφέδες , 3-4 σνακς , 20 σελίδες από το καινούριο βιβλίο, 1-2 περιοδικά και αρκετό «σερφάρισμα» όταν δεν βρισκόμασταν μεσοπέλαγα. Στο εν το μεταξύ βρέθηκα και για καμιά ώρα κουλουριασμένη μέσα στην αγαπημένη μου παχιά, μπεζ , πλέκτη ζακέτα με τα ξύλινα κουμπιά σε σχήμα ναυτικού κόμπου, να αγναντεύω την μαύρη συνέχεια θάλασσας και ορίζοντα, καθισμένη στο λευκό παγκάκι του πλαϊνού, αριστερού καταστρώματος. Η υγρασία μου τρυπούσε τις γάμπες μέσα από το κάτασπρο, μακρυμάνικο, ριχτό, με λάστιχο στη μέση λινό φόρεμα, τόσο σκέτο όσο έπρεπε για αν αναδεικνύεται το ηλιοκαμένο μου δέρμα σε πιο χρυσάφι, πιο λείο. Θα ήθελα μια παρέα απόψε σκέφτηκα, αν και είχα γεμίσει εξαιρετικά το χρόνο μου μοναχή μου, μια παρέα θα μπορούσε να ήταν η ανάμνηση του ταξιδιού.
Αφού αναμετρήθηκα ένα γεμάτο μισάωρο με την ψύχρα του πελάγους αποφασίζω να επιστρέψω στη ζεστή μου θέση παρέα με τους συνεπιβάτες. Στρώνω το φόρεμά μου και σκύβω να σφίξω τον κορσέ από κορδόνια στο πίσω μέρους του πεντάποντου ταμπά πλεκτού παπουτσιού μου, ένα μποτάκι που ψάρεψα στην παραλία της Βαλένθια εκείνο το καλοκαίρι του 2002. Η καστανή μου αλογοουρά πιάστηκε από κάποιο από τα κουμπιά της ζακέτας και για δευτερόλεπτα προσπαθώντας να την ξεμπλέξω δεν πρόσεξα πως βρισκόταν ήδη καθισμένος στο ίδιο παγκάκι ένας ξανθός, με διάφανα μάτια και σκουρόχρωμο δέρμα πανέμορφος έφηβος. Τα γαλάζια του μάτια διακοσμούσαν επιπλέον κόκκινες λεπτές γραμμές τριγύρω της κόρης και πρησμένα από δάκρυα και ξενύχτι σκορπούσαν περίσσια λαγνεία. Νομίζω πως η παρέα που περίμενα βρέθηκε και καθώς η ανθρώπινες ιστορίες πάντα με δελέαζαν, το ταξίδι θα γινόταν τώρα ίσως πιο σύντομο. Όμως αυτός ο νέος δεν είχε όρεξη για κουβέντα και όσο τον παρατηρούσα με την άκρη των ματιών μου πλησιάζοντας προς την άκρη της πλώρης, ελπίζοντας για κάποιον λόγο να μου πει κάτι, η πιθανότητα να τα πούμε απομακρύνονταν. Το κινητό του δονήθηκε και με ελληνοαμερικανική προφορά άρχισε έναν επίμονο μονόλογο.
Όση ώρα εκείνος εξομολογούνταν στην άλλη άκρη της γραμμής την ερωτική απόγνωση στην οποία βρισκόταν, ένιωθα πως μετά το τέλος της ήλπιζε να είμαι εκείνη που θα έκανα την αρχή να τον τραβήξω από το παθιασμένο του παραλήρημα στην άλλη πλευρά της όχθης, την πιο καθαρή, κρυστάλλινη, διαπερατή και φωτεινή πλευρά του σύμπαντος της αγάπης. Αυτήν στην οποία χρειάστηκε να περάσω εγώ αρκετές φορές. Εβλεπα πως όσο “τα έλεγε” έστριβε συχνά το κεφάλι του προς το μέρος μου. Άραγε του προκαλούσα ένα είδος περιέργειας η απλά τον ενοχλούσε η παρουσία μου; Μετα το τηλεφώνημα, κάπου στα 40 λεπτά ήρθε και στάθηκε πλάι μου. Μύριζε αντηλιακό και τσίχλα μέντα. Δεν μου μίλησε ποτέ. Ξέρω όμως πως υποψιάστηκε πως θα ήθελα λίγη σημασία από έναν ερωτευμένο έφηβο. Ίσως να μάντεψε πως ποτέ δεν κατάφερα να ενδώσω απόλυτα σε ένα εφηβικό έρωτα και γι΄ αυτό απέκτησα μια ενέργεια ερωτικά απόκοσμη. Δε δίστασε όμως ούτε να απομακρυνθεί ούτε να ψιθυρίσει την ώρα που συνυπήρχαμε. Νοερά μου εξομολογούνταν όσα απελπισμένα φώναζε στο κορίτσι του και εγώ απλά παριστάμενη στη στιγμή του, έπαιρνα λίγη από τη δόση της παθιασμένης νεότητας που δεν μου είχα επιτρέψει άλλοτε. Μιλήσαμε λοιπόν κατά κάποιο τρόπο, με την ψυχή μας και με τη διακριτικότητα που η διαφορά ηλικίας έλεγχε ώστε η αποφασιστικότητα να μην κινδύνευε να γίνει θράσος. Είμαι σίγουρη πως ο όμορφος έφηβος ένιωσε πως η πραγματικότητα μου δεν έγινε ίσως ποτέ πράξη αλλά πρακτικά ζούσα μια ζωή πιστεύοντας πως καθένας έπρεπε να βιώνει στο έπακρο την δική του πραγματικότητα.
Ανοιγόκλεισε με νόημα τα βλέφαρά του και έτσι συναινέσαμε σιωπηρά στο κοινό μας μυστικό που ήταν πως είμαστε άνθρωποι παθιασμένοι και ισχυροί οπαδοί του κινήματος γίνε ερωτικός σε κάθε φάση της ζωή σου για να παραμένεις ζωντανός. Ερωτικός όταν κρατάς μυστικά και όταν γίνεσαι αποκαλυπτικός συνάμα. Ερωτικός όταν απλά στέκεσαι και ερωτικός όταν σε βρίσκει η ανατολή να περπατάς ως έμπειρος ταξιδιώτης στο άδειο, φαρδύ πεζοδρόμιο, ξεμακραίνοντας από την προβλήτα του λιμανιού και πηγαίνοντας για έναν πρωινό καφέ μαζί με τους πρωινούς εργάτες στο take away coffee bar, έξω από το μετρό. Στο φανάρι λίγο πριν κατέβω τα σκαλιά για να πάρω το τρένο για το κέντρο της Αθήνας, ο νέος μου φωνάζει πως θα είναι εδώ και το επόμενο καλοκαίρι και ότι τον περιμένουν. Του είπα ευχαριστώ που το μοιράστηκε μαζί μου και δεν ξέχασα να τον παροτρύνω να το κάνει στα σίγουρα, προβάλλοντας του τον αντίχειρά μου και κλείνοντας το μάτι. Μια δυνατή ηλιαχτίδα ήλιου καταλήγει στο δεξί μου μάτι και μου διαπερνά το μυαλό. Μια λαχτάρα για ρουτίνα με ανασηκώνει από το σκαμπό και βιάζομαι να επιστρέψω στην καθημερινότητα που με προσμένει όπως πάντα πιστή.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment