Σε μια από τις συχνές υπαρξιακές μου προσπάθειες, να στοιχειοθετησω την περί θανάτου κοσμοθεωρία μου, καταλήγω πως κυρία αιτία της αντίστασης μου στο προφανές «τέλος», είναι η εγκόσμια λατρεία μου για καθετί καλόγουστο.
Η ομορφιά, ως τέχνη του ανθρώπινου, αποτελεί κατα εμένα λόγο δημιουργίας και συνέχειας. Είμαι λοιπόν ισχυρή υποστηρικτρια της άποψης πως δραστηριοποιούμαστε ατομικά και συνυπάρχουμε αρμονικά μεταξύ μας, σε περιβάλλοντα καλαίσθητα τα οποια λαίμαργα ερεθίζουν τα οπτικά μας νεύρα.
Απεικονίζουμε την κόλαση με ασχήμια και προσδιορίζουμε τον παράδεισο ως κάτι εξωπραγματικά όμορφο, εφάμιλλο της τελειότητας. Λέμε άλλοτε πως η ομορφιά του σύμπαντος μας εξηγείται μέσα από απο άρτιες μαθηματικες πράξεις και άλλοτε πως οι Θεοί ως τέλειοι συντάκτες του κόσμου μόνο αριστουργήματα θα μπορούσαν να συντάξουν.
Υπάρχουν στιγμές που παρότι η πίστη μου αφορά σε ενα Θεό συμπονετικό, ανοιχτόκαρδο, ταπεινό και προπάντων αυτάρκη, νιώθω πως αυτός ο Θεός είναι δικαιολογημένα υλιστης. Ο δικός μου βιωματικός και εκπαιδευτικά προσδιορισμένος Θεός είναι άκρως χειροπιαστός! Το οικοδόμημα του έχει σάρκα και οστά. Έφτιαξε κόσμους πλασμένους απο ύλη και όρια. Τους στόλισε μάλιστα με όμορφα χρώματα και φρόντισε να προστατεύσει την ύλη του με συμπαγή «ενδύματα», ανθεκτικά στο χρόνο και την απειλή και με αρχικό και μοναδικό στόχο να ζήσουν επ´ αόριστον σε έναν επίγειο παραδεισο χωρίς τέλος, χωρίς θάνατο. Και όταν το προπατορικό αμάρτημα μας οδήγησε στο θάνατο, κατα τη θρησκεία μου αυτό αποτέλεσε την αυτόχειρα τιμωρία που μας οδηγεί σε φθορά.
Καταλαβαίνω λοιπόν πως ο δικός μου Θεός αμαρτία θεωρεί το τέλος της ύλης, θανατο τη φυγή απο τον παράδεισο, απομόνωση την απόδραση απο την απόλυτη ομορφιά. Ο υλιστης Θεός μου είναι ταγμένος στο καλόγουστο και οι πιστοί του πολλοί και αποδεικνύουν συχνά πως δε σκοπεύουν να αλλαξοπιστήσουν! Συντηρούν με μανία το έργο του και κατατροπώνουν τους άπιστους, στρατευμένους στην κακογουστιά, είτε αυτό σημαίνει καταστροφή της φύσης, των δημιουργημάτων της τέχνης είτε αλλοίωση της ζωής μέσα απο κάθε μορφής θάνατο. Ο υλιστης Θεός μου δεν είχε αρχικό του στόχο το θάνατο! Ωστόσο ευρηματικός όπως είναι προσπαθεί να τον ομορφύνει δίνοντας μας την ευκαιρία μέσα απο την πίστη για καθετί όμορφο να αναστηθούμε σε παραδεισένιους κόσμους γεμάτους χρώματα, ακμαία φύση, ήρεμα νερά και καταπράσινες πεδιάδες, απαράμιλλης μεταθανατιας ομορφιάς.
----------------------------------------------
In one of my frequent existential efforts to compose my worldview on death issue, I, conclude that major reason for my resistance to the obvious "end" is my worldly adoration on everything tasteful.
The beauty, as the art of the human, is at me the incentive of creation and continuity. So I am strong supporter of the opinion that we active as individuals and coexist harmoniously with each other, in environments which elegantly greedily stimulate our optic nerves.
We produce because of the beauty of usability, we spend money because of beauty of our senses satisfaction, we join together because of the beauty of interaction,we love because of the beauty of offering , we fall in love because of the beauty of the soul, spirit and body discovery, we create arts because of expression beauty, we travel because of the beauty of the experience, we live because our lives beauty wink us.
People depict the hell with ugliness and determine paradise as something at the extravagance of beauty, comparable to perfection. There are times people say that beauty of our universe explained through outright math and others that Gods as constructors of a perfect world only masterpieces could built.
There are times that even though my faith relates to a God who is compassionate, open-hearted, humble and above all, self-sufficient, I feel that this God is justifiably materialist. My own experiential and educational-defined God is very palpable! His building has flesh and bones. He builded worlds, made by materials and limits. He even adorned them with beautiful colors and arranged to protect his material with compact 'clothing', durably and resistible on any threat, having as primordial goal to live indefinitely in an earthly paradise without end, without death. So when our original sin lead us to death, it was the suicide punishment that leads us to deterioration.
So I understand that my God believes the sin as the end of the material , death as a fleeing from paradise, isolation as an escape from the sheer beauty. My materialist God is purveyor at any tasteful and his believers are many and often demonstrate that have no reason to change their religion! They insist to protect their God’s building and smite the unbelievers, conscripts of the bad taste, whether that means destruction of nature, artworks or annihilation of life through death. My materialist God was not focused mainly on death! However as imaginative as he was he tries to beautify the death, giving to us the opportunity through the loyalty on everything beautiful to be resurrected at heavenly worlds, colorful, flourishing, full of waters and green plains, in a incomparable, posthumously beauty .
Posted with Blogsy
