Μακριά από, κοντά σε …..

Πεμπτη, 23 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Στο σημείο αυτόν τα βουνά φαίνονται πιο μεγάλα. Φαίνονται λες και είναι στο τέλος αυτού του δρόμου, το αδιέξοδό του. Οδηγούσα πάνω από 3 ώρες συνεχόμενα, τις 2 με μουσική την τελευταία με ήχο μόνο των τροχών στην άσφαλτο. Ήταν τραχεία από τα χιόνια και τις αλυσίδες που έσκαβαν με τον πάγο την επιφάνειά της. Ο καιρός ήταν απόλυτα μουντός και η μέρα ήσυχη και ασάλευτη. Ούτε αέρας, ούτε βροχή. Η σιωπηρή και άπνοη αίσθηση των πραγμάτων κάνει το κρύο να μοιάζει ακόμη πιο σκληρό και τσουχτερό. Είχα σταθεί ακουμπισμένη πλάτη, έξω στην πόρτα του συνοδηγού για τουλάχιστον 15 λεπτά και δεν περνούσε παρά μονό ένα αμάξι κάθε, 10 λεπτά. Είχα ανάγκη να καταλάβω την εποχή με το παραπάνω και το κρύο δεν με φόβιζε. Ύστερα από τόσο ζεστό καλοκαίρι , ήθελα να κάνω το κρύο φίλο. Σε αυτό το υψόμετρο, πάγωναν ακόμη και οι εκφράσεις στο πρόσωπο και τα μάτια γινόταν υγρά μα με δάκρυα στέρεα. 

Στο οροπέδιο τα πράγματα δε θα ήταν τόσο απόκοσμα. Δυο τρία πανδοχεία, μερικές σκόρπιες ξύλινες κατοικίες και χιλιάδες χρώματα από όσα άφησε πίσω του το καλοκαίρι και βρήκε στο διάβα του να διορθώσει σε νέους τόνους το Φθινόπωρο. Εκεί έξω από το αμάξι συλλογιζόμουν ποιος θα με γύρευε αλήθεια τις μέρες αυτές που θα έλειπα από την πόλη. Και ποιος άραγε θα μπορούσε να με γυρέψει ενώ για καιρό δεν με αναζήτησε όσο βρισκόμουν στον πολιτισμό. Εγώ; Εγώ θα ποθούσα να με γυρέψει κανείς απ’ όσους έχω καιρό να δω και να μιλήσω ; Κάποιους πολύ λίγους σκέφτηκα. Κάποιοι από αυτούς λείπουν ήδη καιρό. Κάποιοι μείναμε μαζί για τόσο λίγο! Ένα ξαφνικό παγωμένο αεράκι διαπερνά το πουλόβερ μου και φτάνει στο δέρμα μου. Πόσο αγαπώ αυτό το τεράστιο, χοντρό, αφράτο και μακρύ πουλόβερ μου. Έχει τα χρώματα του φθινοπώρου όλα πάνω του. Μπεζ, καφέ, τζίντζερ, κανελί και απεικονίζει το κεφάλι μπρος και πίσω το σώμα μιας τίγρης η λιονταριού νομίζω. 

Μου το χάρισε όταν ήμουν έφηβη, γύρω στα 13 μου. Το είχα δει τυχαία σε ένα από τα συρτάρια της που ήταν γεμάτα εκπλήξεις. Η λατρεία μου για τα ρούχα είχε αρχίσει να διαφαίνεται νωρίτερα ακόμα και εκείνη συνέπασχε μαζί μου καθώς ήταν ίδια στα γούστα της άλλοτε. Είδε όλον τον ενθουσιασμό μου να γίνεται λαχτάρα στα μάτια μου και έτσι απλά μου είπε, “παρ’ το!”. Με αγάπαγε νομίζω και ήμουν το κορίτσι που δεν είχε με έναν τρόπο. Θα μπορούσε να ήταν η παρέα μου σε αυτό το ταξίδι. Θα μπορούσε το ταξίδι να ήταν σε εκείνη. Δεν ξέρω αν θα με αναζητούσε ποτέ αλλά εγώ θα ήθελα πολύ να ξανασυναντηθούμε. Ήταν υπέρλαμπρες οι στιγμές μαζί της, ήταν δώρα. Ήταν μικρά μαμαδίστικα παραστρατήματα γιατί έμοιαζε να’ χει ρόλο προστάτιδας και κολλητής. Πιστεύω πως θα χαιρόταν πολύ αν με έβλεπε να φοράω το πουλόβερ της, όπως και αν ήξερε ότι τη φέρω στη μνήμη μου, που και που. Θα χαμογέλαγε θαρρώ πως αν έβλεπε πως το πουλόβερ της ήταν το total look μου για σήμερα, μόνο με ένα σετ μάλλινες καφέ πλεκτές ψηλές ως το γόνατο κάλτσες και μποτάκια δερμάτινα με τρακτερωτή σόλα και τακούνι, σε καφέ ταμπά δέρμα. 

Γυρνάω πίσω στο κάθισμά μου. Τα τζάμια έχουν όλα θολώσει και περιμένω. Μόλις έχω ορατότητα βάζω τη μηχανή μπροστά και ξέρω. Ξέρω πως στο επόμενο ταξίδι θα πρέπει ο προορισμός μου να είναι οι άνθρωποι που υπήρξαν δέσμες φωτός για μένα και εγώ χρωστάω να ανταποδώσω με ευχές προς τον Θεό για εκείνους. Θα έχω φτάσει πριν να νυχτώσει και θα προλάβω , σκέφτομαι, να δω τον έναστρο ουρανό καθώς τα σύννεφα πάνε σ΄ άλλα ταξίδια από μένα κι έτσι να στείλω στ’ αστέρια προσευχές που θα’ βρουν το πρωί νωρίς τους άνθρωπος που αγαπώ.

AUTUMN 2021