'Υστερος σε αναμονή του πρότερου

 Μετά-μεσάνυκτα 31ης Οκτωβρίου προς 1ης Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Κάτι στην οδοντόκρεμα ανακατεμένο με την τελευταία γεύση που το στόμα μου έχει κρατήσει από την γλυκιά κρέμα κολοκύθας, μου ξυπνάει μια μνήμη θολή και μπερδεμένη. Δεν είμαι σίγουρη ούτε αν είναι από το δικό μου μακρινό παρελθόν, ούτε από το μακρινό παρελθόν κάποιου άλλου στου οποίου τη στιγμή συμμετείχα και κατέγραψα με τη δική μου ματιά. Καθώς βουρτσίζω κοιτάω από το ανοιχτό παράθυρο του μπάνιου αυτό το ομιχλώδες και αρκετά ψυχρό πρωινό Κυριακής. Παρατηρώ πως έξω από κάθε εσοχή του σπιτιού έχουν μαζευτεί ξανθά, μπρούτζινα και κόκκινα ξερά πλατανόφυλλα. Γύρω από τις σωρούς φύλλων, στάσιμη υγρασία αναδύει μια παλιομοδίτικη, μουντή μυρωδιά γλυκιάς μούχλας με μία δροσιά πρασινισμένου χώματος που προσπαθεί να ανθίσει δειλές νότες για να τρυπήσουν τον πνιχτό αέρα όσο ξεκουράζεται έξω από το σπίτι μου λίγο πριν συνεχίσει το ταξίδι του παλεύοντας να φτάσει πέρα από εκεί που φτάνουν τα όνειρά μας. Και ενώ όλα, σε συνδυασμό με τη νύστα και τα ρίγη που δυσκολεύομαι να ξεφορτωθώ προτού τολμήσω μια καυτή μεγάλη ρουφηξιά καφέ, με κρατάνε επιφυλακτική και αβέβαιη μπροστά στην ανάμνηση που πρέπει να ανακαλέσω, σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να μείνω καθηλωμένη και παραδομένη για ώρες, άτολμη και δύσπιστη να γυρίσω ξανά στο τώρα, στο σήμερα, στο αύριο αλλά στο τέλος να προχωρώ. Κρατάω το νιπτήρα με τα χέρια σε πλήρη έκταση σα να δοκιμάζω τη στιβαρότητά του αλλά και να αποζητώ, το στήριγμα, την αντοχή, την ανοχή. Η μαύρη σατέν πιτζάμα με τις ρίγες από περισσότερο και λιγότερο έντονο σατέν φέρουν την υπεραξία της διαδρομής, αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζω τα μηνύματα που μου στέλνει η υπνωτισμένη μου συνείδηση την ώρα του γλυκού ύπνου. Από πάνω μια λευκή, ζεστή προβειά φορεμένη γύρω από τους ώμους ηρεμεί την όψη μου παρά την αγριότητα της φύσης της. Λίγο πιο κοντά στην αλήθεια της επιβίωσης, στο ξεγύμνωμα της εμπειρίας, στη έκθεση της ψυχής βρίσκω την παιδικότητα που μορφοποιεί την επιλογή και την απόφαση για δράση. Και στην άκρη της, η γλώσσα μου παρατηρεί πως κάτι πικάντικο που παγώνει την αναπνοή πάρα την καίει όπως ακριβώς τα καταφέρνει μία λεπτή φέτα τζίντζερ ανάμεσα στα δόντια, είναι αυτό που οδηγεί την μνήμη με όπισθεν, στη ζεστή σοκολάτα με τζίντζερ και πορτοκάλι, πλάι στο τζάμι του τρένου. Εκεί το κορίτσι μου αφηγείται την αίσθηση του έρωτα που εκείνη έζησε και εγώ γνώρισα. Είναι τρομαχτικό στο δικό μου Halloween σκηνικό αυτής της 31ης του Οκτώβρη πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης, πως το ταξίδι αντίστροφα στον χρόνο, είναι 13 χρόνια πίσω από σήμερα  και άλλα 13 ακόμη πιο πίσω από τότε.

AUTUMN 2021

Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

 Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Συχνά παίρνω τον καφέ μου στο μικροσκοπικό μαγαζάκι με τη καλλιγραφική ταμπελίτσα σε χρώμα μέντας, καφετιά γραμματοσειρά και εφέ σκίασης. Μου αρέσει να πηγαίνω εκεί όταν θέλω να είμαι κάπου μόνη μου. Ένα δύο μόνο τραπεζάκια έξω, κάτω από την καφέ μπεζ ριγέ τέντα και τρία τέσσερα μέσα είναι υπεραρκετά να καλύψουν το ανακυκλώσιμο κοινό από υπνωτισμένες πρωινές φιγούρες που ζητούν λίγο να ξαποστάσουν από την κούραση που τους προκάλεσε το απότομο και συνάμα εκνευριστικό πρωινό τους ξύπνημα. Κάποιοι καταναλώνουν μια καλή ποσότητα καφέ και αποταμιεύουν ή καπνό τσιγάρου είτε φρέσκο αέρα και κάποιοι άλλοι καταναλώνονται σε βαθυστόχαστες σκέψεις με κάθε τρόπο. 

Εγώ απλά βρίσκομαι. Μέσα στα μάλλινα ρούχα μου, καμουφλαρισμένη σχεδόν σα να μη φαίνομαι, το χειμώνα πιάνω έξω, το γωνιακό τραπεζάκι με τη μία καρέκλα λες και το έχω παραγγείλει από καιρό μονάχα για μένα. Το κρύο κάποιες φορές είναι τσουχτερό και την ισορροπία φέρνει ένα καυτό ρόφημα ή μια σόμπα που δουλεύει κατά περίπτωση. Το καλοκαίρι σταματάω μόνο για να σβήσω τη δίψα μου με τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, τη σπιτική του λεμονάδα με δυόσμο και μαστίχα. Σήμερα προετοιμάζομαι για τον χειμώνα που δείχνει τα δόντια του αυτό το ψυχρό Παρασκευιάτικο πρωινό. Είναι όμως και το οικείο πια στιγμιότυπό μιας παράστασης που το πριν της και το μετά μπορώ να το προσεγγίσω κατά βάση με τη φαντασία μου. Λαμβάνει χώρα συγκεκριμένες μέρες και ώρες και οι πρωταγωνιστές σταθερά οι ίδιοι, μία καθαρίστρια και ένας ισχνός νέος. Έχει καλτ χαρακτήρα , χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σενάριο, εντυπωσιακές ερμηνείες ή σκηνοθεσία, όμως καταφέρνει να γίνεται τόσο συνηθισμένη η μη πλοκή του, που απλά το ότι εμμονικά συμβαίνει γιατί πως αλλιώς άλλωστε, το κάνει εθιστικό στην επανάληψη.

Μια λοιπόν ακόμη από τις πολλές Παρασκευές που εγώ φοράω κάτι από τα πολύ αγαπημένα και ο νεαρός στη θέση του, πιστός παρατηρητής. Πλεκτές, σκούρο πράσινο, κάλτσες λίγο πάνω από το γόνατο, ντενίμ, χακί με πιέτες σορτς και oversized γκρι φούτερ με πράσινες πλεκτές, η κουκούλα και οι μανσέτες. Μποτάκια army style, χακί, μυτερά με τακούνι στιλέτο και σφιχτά κορδόνια ολοκληρώνουν τη Hard Rock για σήμερα εμφάνισή μου. Ο νεαρός με το κατάλευκο δέρμα και με τα γυαλιστερά, κατάμαυρα, καλοχτενισμένα, σε χωρίστρα μαλλιά, βρίσκεται σε διαγώνια θέση από εμένα, στην είσοδο της άοσμης, άχρωμης παλιάς πολυκατοικίας, αδιάφορου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος. Καθιστός, σε ένα αυστηρό πλαίσιο, με την πλάτη ίσια, τα πόδια κολλημένα, στιβαρά και τα χέρια σταυρωμένα σε τιμωρία παρατηρεί επίμονα και με τρομακτική προσήλωση μια καθαρίστρια σε μαύρο φόρεμα με άσπρο γιακά. Μια μεγάλη κακόγουστη πινακίδα στην ταράτσα της πολυκατοικίας γράφει “Σχολή Φωτογραφίας”, χωρίς να φέρει τίτλο ή επωνυμία. Εδώ και ενάμιση σχεδόν χρόνο τώρα , την ίδια ώρα, στην ίδια θέση ο νέος παρατηρεί την καθαρίστρια η οποία ευλαβικά καθαρίζει με ένα βρεγμένο πανί, ένα ένα τα φύλλα μερικών μεγάλων τροπικών φυτών στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τριγύρω του υπάρχουν παγκάκια από λευκό μπετό, σχεδόν πάντα άδεια. Κόσμος, πιθανόν συμμαθητές, νεαροί και νεαρές, μπαίνουν, βγαίνουν αλλά δε στέκονται. Φαίνονται βιαστικοί, ενώ εκείνος ποτέ. Εκείνος πάντα ήρεμος, απαθής, αεικίνητος και τα μάτια του πάντα να ακολουθούν τις κινήσεις της κυρίας να περιποιείται τα φυτά. Νιώθει αγαλλιασμένος και φανερά συνεπαρμένος. Είναι κάποιος φοιτητής φωτογραφίας που αποτυπώνει την αξία της στιγμής μέσα από τον φωτογραφικό φακό του μυαλού του; Είναι απλά ένας περαστικός που ψάχνει να βρει ένα σπίτι να στεγάσει την ψυχή του; Ένας περιπλανώμενος συλλέκτης στατιστικών υποδειγμάτων επανάληψης της καθημερινότητας όλων μας; Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

AUTUMN 2021

Υπενθύμιση Οκτωβρίου (μήνας πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού): το Α και το Ω

 Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Αυτό ακριβώς είμαι. Είμαι ένα γυναικείο στήθος. Το στήθος μιας γυναίκας απέναντι από τον καλλιτέχνη ζωγράφο. Παρατηρώντας με, βλέπει τη ζωή ως τέχνη . Αποδίδοντας το σχήμα μου στον καμβά αποτυπώνομαι ως μια έξω από το σώμα υπόσταση. Με γραμμές, χρώμα και σκιές δίνει στην ακινησία, κίνηση, στην αφωνία, ήχο, στη απουσία, συμμετοχή. Γίνομαι έμπνευση και για τον θεατή και τον δημιουργό του. Παίρνω τη θέση που μου αξίζει στον τοίχο ενός μουσείου και εκτίθεμαι χωρίς να νιώθω εκτεθειμένο. Είμαι το στήθος που ο αγοραστής του έργου, αρχικά νιώθει την ηδονή του κρυφοκοιτάγματος και έπειτα την αμηχανία πως τον κρυφοκοιτάζουνε οι άλλοι και πρώτη εγώ. Είμαι σύμβολο γυναικείας υπεροχής που ακόμη και μόνο του σε έναν πίνακα, μια κινηματογραφική σκηνή και ένα τραγούδι, χωρίς να είναι γνωστό το σώμα που ανήκω, είμαι διάσημο γιατί συμβολίζω άξια τη δύναμη, τη  μεγαλοπρέπεια, το θάρρος. 

Είμαι το στήθος που θέλει κανείς να αγγίξει για να γευτεί τον έρωτα και να θαυμάσει τον δημιουργό που έδωσε ως δώρο στην ύλη, τη δύναμη των αισθήσεων. Είμαι πυξίδα που οδηγεί την απόλαυση στο αποκορύφωμά της, που δείχνει στον πόθο τον δρόμο προς το πάθος. Είμαι εκείνο που η γύμνια του προκαλεί, η συγκάλυψή του δημιουργεί μυστήριο και γαργαλάει τη περιέργεια. Είμαι το στήθος εκείνης που φτιάχνει με τις ώρες τα μαλλιά της στον καθρέφτη, που άλλοτε τραβάει σε επανάληψη το πουκάμισο της για να με κρύψει όταν κινδυνεύω να αποκαλυφθώ αλλά και εκείνη που με επιδεικνύει με ένα βαθύ ντεκολτέ για να μαγέψει. Είμαι το στήθος μιας γυναίκας που εξαιτίας μου νιώθει ερωτεύσιμη αλλά ξέρει πως έχει τόσα ακόμη στην εργαλειοθήκη της για να την ερωτευτούν. Είμαι το ίδιο στήθος που πήρα ζωή από το στήθος της μάνας μου, που πήρε ζωή από το στήθος της γιαγιάς μου.

Είμαι το στήθος της γυναίκας που διαβάζει ακατάπαυστα για να μπορεί να μιλήσει, να διεκδικήσει και να διδάξει. Εκείνης που πέρνα ώρες ολόκληρες στο μπουντουάρ της φτιάχνοντας τα μαλλιά της ή τραβώντας με ακρίβεια τη γραμμή του eyeliner στα βλέφαρά της. Είμαι το στήθος εκείνης που δεν της αρκούν δεκάδες λεπτά για να δει πως θα με στολίσει με όμορφα ρούχα ή κοσμήματα και που μπορεί να δουλεύει σκληρά, να φροντίζει καθημερινά τον κήπο της, να μαγειρεύει με μεράκι γι’ αυτούς που αγαπά και να ζεσταίνει με γλυκόλογα την καρδιά που υποφέρει. Είμαι το στήθος που αφήνω να γείρουν πάνω του, γιατί ανήκω στη γυναίκα εκείνη που μοιράζει συμβουλές, αγκαλιές, χάδια και φιλιά χωρίς να της το ζητήσουν. Είμαι το στήθος της γυναίκας εκείνης που μπορεί να χωρέσει τα πάντα μαζί σε ένα εικοσιτετράωρο αλλά που έχει και το δικαίωμα να αφήσει τα πρέπει στην άκρη και να κάνει μια μεγάλη βόλτα πλάι στο κύμα. Είμαι το στήθος της γυναίκας που ταΐζει ζωή και πρέπει να ταϊστεί ζωή. Είμαι στο σώμα που είναι η ζωή για την ζωή, δίχως ώρα μηδέν να είναι το τέλος. Ώρα μηδέν είναι η ώρα πριν ξεκινήσει η φθορά του χρόνου και της ύλης. Άκου καλά λοιπόν : αυτή είναι η ώρα που πρέπει να δώσεις λίγα λεπτά από εσένα για εμένα και πάλι για εσένα.

AUTUMN 2021

Το σπίτι με την μοβ πόρτα

 Τρίτη 26 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στο καφέ σπίτι με τους σοκολατί τοίχους, τα ξύλινα μπαλκόνια, τα πολλά πορτοκαλί παράθυρα, την πορτοκαλορόζ σκεπή και τη λιλά αυλόπορτα που οδηγεί στη μεγάλη, διπλή, μοβ, κεντρική πόρτα, οι σκάλες αριστερά δεξιά έχουν στολιστεί με μωσαϊκές γλάστρες πλημμυρισμένες με πυκνές μοβ λεβάντες. Στα σκαλοπάτια κεραμιδί φαρδιές πλάκες με οβάλ άκρες προκαλούν το ανέβασμα και το κατέβασμα σου σα νεράκι που ρέει. Είναι πλατιά, καθόλου απότομα και λούζονται από ατελείωτο ήλιο. Το σπίτι είναι ανατολικό και ζεστό όλο το χρόνο, όμως αυτήν την εποχή η ζεστασιά που μαζεύει και συνάμα εκπέμπει είναι δώρο για όποιον παίρνει το τσάι του τα πρωινά πλάι στο παράθυρο ή τον καφέ του χαλαρώνοντας κάτω από τον ήλιο στα σκαλοπάτια. Αυτό το κρύο, ξερό και ηλιόλουστο πρωινό Τρίτης, ενός Οκτώβρη που σιγά σιγά νοσταλγικά αποσύρεται υπό την αγωνία του αν θα καταφέρει να δώσει σωστά τη σκυτάλη στο Νοέμβριο, το σπίτι πλάι στη θάλασσα είναι ήσυχο και σιωπηρό.

Στη λιλά περίφραξη με τα δαντελωτά κάγκελα και τις σκουριασμένες λόγχες που συμπτωματικά είναι τόσο υπέροχα ταιριαστές με τις χάλκινες πινελιές σε διάφορα σημεία του οικοπέδου, αναρριχώνται κάποιες περικοκλάδες με φούξια λουλούδια που μοιάζουν σε σχήμα κρίνων. Εχουν πλεχτεί άναρχα και σε κάποια σημεία δύσκολα ξεχωρίζεις τα στεγνά από τα φρέσκα φύλλα και άνθη. Όμως το σπίτι συνδυάζει άριστα την πολυτέλεια που του δίνει η μοναδικότητα χρωμάτων, ύφους, αρχιτεκτονικής και τοποθεσίας, που λεπτομέρειες αμέλειας μερικής ακαταστασίας αντί να ενοχλούν, προκαλούν, με λανθάνουσα μορφή, θετικά και μόνο τις αισθήσεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ξαφνιάζει ευχάριστα το γυάλινο με τρούλο αίθριο στα δεξιά του σπιτιού το οποίο ενώνεται με εσωτερικά σκαλιά από το πλάι μιας δεύτερης εισόδου του. Φαίνεται αρκετά ταλαιπωρημένο από τα βρόχινα νερά που χαμηλά, κοντά στο έδαφος, έχουν προκαλέσει οξείδωση στο σιδερένιο του πλαίσιο και στάμπες αλάτων στα τζάμια. Όμως μέσα ζει και αναπτύσσεται ένας μικρός παράδεισος από όλων των ειδών τα τροπικά και σπάνια είδη φυτών.

Ακριβώς από την μία γωνία του αίθριου ψηλά όπου είναι στερεωμένη μια τροχαλία, μέχρι απέναντι πάνω από ένα χοντρό κλαδί ελιάς τεντώνεται ένα λεπτό σχοινί που αμυδρά ξεχωρίζει. Εκεί είναι κρεμασμένο και χορεύει στους ρυθμούς της θαλασσινής αύρας, ένα μοβ με κίτρινα άνθη σιφόν, αμάνικο φόρεμα. Έχει φαρμπαλάδες ψηλά στα μανίκια και στο τελείωμα του από όπου ξεπηδά μια ακόμη κίτρινη σιφόν στρώση υφάσματος. Το φόρεμα φέρνει τα αρώματα φρεσκοπλυμένου ρούχου μέχρι την αυλόπορτα και η γραμμή του μαρτυρά πως μια ζωηρή, νεανική, λεπτή σιλουέτα είναι εκείνη που το φορά. Όμως η εκκωφαντική ησυχία του σπιτιού που αν και φέρνει έντονα σημεία ζωής σε κάθε σπιθαμή, δεν αφήνει καμία βεβαιότητα για το κατά πόσο τυχόν ατέλειες καταδεικνύουν νιάτα στον χώρο. Σίγουρα η φιγούρα που άφησε το αποτύπωμά της εδώ κουβαλάει δεκάδες έτη και άλλες τόσες εμπειρίες  ταυτόχρονα, όπως υποδηλώνει η μεγαλοπρέπεια του γούστου της. Ξάφνου ένα κουδουνάκι με βγάζει από την πλάνη μου. Μια καστανή, με μακριά ίσια μαλλιά, λεύκες φόρμες και ένα γαλάζιο παχύ μάλλινο μαντίλι γύρω από το λαιμό της,  πάνω σε ένα ποδήλατο περιμένει να σταθώ πιο κει για να περάσει. Της λέω συγνώμη και αποκρίνεται στα ισπανικά. Κατεβαίνει από το ποδήλατο, ξεκλειδώνει την αυλόπορτα, μου χαμογελά, λέει κάτι στα ισπανικά και προχωρά προς την είσοδο. Πρώτα όμως μαζεύει το φόρεμα από το σχοινί και ψάχνει κάτι στην ψάθινη τσάντα της. Αρχικά βγάζει από μέσα μία θήκη γυαλιών, έπειτα ένα γνώριμης και κλασικής όψης διαβατήριο και τέλος τα κλειδιά. Ποιός παραχώρησε άραγε αυτό το αριστούργημα, σε μια τουρίστρια; Και μπορεί να είναι δυνατόν εκείνη να πρόλαβε να στολίσει με πορτοκάλι, λευκές και κίτρινες κολοκύθες την είσοδο του σπιτιού, αριστερά και δεξιά της μοβ ξύλινης πόρτας;

AUTUMN 2021

“Uninvited”

 Δευτέρα 25 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στην άκρη, ένα με το τζάμι το σώμα, κι εγώ κοιτώ κάτω, όπου όλα στενεύουν, όλα ενώνονται. Ο αέρας προσπαθεί να με πάει όπου θέλει αλλά εγώ αντιστέκομαι. Θέλω να νιώσω στιβαρή για να μπορέσω να αναμετρηθώ με την ουσία των πραγμάτων που παρατηρώ. Συγκεντρώνομαι για να εντοπίσω τη δύναμη τους. Γυρεύω να βρω απ΄ έξω σε τι έκταση μπορούν να διασπείρουν τη δυναμική τους, το μέγεθος που μέσα τους κουβαλάνε και όχι αυτό που μεταβάλλεται με βάση τις φυσικές συνθήκες. Με ανοιχτές τις παλάμες στα τζάμια και το μέτωπο να σπρώχνει μπροστά, το βλέμμα χορεύει στο κενό σε απόσταση λίγα μέτρα από την άσφαλτο. Το μακρύ, κρεμ, μάλλινο, με όρθιους γιακάδες, παλτό μου νομίζω πως μπορεί και να με κάνει να διακρίνομαι από κει κάτω. Φτάνει κάποιος να κοιτάξει πάνω.  Μπορεί σκέφτομαι κάποιος ακόμη, ετούτη την ώρα, να θέλει να έχει το προνόμιο της αποκλειστικότητας, να βρεθεί δηλαδή με την ύλη που υπάρχει και είναι ζωντανή έξω από τον δικό του μικρόκοσμο. Προσπαθώ να δω πως ο Θεός μου βλέπει τον μικρόκοσμό μας από ψηλά. Σίγουρα εκείνος όχι το ίδιο μικρό όπως εγώ. 

Καθώς πιστεύω πως τα βλέπει μεγαλύτερα, παλεύω να δω που βρίσκεται το μέγεθος που χάνω από εδώ πάνω. Ο λυγμός από ένα μουσικό κομμάτι ηχεί ακατάπαυστα στ΄ αυτιά μου. Εκεί μέσα βρίσκεται και ο Θεός μου. Νομίζω πως με δυσκολία, μπορώ να διακρίνω, πως εμπιστεύεται το λιγότερο κακό που μπορούμε να προκαλέσουμε. Σε ότι απλά συμβαίνει, το καλό συνυπάρχει με το κακό και στην ανάγκη να επιβιώσουμε και τα δύο επιδιώκουν να γείρουν τη ζυγαριά προς το μέρος τους. Τα δυο τους μπερδεύονται και μένει να ερμηνεύσει σωστά κανείς τι συνιστά την επιβίωσή του. Ο τύπος με το ταξί στο φανάρι που σταματάει να  μαζέψει την κυρία με το μικρό αγόρι αλλά τελικά δεν το κάνει γιατί δε συμπίπτουν τελικά τα ζητούμενά τους μου φαίνονται ασήμαντοι αρχικά. Έπειτα εκείνη σηκώνει τον μικρό αγκαλιά καθώς εκείνος μοιάζει να γκρινιάζει κουρασμένος ενώ ο ταξιτζής ανοίγει την πόρτα σε έναν καλοντυμένο, κουστουμάτο, με επαγγελματική τσάντα νεαρό κύριο. Η κύρια με το παιδί παρακολουθεί το ταξί να ξεμακραίνει. Το κεφάλι της είναι στραμμένο προς τα εκεί για λίγο και με το χέρι σε έκταση προς το μέρος του κάτι δείχνει, κουνώντας το νευρικά. Τότε είναι που αρχίζω και βλέπω σε πραγματικό μέγεθος ανθρώπους και γεγονότα. 

Ο οδηγός ταξί πιθανόν έκρινε πως η διαδρομή που θα έκανε για να εξυπηρετήσει τη μητέρα , μάλλον, με τον μικρό της γιο, δεν εξυπηρετούσε εκείνον. Αντίθετα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα του απέφερε περισσότερα η περίπτωση του κομψού νέου, όπου κρίνοντας τον τελικό του προορισμό σκέφτηκε πως θα μπορούσε να προθυμοποιηθεί να τον εξυπηρετεί σε μια πιο μόνιμη βάση οπότε και με πιο σταθερά επαναλαμβανόμενες και εγγυημένες απολαβές. Κάπου εκεί η έννοια της εξυπηρέτησης και της αλληλεγγύης περιορίζονται για να εξυπηρετήσουν μονομερώς το αίσθημα της επιβίωσης. Ο κόσμος εκεί κάτω στενεύει ακόμη περισσότερο, παρατηρώντας τον από εκεί πάνω. Στενεύει το περιθώριο της επιλογής του σωστού και δίκαιου έναντι του απρεπούς και άδικου. Όμως το καλό εκλαμβάνεται εκ παραδρομής ως καλό από τον δέκτη του που συμμετέχει με έναν τρόπο και στο κακό. Προσπαθώ με τις λευκές, κροκό, πανύψηλες, μυτερές μπότες μου να τρυπήσω το τζάμι και να σκάσω τη φούσκα που υπάρχει έξω από αυτό. Είναι όμως τόσο αδιαπέραστη και στιβαρή που κατεβαίνοντας κάτω θα αναγκαστώ να μπω κι εγώ μέσα σε αυτήν και να ζήσω όπως μπορώ. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις από όσα η αντίληψή σου πιάνει αυτήν τη Δευτέρα και σου προκαλεί εσωστρέφεια και δειλία, να βγεις και να συναναστραφείς με το τεράστιο μέγεθος της  φούσκας που κλείνει μέσα της όλη την σκληρή πραγματικότητα, είναι κάποιες “Δευτέρες” να παραμείνεις ο “απρόσκλητος” ήρωας του έργου της ζωής σου και να μπορέσεις να την παρατηρήσεις, για λίγο ανεπηρέαστος,  από ψηλά.  “Uninvited”, το τραγούδι, που αρχίζει να σβήνει σιγά σιγά στα αυτιά μου και εγώ θαρρώ πως πρέπει να κατεβώ ξανά κάτω στη ζωή λίγο πιο έτοιμη. 

AUTUMN 2021

Ο ήλιος θα κρατήσει περισσότερο αυτήν τη φορά

 Παρασκευή 22 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, το παράθυρο δεν έχει γρίλιες. Τα ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής κτίρια διακρίνονται για του φαρδύς, ψηλούς, ανά όροφο τοίχους, και μεγάλα θολωτά βαθιά παράθυρα. Σε αυτά τα παράθυρα δεν υπάρχουν παντζούρια, στόρια, γρίλιες μόνο πλούσιες βαριές κουρτίνες. Από το προηγούμενο βράδυ ζήτησα από τον άντρα μου πριν φύγει το πρωί να τραβήξει τις κουρτίνες για να μπει το πρωινό φως, πιθανόν και κάποιος λαμπερός ήλιος. Οι μέρες κατά την άφιξη ήταν μουντές και συχνά βροχερές. Αυτό ίσως αύξανε τις πιθανότητες να ακολουθήσουν φωτεινές, λουσμένες από ήλιο μέρες. Τις περίμενα αυτές τις μέρες, για πιο ζεστούς περιπάτους, πιο μεγάλες σε διάρκεια μέρες. Είναι πολύ περισσότερο το κρύο εδώ και πρέπει να διαθέσεις περισσότερες εισπνοές και εκπνοές για ίδια απόσταση. Το τολμώ αλλά τα πρωινά καταφέρνω πολύ δύσκολα να ξυπνήσω. Σήμερα όμως το φως κατάφερε και τρύπωσε ακόμη και κάτω από το πάπλωμά μου.

Το πρόσωπό μου νιώθω να φωτίζεται, το μαξιλάρι μου να είναι πιο ζεστό και νιώθω αρκετά ζεστή για να βρω το ανάλογο θάρρος και να βγω από το πάπλωμα. Φοράω μαύρες σατέν πιτζάμες με σατέν μπεζ ρέλι και χρυσές σατέν μπαλαρίνες στα πόδια. Το ίδιο χρώμα με το ρέλι είναι οι κουρτίνες στο δωμάτιο σε χοντρό γυαλιστερό ύφασμα ολικής συσκότισης. Ποτέ δεν μου άρεσε να ξυπνάω με τον ήλιο μέσα στα μάτια αλλά αυτό αλλάζει συνεχώς όσο μεγαλώνω, Μου λείπει η ενέργεια των είκοσι χρόνων που έπρεπε να την τιθασέψω για να ξεκουραστώ πραγματικά. Τώρα απαιτείται προσπάθεια για να δώσω ενέργεια στο σώμα μου και αφήνω τις συνθήκες να με προκαλούν. Ο σημερινός ήλιος με προκαλεί και με προσκαλεί να κάτσω στο πεζούλι εσωτερικά του παραθύρου, να ανοίξω διάπλατα το ένα φύλλο και να νιώσω στο δέρμα μου το κρύο ελαφρύ αεράκι. Λειτουργεί αναζωογονητικά. Νιώθω πως ανακτώ το έλεγχο του σώματός μου και διαπιστώνω πόσο μικρό είναι το δωμάτιο σε σχέση με την εντύπωση που μου έδινε το προηγούμενο βράδυ. Βιαστικά ντύνομαι και βγαίνω στον δρόμο.

Στον δρόμο η κίνηση είναι ακόμη λιγοστή και νιώθω πως μου ανήκει ολόκληρος. Περνάω απέναντι την μεγάλη λεωφόρο και στέκομαι στην αρχή των μεγάλων κήπων που βρίσκονται σε μια ατέλειωτη, χωρίς ορίζοντα, ευθεία μπροστά μου. Το χοντρό μαύρο καλσόν μου, το ριχτό μάλλινο πουλόβερ μέντα, η μαύρη εσάρπα μου γύρω από το λαιμό και τα σουέτ μαύρα μποτάκια πλατφόρμες δημιουργούν έναν ιδανικό συνδυασμό με το ρετρό μαύρο με τιρκουάζ λεπτομέρειες γυαλιστερό ρετρό αμάξι που είναι η attraction του πάρκου για το μήνα Οκτώβρη. Πολυτελή αμάξια της δεκαετίας του 30, φιγουράρουν σε μια έκθεση στη δεξιά πλευρά του πάρκου, έξω από τα βασιλικά ανάκτορα. Πλησιάζω και περιπλανιέμαι ανάμεσα στα εκθέματα όταν ένας κύριος με προσκαλεί να φωτογραφηθώ μπροστά σε εκείνο που έχει ταιριάξει άψογα με την εμφάνισή μου. Μου ζητάει να συμπληρώσω πρώτα μία φόρμα με τα στοιχεία μου που συνάμα αποτελεί και μία δήλωση συναίνεσης για επεξεργασία, δημοσίευση των φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα και ως ανταπόδοση, αποστολή του υλικού στην προσωπική μου ηλεκτρονική διεύθυνση. Το απόγευμα επιστρέφοντας ο concierge του ξενοδοχείου μου παραδίδει έναν εμπιστευτικό φάκελο. Κάθομαι στο lobby και ανυπομονώ να δω αν οι υποψίες μου θα επιβεβαιωθούν . Όμως το αποτέλεσμα ξεπερνά ακόμη και τις ελάχιστες προσδοκίες μου. Μια μαγική εικόνα στα χέρια μου και ένα θεαματικό αποτέλεσμα παίρνει μια διάσταση ανέλπιστη.“Αυτό είναι….”σκέφτομαι!. “ Το τέλειο εξώφυλλο βιβλίου!”. Ο ήλιος θα κρατήσει περισσότερο αυτήν τη φορά.

AUTUMN 2021

Αν δεν μπορείς να πας, απλά βγες και δες.

 Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Οι επισκέψεις στην τράπεζα, την εποχή δε του ψηφιακού κόσμου, είναι έξτρα βαρετές. Εξάλλου για πιο καλό λόγο, αλήθεια, θα μπορούσε να βλέπει κανείς ενδιαφέρουσα μια επίσκεψη στην τράπεζα; Εκτός αν είναι ερωτευμένος με την υπάλληλο στο customer service ή αν πρέπει να βρεθεί εκεί καθώς αποφάσισε να σηκώσει ότι χρήματα έχει και δεν έχει στον αποταμιευτικό του λογαριασμό, με σκοπό ένα ταξίδι για τον γύρω του κόσμου σε όσες μέρες θέλει. Εγώ πάντως είχα έναν φανταστικά βαρετό διεκπεραιωτικό λόγο που βρέθηκα εκεί 8:30 το πρωί. Ευτυχώς και για καλή μου τύχη σε ανάλογη διάθεση βρίσκονταν και η, κατά τα άλλα πάντα ευγενική μαζί μου, υπάλληλος που πάντα με περίσσια προθυμία με εξυπηρετεί. Ευτυχώς γιατί ένιωσα προς στιγμή πως έψαχνε μια όσο γίνεται πιο πιστική δικαιολογία για να με αποφύγει. Για καλή μου τύχη όμως χωρίς πολλά πολλά, μέσα σε ένα κλίμα πλήρους υποτονικότητας, με μετρημένες κουβέντες και περιορισμένη διάδραση, γρήγορα τακτοποιήθηκε το θέμα μου και άφησα τη θέση μου στον επόμενο.

Παρατηρώ όση ώρα είμαι απέναντι στην υπάλληλο πως έχω μία εθελοντική διάθεση να την βγάλω από τη νιρβάνα της. Νιώθω πιο πρόθυμη από εκείνη να δώσω χρώμα στη μέρα της και να την προσκαλέσω σε έναν χορό απαξίωσης για ότι μικρό και ανούσιο μπορεί να έχει η καθημερινότητά μας. Διστάζω και ταυτόχρονα νιώθω πως επαίρομαι για τις φορές που προκάλεσα σκέψη και προβληματισμό στους ανθρώπους που προσπάθησα να τους ασκήσω την επιρροή μου. Όμως δεν το κάνω καιρό τώρα πια αυτό. Πρέπει να είναι ανοιχτοί οι άθρωποι για κάτι τέτοιο και δε συμβαίνει αυτό, εδώ και κάποια χρόνια. Κάποιοι πάλι φοβούνται να ακούσουν μια πιο γενναία επιλογή και ας είναι απλά μια ευκαιρία να φαντασιωθούν μόνο για λίγο μια άλλη ζωή. Μπορούν να μη διαλέξουν να το σκάσουν έστω και για μία μέρα από τη ρουτίνα τους και τις υποχρεώσεις που αυτή φέρει. Μπορούν να αφήσουν το σώμα να συμμετέχει στα πρέπει και για τα θέλω να βγάλουν την ψυχή τους μια μεγάλη βόλτα κόντρα στον άνεμο με καπετάνιο τη φαντασία τους. Όμως ρομποτικά αποφεύγουν να γίνουν πιο ευάλωτοι και εύθραυστοι. Η τραπεζική υπάλληλος ξέρει πως ξέρω.

Εκείνη είναι αρκετά όμορφη χωρίς να καταφέρνει να διακρίνει πόσες ακόμη δυνατότητες έχει να γίνει ομορφότερη. Είναι ψηλή με ωραίες φαρδιές πλάτες που όμως τις γέρνει μπροστά κάνοντας τη να μοιάζει κοντύτερη. Έχει βαριά, μακριά, πυρόξανθα μαλλιά που η φόρμα τους ακολουθεί την γραμμή του βαρετής στάσης της. Φοράει απλά τα ρούχα για να είναι ντυμένη και δεν ντύνεται για να φορέσει ένα δικό της μοναδικό ύφος που θα κάνει πιο ορατή την αόρατη προσωπικότητά της. Είναι έξυπνη και αυτό φαίνεται από το πόσο γρήγορα λειτουργεί. Πάντα θεωρούσα τους αργούς όχι αρκετά ευφυείς.  Αν έλεγε ότι ένιωθε πιστεύω πως θα είχε πολλά να πει και άλλα τόσα, όσοι την άκουγαν, να κάνουν. Η άρθρωσή της είναι καθαρή και το ηχόχρωμά της προκαλεί μια ραδιοφωνική εμμονή στο τρόπο που θες προσεκτικά να την ακούς για να λαμβάνεις τα θετικά της vibes. Όμως η ματιά της σου υπενθυμίζει πως είναι υπάλληλος και όχι γυναίκα, ταλαντούχα επαγγελματίας, γλυκιά ερωμένη. Σε κοιτάει μέχρι τα βλέφαρα επιφανειακά και όχι στα μάτια. Με βλέπει όμως και με φιλοφρονεί για το κέφι μου να φορέσω κόκκινο κραγιόν πρωινιάτικα, με κίτρινο κοτλέ slim κοστούμι και μωβ πουκάμισο, ίδιες μωβ σουέτ γόβες και να πλέξω σφιχτά τα μαλλιά μου σε μια μακριά πλεξούδα. “Τι σε εμποδίζει να κάνεις το ίδιο;” της λέω και τότε επιτέλους σκάει ένα θαρραλέο πλατύ χαμόγελο. Για λίγο τότε παύει να κοιτάει τον υπολογιστή της και νιώθω πως σηκώθηκε νοητικά απ΄ την καρέκλα της.

Μερικά λεπτά μετά, είμαι με τα κλειδιά του αυτοκινήτου έξω από το υποκατάστημα όταν κόβει το αποφασιστικό μου περπάτημα για φυγή και διαφυγή μαζί, από το λίγο στο λιγάκι περισσότερο που μπορώ, κάτι που αντικρίζω. Η τέλεια εικόνα. Τόσο απλή μα τόσο τέλεια!. Από μία μικρή θέα που αφήνουν δύο άχαρα κτίρια να δημιουργηθεί, ακολουθώ την αργή πορεία ενός μικρού πλοίου που αναχωρεί για κάπου μάλλον όχι μακρυά. Δε σχίζει τα νερά απλά τα χαϊδεύει, όπως ήρεμα και άπνοα τα διασχίζει. Κοντοστέκομαι και είμαι σχεδόν επιβάτης. Πριν φύγω γυρνώ πίσω. Κατευθύνομαι προς το γραφείο της ενώ εξυπηρετεί κάποιον κύριο. Για λίγο σκέφτηκα πως θα με περάσουν για τρελή αλλά…… “Να ξέρεις”, της λέω, “κάθε πρωί, τέτοια ώρα το πλοίο φεύγει για το απέναντι νησί. Αν δεν μπορείς να πας, βγες απλώς και δες”.

AUTUMN 2021

Το βιβλίο μύριζε δέρμα, κυπαρίσσι και βέβιτερ

 Τετάρτη 20 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Βγαίνοντας από τη βιβλιοθήκη κάθομαι σε ένα από τα μαρμάρινα εξωτερικά της σκαλοπάτια. Ακουμπάω στα γόνατά μου τα οχτώ βιβλία που δανείστηκα με περιεχόμενο σχετικό με ιστορία τέχνης. Προσπαθώ να τα βολέψω στην σουέτ, ανοιχτό καφέ, τσάντα, που είναι αρκετά μεγάλη αλλά όχι για οχτώ βιβλία, και με το ζόρι καταφέρνω τα επτά και το ένα στο χέρι. Είναι ένα βιβλίο δίτομο, άνω των χιλίων σελίδων και τα δύο μαζί, και στο εξώφυλλο πρωταγωνίστρια η Αφροδίτη της Μήλου να κρατά μέσα από το μπράτσο της έναν διάσημο πίνακα του Leonardo Da Vinci ενώ βαδίζει πάνω σε μία μοκέτα με σχέδια του Picasso. Ανοίγω τυχαία κάπου στη μέση το βιβλίο και όπως πάντα εισπνέω με όλη μου τη δύναμή τη μυρωδιά του, με  την ίδια πάντα εντύπωση πως θα κρατήσει η μύτη μου το άρωμα των σελίδων για πάντα. Αγαπημένη συνήθεια, με πρωτόγνωρα κάθε φορά συναισθήματα, με μία μοναδική αίσθηση και με σταθερά ίδια απόλαυση. Το διαφορετικό σήμερα είναι πως σε αυτό το σημείο αναδύεται ένα αντρικό άρωμα ανακατεμένο με εκείνο των φρέσκων φύλλων του, βάσει χρονολογίας έκδοσης, καινούριου βιβλίου.

Στο αρρενωπό άρωμα κατάφερνα να διακρίνω αρκετές από τις νότες του. Είναι υπέροχο και τόσο χαρακτηρισμένο από τη σκληρότητα και τη δύναμη που ένας άντρας πρέπει να φέρει μαζί του ως στοιχεία γενναιότητας, θάρρους και ντομπροσύνης. Το άρωμα έχει μία καθαρότητα η οποία υπερέχει και δεν μπερδεύεται ούτε περιορίζεται από ότι άλλο συνυπάρχει μαζί της. Οσμίζομαι σαπούνι και μαζί μια διάφανη νότα χλώριου που απλά ενισχύει περισσότερο το αίσθημα καθαριότητας και φρεσκάδας. Μία γερή δόση δέρματος τρυπάει τις κόγχες της μύτης μου και εξάπτει τα βασικά αισθητήρια όργανα, με αποτέλεσμα να ηχεί μουσική στ’ αυτιά μου, να φέρνω εικόνες με τα μάτια ανοιχτά , να αισθάνομαι τη μαγεία του ταξιδιού, την αδρεναλίνη του χορού, την ελευθερία της βόλτας. Μαζί μπροστά, νότες ξύλου και βέβιτερ με τραβούν απ΄ την πόλη και με μεταφέρουν σε ένα δάσος του Αμαζονίου πάνω σε ένα δεντρόσπιτο που μου παραχωρεί ένας ανήσυχος ταξιδιώτης. Εκείνος αποφασίζει να φύγει για έναν πιο πνευματικό κόσμο όπως η Ινδία ή ακόμη καλύτερα το Νεπάλ. Πιο πίσω κυπαρίσσι, πατσουλί και φρέσκο πούρο δημιουργούν μία μυστηριακή ατμόσφαιρα, μια επαναστατική διάθεση και μια τάση φιλοσοφικής αναζήτησης. Το απόλυτο είδος άντρα κρατούσε κάποια λεπτά, ώρες, μέρες ή μήνες πριν, ένα βαρύ βιβλίο τέχνης στα χέρια του.

Το που να βρίσκεται αυτό το είδος ανθρώπου που διαβάζει τέχνη και κρατάει ζωντανό το άρωμά του σε ότι αγγίζει νιώθω πως μ’ αφορά. Μου ταιριάζει πολύ και σκέφτομαι πως σε γυναίκα ή άντρα μπορεί αυτά τα δύο στοιχεία να γίνουν έμπνευση με ότι καλό και κακό μπορεί σαν άτομα να κουβαλούν. Τόση εσωτερικότητα που δείχνει την ανάγκη της να εξωτερικευτεί μόνο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι, τόσο για να την μελετήσεις και άλλο τόσο αν τυχόν θελήσει να σε μελετήσει και να σε αναλύσει εκείνος που την έχει. Αν ήξερα αυτή η φύση και τη φοράει, θα ήταν πιο εύκολο για μένα να συστηθώ, να πειραματιστώ, να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ. Δυσκολεύομαι φορές τόσο πολύ να βρω αυτό το κανελί ζευγάρι σουέτ, με τόσο ενδιαφέρον αν και χοντροκομμένο τακούνι, πέδιλα και το ταμπά χοντρό καλτσόν για να τα ταιριάξω με τη μαύρη δερμάτινη με πιέτες βερμούδα και το ανοιχτό καφέ δερμάτινο crop jacket μου. Θα ήθελα να μάθω από αυτόν που προσπαθεί να καταλάβει την τέχνη, να ανακαλύψει το άρωμα που πάει στο δέρμα του, κατά πόσο δυσκολεύεται για όλα όσ, αν και φαίνονται ασήμαντα σε όσους ο ήλιος, κάποιες φθινοπωρινές Τετάρτες σαν τη δική μας σήμερα δε βγήκε ποτέ, εμείς ως “τυχεροί” τα νιώθουμε σημαντικά. Θα ήταν θαύμα αν και από εμένα βρει κάτι σε αυτό το βιβλίο ο επόμενος δανειστής του. Ίσως δάκρυα, ιδρώτα απ΄ τα χέρια μου, σταγόνες καφέ ή εξατμισμένο θαλασσινό αλατόνερο που στάζοντας απ΄ τα βρεγμένα μου μαλλιά σχημάτισε περίεργα τις σελίδες του. 

AUTUMN 2021

Ένα γράμμα βαθιά στην “vintage τσέπη” μιας άγραφης ιστορίας

Τρίτη 19 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης 

Στην κεντρική λεωφόρο μεταξύ του μικρού ολοκαίνουριου ντελικατέσεν με την ριγέ “πράσινο-άσπρο” τέντα και του γωνιακού υπερμεγέθους μπεργκεράδικου με τα ανθρακί ματ μεταλλικά τραπεζοκαθίσματα, βρίσκεται ένας vintage παράδεισος. Ρούχα, παπούτσια, τσάντες, γάντια, αναπτήρες, μεταξωτά μαντίλια από κάθε εποχή, επηρεασμένα από τάσεις του μακρινού ή του κοντινού παρελθόντος, καθορισμένα από ιστορικές στιγμές ή χαρακτηρισμένα από μοναδικές προσωπικότητες που τους έδωσαν τη μνήμη που τους αξίζει, μοιάζουν να είναι σε σχέση μεταξύ τους. Πιστά παραδομένα στον δικό τους κόσμο δεν παραδίδονται εύκολα στο σήμερα. Πολύ βελούδο, δέρμα, μετάξι αλλά και μια χρωματική βεντάλια από σπάνιες αποχρώσεις λες και εκείνες πρωτοεμφανίστηκαν και αποσύρθηκαν από καιρό, πλημμυρίζουν εικόνες το μυαλό και ταξιδεύουν τις αισθήσεις. Νιώθω πως είμαι εξερευνητής της ιστορίας της μόδας και κάπου εκεί ανάμεσα στου θησαυρούς της θα ανακαλύψω κάποιο μυστικό που θα δώσει διάρκεια και συνέχεια στα πράγματα.

Αυτή η Τρίτη με βρίσκει πίσω από τις κρεμάστρες πλάι σε μία βιτρίνα με σουέτ χρυσές κουρτίνες απ’ όπου ο ήλιος διασπείρει το φως του σε όλο εύρος του ισόγειου καταστήματος. Η μέρα που με περιμένει, είναι ατελείωτη σε δουλειά και υποχρεώσεις και ξεκλέβω μία ώρα απόλαυσης δοκιμάζοντας τα όρια του στιλ μου. Σε ένα σταντ με μαντό από κασμιρένια, βελούδινα, σαντούκ υφάσματα, ξεχωρίζω ένα κάμηλο μάλλινο παλτό με λεπτομέρειες από βελούδο σε τσέπες, μανσέτες και γιακά. Το ξεκρεμάω, το φοράω και κουμπώνω τις εσωτερικές σούστες που απ’ έξω είναι στολισμένες με ψεύτικα κεντημένα κρύσταλλα σε χρώμα κεχριμπαριού. Βάζοντας τα χέρια στη τσέπες με τον αντίχειρα να στηρίζει τις παλάμες τόσο που να μη χάνεται η γραμμή του παλτό, βλέπω στον ολόσωμο καθρέφτη το είδωλό μου που έχει χρώμα, γραμμή και ύφος 50s’ σε σέπια. Έπειτα βάζω τα χέρια πιο βαθιά και τραβώντας τα στο πλάι το ρούχο ξεκουμπώνεται και το σώμα παίρνει αέρα σαν πάνω σε κατάστρωμα πλοίου, την ώρα που γυρνάω να αποχαιρετίσω τους δικούς μου φεύγοντας για το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι ακολουθώντας το μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής. Λίγο πιο βαθιά, στη δέξια τσέπη θαρρώ πως σε κάποιο καρτελάκι που αγγίζω με τα ακροδάχτυλα μου θα αναγράφεται η τιμή ή μια εγγύηση γνησιότητας. Όμως να το μυστικό που το ένστικτο μου με οδήγησε τόσο κοντά του.

Το τραβάω αργά και με μια παιδικότητα στον τρόπο μου, το ξεδιπλώνω κοντά στο στήθος. Τα καρτελάκια προφανώς δεν ξεδιπλώνονται, ούτε είναι φτιαγμένα από χαρτί τετραδίου. Μα ούτε και εύκολα τσαλακώνονται, φθείρονται, έχουν πάνω τους το χρόνο σε βαθμό που πήραν τη μυρωδιά και το χρώμα της διαδρομής που η ζωή διανύει. Είναι λοιπόν ένα γράμμα. Ένα γράμμα με μολύβι, σε ζωηρά, πυκνογραμμένα αγγλικά, πολλά σβησμένα, αχνά και θολά, αλλά και με λέξεις γεμάτες έρωτα και εφηβικό πάθος. Ωστόσο ο πόθος είναι το συστατικό σ’ αυτό το γράμμα. Κάποιο κορίτσι εξομολογείται όχι τον έρωτά της μόνο αλλά τη λαχτάρα και την προσμονή να συναντήσει εκείνον για τον οποίον με τόση νοσταλγία γράφει. Αντιλαμβάνομαι πως το γράμμα αυτό για κάποιον λόγο δε βρήκε ποτέ τον παραλήπτη του, δεν έφτασε ποτέ στα χέρια που προορισμό είχε , δεν κατάφερε να συγκινήσει κάποιον άλλον ίσως πριν από εμένα. Κάποια ίσως δεν πρόφτασε ή δίστασε να εκπληρώσει μια υπόσχεση που έδωσε στην ψυχή της. Την κατέθεσε απλά σε μερικές γραμμές, μα για κάποιο λόγο δεν βρήκαν ποτέ αναγνώστη μέχρι λίγο πριν. Όλα τα πράγματα, σκέφτομαι, βρίσκουν κάποια στιγμή την τύχη τους αν και όχι τότε μάλλον που η τύχη μπορεί να μετουσιωθεί σε σκοπό και ο σκοπός παίρνει το μερίδιό που του αναλογεί στην ιστορία που η ζωή γράφει. Το συναίσθημά μου χρωματίζεται με εικόνες από πρόσωπα, δωρικά φιλιά, και μεγαλοπρεπείς αγκαλιές που θα με συνοδεύουν για μέρες. Μια διεύθυνση και ένα όνομα κάτω με κάνουν να αναρωτιέμαι: “Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω;”

AUTUMN 2021

Στην ξεθωριασμένη ημικύκλια πολυκατοικία

 Δευτέρα 18 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στην ξεθωριασμένη καφεκίτρινη σαν τσακισμένο φθινοπωρινό πλατανόφυλλο, ημικύκλια πολυκατοικία, στην στοά που δημιουργεί η αρχιτεκτονική της, στέκομαι εδώ και δέκα λεπτά απορημένη κοιτώντας ψηλά και εξερευνώντας περιμετρικά κάθε ξεφλουδισμένο κομμάτι τοίχου, κάθε σκουριασμένο εκτεθειμένο σίδερο, κάθε ιδέα τέχνης που ξεγελά τις ατέλειες του χρόνου. Ποιος σκέφτηκε και βρήκε αυτόν που εμπνεύστηκε και έφτιαξε κάτι κάπου για κάποιους; Σίγουρα ο εμπνευστής είναι άγνωστου καλλιτεχνικής μητρός καθώς η ορφάνια του φαίνεται από τη λησμονιά του έργου του. Ευτυχώς το κοινό είναι εκεί και νιώθει να το απολαμβάνει. Στο καφέ που δεν έχει ανοίξει ακόμη, ανυπομονώ για έναν ζεστό καφέ αυτό το υγρό Δευτεριάτικο πρωινό, όπως και μερικοί άλλοι, όχι λίγοι.

Το καφέ ανοίγει μάλλον αργάμιση και εγώ θα πρέπει σε μισή ώρα να έχω τα έγγραφα στα χέρια μου. Ο μεσίτης συστήνοντας μου τη συμβολαιογράφο που θα αναλάμβανε την νομική κατοχύρωση της αγοραπωλησίας, του υπέροχου στούντιο που σύντομα θα μεταμόρφωνα σε μυστηριακό χώρο έκφρασης, με συμβούλεψε να μη χτυπήσω την πόρτα της πριν τις 9.  Λογικό να δώσω τον απαραίτητο χρόνο στη γυναίκα που ετοίμασε αθόρυβα και αβίαστα όλα τα απαραίτητα έγγραφα για να μου τα παραδώσει στον προσωπικό της χώρο και όχι το γραφείο της, την ημέρα που επιλέγει το ρεπό της. Φρόντισα για ασφάλεια να φτάσω έξω από το διαμέρισμά της πέντε λεπτά μετά την ώρα που έπρεπε. Ο χρόνος πέρασε αργά στο κλειστοφοβικό ασανσέρ με την πυκνή σήτα στα δεξιά, που σου επέτρεπε να διακρίνεις τους ορόφους, που λουζόντουσαν από το φως του ήλιου που έμπαινε ατελείωτο μέσα από την τζαμένια οροφή σε σχήμα τόξου που δημιουργούσε η καμπυλότητα των τοίχων αλλά που ήταν τόσο στενό και περιορισμένο κινητικά που σχεδόν εισέπνεες την εκπνοή σου. Διάδρομοι δεν υπήρχαν, μόνο πόρτες ολόγυρα χωρίς κουδούνια. Απλώς χτύπησα μιάμιση φορά.

Την πόρτα ανοίγει ένας υπέροχος, οριακά ενήλικος γοητευτικός ξανθός. Ανοίγει, γυρίζει όπισθεν σε στροφή 180 μοιρών ενώ ταυτόχρονα μαζεύει από τον αριστερό του ώμο το ξεκούμπωτο χαβανέζικο πουκάμισό του και στηρίζει με τα μακριά ηλιοκαμένα του δάχτυλά, πίσω τις αφέλειες του. Κάτι ψιθυρίζει και νομίζω πως λέει το όνομα Γαβριέλα. Μια γυναικεία φωνή στο βάθος μου λέει να κάτσω όπου βρω και να την περιμένω. Μερικά λεπτά μετά μια μελαχρινή, πληθωρική με μαύρο αγορέ μαλλί, ξυπόλυτη με μαύρα βαμμένα νύχια, λευκό αμάνικο τοπ, τζιν ως τη γάμπα πένσιλ φούστα και χορευτική διάθεση εμφανίζεται και έπειτα  από λίγο και το ξανθό αγόρι μαζί της. Εκείνος περνάει την παλάμη του πίσω στο λαιμό της και φέρνοντάς την προς το μέρος του της δίνει ένα χορταστικό φιλί στο στόμα. Αμέσως μετά μαζεύει το skateboard του, ακουμπισμένο δίπλα στην πόρτα εισόδου και φεύγει. Εκείνη γοητευμένη, με ένα μόνιμο χαμόγελο γεμίζει δύο κούπες ζεστό καφέ φίλτρου, κάθεται σε ένα χαμηλό καναπέ με τα πόδια απλωμένα μπροστά και με κοιτάζει. προσφέροντάς μου την μία κούπα. Μου λέει, “Λοιπόν…..”, ανοίξει ένα κόκκινο ντοσιέ και βγάζει από εκεί ένα συμπαθητικό σε πάχος πακέτο από χαρτιά. “ Δεν είναι κούκλος;”, μου λέει ενώ εκτείνοντας το χέρι της μου παραδίδει τα έγγραφα. “Ναι…” της λέω μουδιασμένα ενώ ακόμη συνέρχομαι από το γεγονός της συνειδητοποίησης πως ο νεαρός δεν είναι ο ανιψιός σέρφερ από Καλιφόρνια που τον φιλοξενεί αλλά ο εραστής της. “Γνωριστήκαμε εδώ”, μου λέει, “είμαστε τα μοναδικά δύο διαμερίσματα που κατοικούνται εδώ” και εννοεί το κτίριο που βρισκόμαστε.

“Τι περίπτωση!”, σκέφτομαι, χαζεύοντας από το απέναντι διαμέρισμα για μια ακόμη φορά, το φθαρμένο ερωτικό καταφύγιο των ατρόμητων οπαδών της εγκαταλελειμμένης αρχιτεκτονικής αμετροέπειας και πιστών εραστών της ατέλειας και της διαφορετικότητας, Ένας ολόκληρος απαξιωμένος κόσμος απαξιώνει το προφανές για εμάς. Μαζεύω το κλος λαδί ντενιμ φορεματένιο πανωφόρι μου και μπαίνω στο πρώτο ελεύθερο ταξί. Ξεσφίγγω τα δαντελένια μαύρα peep toe μποτάκια μου και όσο είμαι σκυμμένη διακρίνω στην πλάτη του καθίσματος του οδηγού ένα τουριστικό οδηγό της πόλης μου. Μια γνώριμη στοά διαφημίζει την αστική ρετρό διάθεση της πόλης σαν αξιοθέατο ενός σπάνιου έρωτα που ο δημοσιογράφος αναλύει μέσω μιας συνέντευξης των πρωταγωνιστών ενώ εγώ πριν λίγα λεπτά έγινα μάρτυρας της. Τελικά το κτίριο δεν έχει φροντίδα αλλά έχει ζωή, που δεν φαίνεται αλλά υπάρχει. Ο καλλιτέχνης αρχιτέκτονας δεν ήταν αγνώστου πατρός. Το κτίριό του έχει ρίζες και παρουσία.

AUTUMN 2021

Στη Βoutique Nina

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στη Βoutique Nina, η υψηλή ραπτική είναι συνώνυμο της απρόσιτης πολυτέλειας και μοντέρνας εκδοχής της αριστοκρατικής κομψότητας. Ένας άντρας για πωλητής και επτά κορίτσια με ανάστημα και παρουσιαστικό μοντέλου κινούνται σε ντέμο πασαρέλας. Η boutique έχει πέντε δωμάτια και ξεχωριστά τα ρούχα της τρέχουσας σεζόν από εκείνα που προηγούνταν αυτής. Αντίστοιχη η λογική διαχωρισμού με βάση την περίοδο και για τα αξεσουάρ και φυσικά μία αίθουσα αποκλειστικά με έργα υψηλής ραπτικής για ειδικές περιστάσεις. Βέβαια όσοι δεν έχουν να εμφανιστούν σε ειδικές περιστάσεις προκειμένου να κάνουν επίδειξη γούστου, πρωτοτυπίας και μοναδικότητας και εφόσον τους το επιτρέπει το πορτοφόλι τους και τα πιστωτικά όρια των καρτών τους, αναρωτιέμαι τι στ’ αλήθεια θα τους εμπόδιζε να φορέσουν κάτι από τις σπάνιες δημιουργίες μόνο και μόνο για μία βόλτα στο κέντρο της πόλης τους. Εγώ τους κατανοώ και άνετα θα το επιχειρούσα. Κατά κάποιο τρόπο έχω την εμπειρία μιας τέτοιας για πολλούς άλλους παράταιρης ως προς τον χρόνο και τον χρόνο θα έλεγα,  εμφάνισης, στο παρελθόν. Εδω λοιπόν, στην Βoutique Nina, υπερισχύει παντού το ροζ της γρανίτας φράουλα.

Ροζ είναι οι ταπετσαρίες του δωματίου υψηλής ραπτικής με κόκκινες βελούδινες κουρτίνες και κόκκινη παχιά μοκέτα. Σουλατσάρω κατά μήκος των δωματίων και η αλήθεια είναι πως ακόμη διστάζω να πλησιάσω τις κρεμάστρες. Δεν είμαι σίγουρη αν πιο εύθραυστα είναι τα ρούχα από πολυτελή, τόσο εκλεπτυσμένα, λεπτεπίλεπτα υφάσματα ή τα χέρια μου και τα μάτια μου. Αγγίζωντάς τα πιστεύω πως θα θέλω να φτάσω μαζί τους μέχρι το ταμείο, ενώ χαζεύοντάς τους πιστεύω θα δημιουργήσω προσδοκίες για μία γκαρνταρόμπα που δύσκολα αν και όχι ακατόρθωτα θα αποκτήσω ποτέ. Στο μυαλό μου αρχίζει και δουλεύει το κομπιουτεράκι και διαπιστώνω πως έχω τα χρήματα για ένα καλοκαιρινό, μπεζ, σαντούκ με μετάξι και ¾ μανίκι, πολύ μεσάτο, με ουρά φράγκου και όρθιο μάο γιακά, πανωφόρι ή για μία πένσιλ υποκίτρινη ως τη μέση της γάμπας, ψηλόμεση με δεκάδες διακοσμητικά υφασμάτινα κουμπάκια πίσω, κρεπ-σατέν φούστα. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο των αξεσουάρ όπου έχω αφήσει τον άντρα μου στον ροζ βελούδινο καναπέ να συνομιλεί στο κινητό με κάποιο συνάδελφο, ελπίζοντας ότι θα αποσπάσω τις στιλιστικές του συμβουλές, πέφτουν τα μάτια μου σε ένα ζευγάρι υφασμάτινες, φούξια, σατέν, με σχήμα καρδιάς από τα δάχτυλα μπροστά προς τη μύτη του, γόβες. Το τακούνι διάφανο υπορόζ plexiglass και στο κέντρο του μία ανάποδη χρυσή βίδα αφήνει μια υπόνοια ροκ εκδοχής στο επιβεβλημένο ύφος υπεροχής του οίκου.

Σε εκείνο το σημείο ο καλά διαβασμένος πωλητής μέσα στο ροζ κοστούμι του με το μαύρο μεταξωτό πουκάμισο και τα βελούδινα μαύρα μοκασίνια του με πλησιάζει κρατώντας τη γόβα με δέος σα να ετοιμάζεται να μου προσφέρει μονόπετρο. “Ένα τελευταίο 38” μου λέει και εντυπωσιάζομαι για το ταλέντο που τον διακρίνει να διαβάζει τα νούμερα των γυναικών χωρίς να χρειαστεί να τους απευθύνει τη σχετική ερώτηση. Την ίδια στιγμή δύο λυγερόκορμες με σινιόν κότσο, πέρλες στα αυτιά και μαύρο ντεπιές από μαύρα, κρεπ φούστα και πουκάμισο, με φούξια σατέν κορδελάκι γύρω και κάτω από τον κουμπωμένο έως πάνω γιακά σκύβουν στα πόδια μου και προτίθενται να μου φορέσουν τις γόβες. Κάθομαι στο ροζ σύννεφο όπως το βελούδινο ταμπουρέ φαντάζει στα μάτια μου εκείνη τη στιγμή και ένα σετ κοσμημάτων ντύνει με μεγαλοπρέπεια τα πέλματά μου. Βαδίζω προς τον καθρέφτη και το απλό, βαμβακερό, μαύρο, μίντι φόρεμά μου φωτίζετε και μοιάζει πανάκριβο παρέα τώρα με τις πιο υπέροχες γόβες του κόσμου. Η τιμή τους τσουχτερή και με ύφος σκεπτόμενο υποκρίνομαι πως δεν είμαι σίγουρη ίσως για το πιο φανταστικό χρώμα του σύμπαντος. Κατευθύνομαι προς το αγόρι μου για να μοιραστώ μαζί του ως κλασική μεσοαστή τον προβληματισμό μου σχετικά με το γνωστό όπως πάντα σε εκείνον πανάκριβο γούστο μου το οποίο και προφανώς έχει χωνέψει, σε κάθε άλλη περίπτωση εξάλλου δε θα έμπαινε στον κόπο να βαρεθεί ξοδεύοντας το ελάχιστο πολύτιμο χρόνο του σε αυτό το υπέρλαμπρο γυναικείο παράδεισο. Άρχιζω σε απολογητικό ύφος, να του εξηγώ πως ξαναερωτεύθηκα, πως τα μάτια μου πόνεσαν από το κάλλος και την μαγεία της κομψότητας του υποδήματος, συνώνυμο που χρησιμοποίησα για να πείσω το εαυτό μου θαρρώ, και πως να αντισταθώ σε αυτό το όνειρο του να προσθέσω ένα ακόμη στα 250 ζευγάρια παπούτσια μου. Ο ίδιος με παροτρύνει αλλά γία κάποιο λόγο το παίζω δύσκολη. Την ίδια στιγμή διαπιστώνω μέσα από τον καθρέφτη , δεξιά μου, πως μία petite παρουσία δοκιμάζει τα παπούτσια μου. 

Αν και petite, φοράει το νούμερό μου, το ένα και μοναδικό 38 ενώ το άλλο μισό του ζευγαριού συνεχίζει να κρατάει στα χέρια του ο κορδωμένος πωλητής. Η κοπέλα είναι αδύνατη με μια  τζίντζερ αλογοουρά που φτάνει κάτω από τους γλουτού της, μέσα σε μία oversized ταλαιπωρημένη μπεζ πλέκτη ζακέτα φορεμένη ως φόρεμα. Τα δάχτυλα της θαρρείς πως θα σπάσουν και το κατάλευκο δέρμα της πως θα πλημμυρίσει με περλέ ακτίνες όλο το μαγαζί. Τα ποδαράκια της μέσα στις φούξια γόβες φαίνονται νεραϊδίσια και τα χείλια της όπως σκύβει από πάνω να δει, φωτίζονται πιο ροζ καθώς το αίμα συγκεντρώνεται εκεί. Ο πωλητής της λέι πως τη θυμάται να στέκεται συχνά έξω από τη βιτρίνα, βράδυ κοντά στο κλείσιμο  και να ταξιδεύει με τις ώρες χαζεύοντας τις γόβες που φωτίζονταν στο βάθος, καμαρωτές πάνω στο ράφι. Για λίγο γίνεται ποιητής. Εκείνη τον έχει πείσει πως τις γόβες δεν τι θέλει απλώς. Τις έχει στ’ αλήθεια λατρέψει, τις βλέπει πολύ πιθανόν στον ύπνο της τα βράδια, έχει στερηθεί το σουπερ μάρκετ του μήνα της για να μπορέσει να τις αγοράσει. Εγώ θαυμάζω την παράσταση που δίνεται μπροστά μου και ιδιαίτερα τον καλλιτέχνη που διεκδικεί όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου. Η μικρή παίζει εξαιρετικά τον ρόλο της ως ταπεινόφρον, ονειροπαρμένη και συνάμα άμεμπτη νεαρή βιοπαλαίστρια και εγώ σκέφτομαι πώς ηλικιακά έχει το θάρρος και τη σύνεση να επισκεφτεί ένα απαγορευτικό για τα βαλάντια της μέρος, με την τσέπη φορτωμένη όπως φάνηκε. Όσο εξυπηρετείται από το προσωπικό βγάζει, μετράει και ξαναμετράει ένα καλό μάτσο λεφτά. Ούτε πιστωτικές ούτε καν πορτοφόλι. Ακριβώς μόνο τα μετρητά που είναι απαραίτητα σήμερα, μέχρι και το τελευταίο σεντ. Σφιχτά στο χέρι τα κρατάει μέχρι που τα ακουμπάει στον κρυστάλλινο πάγκο πλάι στην ταμειακή μηχανή και αργά ξεδιπλώνονται και ανοίγουν σε χαρτονομίσματα και κέρματα. Ο πωλητής που παρακολουθεί την εξέλιξη της αγορά με κοιτάει και χαμογελάει. Το ίδιο κάνω κι εγώ, τον πλησιάζω και του λέω ψιθυριστά: “Η μικρή τα κατάφερε πολύ κάλα!”. “Πράγματι….”, μου λέει εκείνος, ενώ στ’ αλήθεια νιώθω πως θέλει να πει, “καλύτερα από εσάς”.

AUTUMN 2021

Στον κοινόχρηστο χώρο ανάμεσα στα 3 κτίρια θαρρώ πως βρέχει με ήλιο

 Πέμπτη 14 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στον κοινόχρηστο χώρο ανάμεσα στα 3 πολυώροφα, άχαρα αλλά με ανεκτίμητης αξίας ρετρό διάθεση κτίρια έχει συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος και μία μονοκόμματη βουή υπερτονίζει τον πονοκέφαλό μου. Στο 2ήμερο αυτό event ερασιτεχνικής αρθρογραφίας συμμετέχω αυτοπροσκαλούμενη. Είμαι νέα στο χώρο αλλά καλοντυμένη κατά πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο και αυτό βοηθάει αρκετά την επαγγελματική μου εικόνα. Έτσι με λίγο ευγένεια παραπάνω, στιγμές έξυπνου και γρήγορου χιούμορ αλλά και το θράσος μιας αδικαιολόγητης σιγουριάς καταφέρνω και συμμετέχω σε κάποιους λίγους ανοιχτού διαλόγους με κύρια συμμετοχή από επαγγελματίες του χώρου. Με άγνοια κινδύνου για το πόσο κινδυνεύω να εκτεθώ, θέτω ερωτήσεις και δίνω απαντήσεις που άλλοτε γοητεύουν άλλοτε απαξιώνουν τη συντακτική μου αισθητική. Στα λεπτά που περνάνε νιώθω ότι αποκωδικοποιώ την πληροφορία που έρχεται από την εμπειρία, αλλά αισθάνομαι πως απουσιάζει ο ενθουσιασμός της απειρίας.

Με τον ενθουσιασμό αυτόν έχω ντυθεί σήμερα. Σε ένα λευκό τουίντ pencil φόρεμα με λεπτομέρειες denim για τσέπες, χρυσά κουμπιά σε ύφος βυζαντινού νομίσματος και ντενίμ  πέδιλα με φαρδιά λουριά, χοντρό τακούνι δώδεκα πόντων και πεντάποντη φιάπα νιώθω πως έχω ψηλώσει, περπατάω πιο σωστά και μπορώ να σταθώ με ένα σχετικό θάρρος στα πράγματα. Το μακιγιάζ μου έντονο στα μάτια πίσω από τα κλασάτα, μεγάλα, λεοπάρ κοκάλινα γυαλιά μου αλλά εμένα να κατεβάζω συχνά το βλέμμα μου όταν έρχομαι αντιμέτωπη με κάποια στιγμιαία εκδήλωση θαυμασμού. Τελικά ποτέ δεν περιόρισα την ταπεινότητα μου, που εξασφαλίζει ίσως την πιθανότητα για μία θέση στον παράδεισο όχι όμως μια θέση στην επιτυχία. “Τί σκέφτεστε;” μου λέει τότε μία φωνή, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι άκουσα καθαρά ή κατάλαβα από που προέρχεται ακριβώς. Το ανοιχτό παράθυρο που βλέπει στο αίθριο, πιο εκλεπτυσμένα, στον κοινόχρηστο στην πραγματικότητα, φέρνει τον έντονο ήχο της καταιγίδας και στέλνει μαζί έναν αέρα που θολώνει την ικανότητα ακοής μας. Κοιτάζω τριγύρω και ένας κύριος κομψός, πολύ λεπτός, που φέρνει περισσότερο με χορευτή παρά με αρθρογράφο ή κάτι σχετικό, μου χαμογελά και μου ξανακάνει την ερώτηση.

Σε ένα μικρό άδειο τραπεζάκι κάτω από το γυάλινο μικρό υπόστεγο πίνουμε από ένα ζεστό ρόφημα. Για την ακρίβεια εγώ συνοδεύω λαίμαργη όπως πάντα τον ζεστό καφέ φίλτρου με μία πίτα βατόμουρο και είμαι μαγεμένη περισσότερο από το χρώμα από ότι με την ίδια τη γεύση. Ο κύριος Πιέρ, Γάλλος φιλέλληνας, πράγμα σύνηθες, σε άπταιστα ελληνικά αναρωτιέται πόσο η γλώσσα του σώματος και δε του δικού μου μπορεί να γεμίζει γραμμές ατελείωτες τη διάφανη  όψη του κόσμου γύρω μας καθώς μαρτυρά χιλιάδες σκέψεις. “Αυτό θα μπορούσε να σε κάνει μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση χορογράφου αν και φαίνεσαι ιδιαίτερα ανυπόμονη στον τρόπο σου για να δεις από τους χορευτές να ολοκληρώνουν τη χορογραφία σου μετατρέποντάς την σε θέαμα” μου λέει. “Θα πουλούσες εξαίσια, ως μάνατζερ κάποιου λογοτέχνη , τα βιβλία του αλλά είναι που είσαι ανυπόμονη και ξέρεις…..” μου ξαναλέει. “Δεν αποκλείεται να ήσουν αρχηγός μια ακτιβιστικής ομάδας , αλλά να που ως ανυπόμονη θα βαριόσουν να περιμένεις να δεις τα αποτελέσματα της δράσης του κινήματός σου” μου αναφέρει για το τέλος. Σε αυτό το σημείο θεωρώ πως το τέλος του είναι η αρχή της δικής μου εξομολόγησης. “Είμαι απλά πολύ ανυπόμονη ώστε να περιμένω να δω που το πάει κανείς όταν μιλάει μαζί μου γι’ αυτό αποφεύγω να μιλάω απευθείας αφού μπορεί να το κάνει η γλώσσα του σώματός μου”, του λέω ως απάντηση. “Μα…..”  μου λέει , “είσαι ανυπόμονη ακόμη και να μου απαντήσεις σε κάτι που φαντάζεσαι πως περιμένω ως απάντηση, αλλά εγώ απλά θέλω να γίνω η παρέα σου σήμερα”. Γρήγορα μου εξήγησε πως σε αυτήν την εκδήλωση είχε βαρεθεί πολύ τους τόσο μη ευέλικτους, αργούς και ελάχιστα ενεργειακά ατίθασους συμμετέχοντες. Αντίθετα είπε πως σε έμενα είδε να εκδηλώνονται όλα τα μη προφανή ενός καλλιτέχνη της γραφής και αυτό τον δελέασε.

Μέσα σε αυτά, η ανυπομονησία μου ήταν εκείνη που ως χαρακτηριστικό μου θετικά μάλλον παρά αρνητικά διέκρινε. “Ο γραπτός λόγος πρέπει μονίμως και ανυπόμονα να υπονοεί κάτι” μου είπε. Αυτή την “‘πένα” θα ήθελε να δει στους ανθρώπους που αρθρογραφούν στο online περιοδικό γύρω από τα trends της εποχής, του οποίου ήταν ο ίδιος ιδιοκτήτης, μου εξήγησε και μου ζήτησε να αναλάβω να τους προπονήσω. Με κάποια άλλη μου παλιότερη επαγγελματική ιδιότητα άλλα και με λάβαρο ένα αναμφίβολης αξίας προσωπικό χαρακτηριστικό φαίνεται πως πέτυχα το στόχο να γίνω ενδιαφέρουσα το διήμερο αυτό. Δεν είναι μόνο ότι  η βροχή σε κάνει μούσκεμα, είναι και που η βροχή ξεπλένει τους δρόμους. Δεν είναι πάντα η αδυναμία σου αυτό που πιθανόν να σε εκθέσει, είναι και που η ίδια μπορεί αν σε κάνει να ξεχωρίσεις, διαπιστώνω και ρίχνω στις πλάτες μου τη ριχτή ζακέτα που κρύβει φυσικά την κομψότητα που μου χαρίζει το φινετσάτο μου φόρεμα, αλλά δεν πειράζει γιατί απλά τώρα κρυώνω. 

AUTUMN 2021

Μία Vogue δε είναι αρκετή να ικανοποιήσει την περιέργειά μου

 Τετάρτη 13 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Ξεφυλίζω μια γαλλική Vogue και συμμετέχω πνευματικά σε κάθε outfit. Τα γαλλικά μου εξαιρετικά ανύπαρκτα, αλλά κάθε Vogue, ιαπωνική, αραβική ή οποιαδήποτε άλλη απλά διαβάζεται με τα μάτια του πάθους για τη μόδα. Στο μαγαζάκι αυτό, στη διάσημη γωνία που πάντα συναντάς προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης, του θεάματος ή και της πολιτικής, βρίσκεις πάντα να διαβάσεις διάφορα διεθνή περιοδικά μόδας ή και επιστημονικά, τεχνολογίας και διεθνών σχέσεων. Έτσι περιμένοντας τον καφέ, το γλυκό , το φαγητό σου ή την παρέα σου πιάνεις το περιοδικό με το πιο ελκυστικό εξώφυλλο και χαζεύεις είτε κάποιο ενδιαφέρον άρθρο ή κάποιο εντυπωσιακό φωτογραφικό ρεπορτάζ ή κάποιο επιφανές πρόσωπο που γίνεται αντικείμενο ικανοποίησης της περιέργειας μας. Και εκεί ακριβώς εντοπίζω πως κάποιες Τετάρτες σαν σήμερα που χρειάζεται, να μπω, να βγω σε συρμούς, να ανέβω και να κατέβω σκαλιά , να διαβώ πάρκα, πλατείες και λεωφόρους, είμαι στ΄ αλήθεια τόσο εθισμένη στην παρατήρηση, που η μέρα γίνεται μικρότερη από ένα αμφιταλαντευόμενο σε διάθεση μεσοβδομαδιάτικο εικοσιτετράωρο.

Ήξερα από το πρωί πως θα περπατήσω πολύ. Ετσι φορώ δίποντα, χαμηλά καουμπόικα μπεζ μποτάκια, με ταμπά ξεθωριάσματα στις άκρες του δέρματος, και χρυσά τρουκς πάνω στο τακούνι. Ένα χαριτωμένο animal print φόρεμα συνδυασμένο με ένα εκρού πουλοβεράκι με κρατάει όσο ζεστή χρειάζεται το βροχερό αυτό μεσημέρι. Τα μαλλιά σφιχτά πιασμένα ψηλά, σε ένα τόσο δα κότσο, ώστε να κρατάω ολοκάθαρο το οπτικό μου πεδίο. Στην αποβάθρα κόβω βόλτες πάνω κάτω κρατώντας το σουέτ τσαντάκι ταχυδρόμου με αντίσταση προκειμένου να διατηρήσω τους ώμους ίσιους, πίσω και με κορμοστασιά περιφανή να διατηρήσω  το ανάστημα μου. Αυτό με κρατάει σε εγρήγορση και σε ανάλογη διερευνητική ετοιμότητα. Μια εξαιρετική ευκαιρία για επισκόπηση 360ο εμφανίζεται στο διάστημα όπου τα επόμενα 300 δευτερόλεπτα ο κόσμος σιγά σιγά συγκεντρώνεται αναμένοντας το τρένο των 12:45μμ.

Μια κυρία, κοντά στα 60, που θα μπορούσε να είναι και πενήντα καθώς υπερασπίζεται εξαιρετικά την εμφάνισή της, διαβάζει Καζατζάκη και φοράει Poison Dior , στοιχεία που εκ παραδρομής μάλλον προδίδουν την ηλικία της. Κάθεται σταυροπόδι σε μία θέση απομονωμένη από την πολυκοσμία και οι γάμπες της τόσο λεπτές και γυμνασμένες ανταγωνίζονται πολλές άλλες ακόμη και νεαρών, ολόφρεσκων κοριτσιών. Ένας κύριος, περίπου στα 40, λίγο πιο πέρα, έχει αγκαλιάσει με το ένα χέρι το τάμπλετ του, ενώ με το άλλο στη τσέπη αφήνει την εντύπωση πως νιώθει άνετος, αλλά δεν είναι. Το πρόσωπό του αλλάζει εκφράσεις, με πολλαπλές συσπάσεις των μετώπου, ζυγωματικών, χειλιών και φρυδιών και όλα μαζί μαρτυρούν μια προσήλωση σε κάτι βαρυσήμαντο αλλά και γεμάτο ευθύνη. Ωσ εκ τούτου, οι ώμοι του κοντεύουν να ακουμπήσουν τα αυτιά του, τα οποία είναι κόκκινα όπως το βελούδινο σιρίτι στο γκρι,  ψαροκόκαλό, μεσάτο, κοστούμι του αλλά και τα κόκκινα κοκάλινα γυαλιά του.  Την προσοχής μας τραβά ταυτόχρονα μια παρουσία που επιβιβάζεται από τον συρμό στην απέναντι από εμάς αποβάθρα. 

Μια κοπέλα, γύρω στα 25, που φορά μία ψηλοκάβαλη τζιν καμπάνα με ένα crop top, σε μπλε tweed, με μπλε βελούδο τελείωμα σε μανίκια και λαιμόκοψη, στέκεται απέναντι μας. Έχει ρίξει το βάρος του σώματος της στο δεξί της πόδι, απόδειξη χαλαρότητας απολαμβάνοντας, με εν δυνάμει χαμόγελο, το μήνυμα που διαβάζει στο κινητό της. Αιφνιδιάζει  ευχάριστα το κοινό ακόμη και τους πιο αδιάφορους, υπερόπτες ή αισθητικά μικροπρεπείς, ενώ αμέσως μόλις ο συρμός απομακρύνεται και εκείνη εμφανίζεται, όσοι εντοπίζουν την παρουσία της μαγνητίζονται και τελικά χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουν  είσοδο μπόρεσαν και παρακολουθούσαν δωρεάν ένα μικρού, πολύ πολύ μικρού μήκους δωρεάν θέαμα. Μεταξύ αυτών παρατηρώ πως συμμετέχει και ο προ μερικών λεπτών αγχωμένος κύριος και εμφάνιση και αέρα στελέχους πολυεθνικού οργανισμού. Και ναι κάπως έτσι διαγιγνώσκεται με σύνδρομο διάσπασης προσοχής. 

Δεν αποκλείεται το σύνδρομο αυτό να είναι το ίδιο που για χρόνια κουβαλούσε ως παιδικό στίγμα και τον παρότρυνε να δείξει δόντια και νύχια και να εδραιωθεί σε μια σπουδαία  διευθυντική θέση, σήμερα που αρκετοί θα ζήλευαν. Εκείνη εντελώς ασυνείδητα ρίχνει το βλέμμα της προς την πλευρά του πιστεύοντας πως θα εντοπίσει το ραντεβού της, μάλλον; Εκείνος προλαβαίνει να κολακευτεί όταν ξαφνικά εκείνη γνέφει σηκώνοντας το πιγούνι της ψηλά και συντονισμένα με τις μύτες των ποδιών της και χαιρετίζει γεμάτη χαρά, ποια άλλη, πάρα την κύρια με τις λεπτές γάμπες αλλά και τα σαγηνευτικά πράσινα μάτια όπως η νεαρή με το μαύρο καρέ στιλπνό μαλλί τόσο στιλπνό όσο το μαύρο με αραιές μπούκλες μαλλί της μάλλον κοντά στα εξήντα υπέροχης ίσως γιαγιάς της, θείας της ή μητέρας της αλλά σίγουρα στιλιστικής της έμπνευσης. Ο συρμός φτάνει και το κορίτσι προλαβαίνει να της εξηγήσει πως είναι σε λάθος αποβάθρα πριν τη χάσει από το οπτικό της πεδίο. Όταν το τρένο απομακρύνεται και καθώς βλέπω μέσα από το βαγόνι τα δύο άτομα που μέχρι λίγο βρισκόταν μαζί μου στη δική μου πλευρά να μικραίνουν, κάτι ξαφνιάζει την προσοχή μου. Η κυρία και ο εν λόγω κύριος χαιρετιούνται αιφνιδιασμένοι και χαρούμενοι.

Σε εκείνο λοιπόν το καφέ εντοπίζω τρία τραπέζια από εμένα, τρία άτομα γνώριμα, σχεδόν οικεία και χωρίς να είμαι εγώ για εκείνους αλλά εκείνοι γα εμένα φίλοι της στιγμής που σταμάτησαν το χρόνο των χρόνων φιλίας, σε μια ημέρα, ονόματι Τετάρτη, νιώθω πως μου στήσαν ένα αστείο παιχνιδάκι για να με διασκεδάσουν όπως συνηθίζουν να κάνουν οι περαστικοί της ζωής μου. Με τη σειρά μου πίστεψα πως ο κύριος έπρεπε να βγει για λίγο από τον φαύλο κύκλο της επαγγελματικής του καθημερινότητας και ενώ του έπλεκα το εγκώμιο της ευτυχίας και μιας ανεμελιάς που η ζωή αργούσε να του φέρει, η όμορφη κύρια ως σαν εν μέρει γνωστή με κάποιον τρόπο για εκείνον φέρνει μαζί της δώρο μια λαχταριστή ιδέα έρωτα στα πεταριστά  βλέφαρα της νεαρής κοπελιάς.

AUTUMN 2021