Τρίτη 19 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης
Στην κεντρική λεωφόρο μεταξύ του μικρού ολοκαίνουριου ντελικατέσεν με την ριγέ “πράσινο-άσπρο” τέντα και του γωνιακού υπερμεγέθους μπεργκεράδικου με τα ανθρακί ματ μεταλλικά τραπεζοκαθίσματα, βρίσκεται ένας vintage παράδεισος. Ρούχα, παπούτσια, τσάντες, γάντια, αναπτήρες, μεταξωτά μαντίλια από κάθε εποχή, επηρεασμένα από τάσεις του μακρινού ή του κοντινού παρελθόντος, καθορισμένα από ιστορικές στιγμές ή χαρακτηρισμένα από μοναδικές προσωπικότητες που τους έδωσαν τη μνήμη που τους αξίζει, μοιάζουν να είναι σε σχέση μεταξύ τους. Πιστά παραδομένα στον δικό τους κόσμο δεν παραδίδονται εύκολα στο σήμερα. Πολύ βελούδο, δέρμα, μετάξι αλλά και μια χρωματική βεντάλια από σπάνιες αποχρώσεις λες και εκείνες πρωτοεμφανίστηκαν και αποσύρθηκαν από καιρό, πλημμυρίζουν εικόνες το μυαλό και ταξιδεύουν τις αισθήσεις. Νιώθω πως είμαι εξερευνητής της ιστορίας της μόδας και κάπου εκεί ανάμεσα στου θησαυρούς της θα ανακαλύψω κάποιο μυστικό που θα δώσει διάρκεια και συνέχεια στα πράγματα.
Αυτή η Τρίτη με βρίσκει πίσω από τις κρεμάστρες πλάι σε μία βιτρίνα με σουέτ χρυσές κουρτίνες απ’ όπου ο ήλιος διασπείρει το φως του σε όλο εύρος του ισόγειου καταστήματος. Η μέρα που με περιμένει, είναι ατελείωτη σε δουλειά και υποχρεώσεις και ξεκλέβω μία ώρα απόλαυσης δοκιμάζοντας τα όρια του στιλ μου. Σε ένα σταντ με μαντό από κασμιρένια, βελούδινα, σαντούκ υφάσματα, ξεχωρίζω ένα κάμηλο μάλλινο παλτό με λεπτομέρειες από βελούδο σε τσέπες, μανσέτες και γιακά. Το ξεκρεμάω, το φοράω και κουμπώνω τις εσωτερικές σούστες που απ’ έξω είναι στολισμένες με ψεύτικα κεντημένα κρύσταλλα σε χρώμα κεχριμπαριού. Βάζοντας τα χέρια στη τσέπες με τον αντίχειρα να στηρίζει τις παλάμες τόσο που να μη χάνεται η γραμμή του παλτό, βλέπω στον ολόσωμο καθρέφτη το είδωλό μου που έχει χρώμα, γραμμή και ύφος 50s’ σε σέπια. Έπειτα βάζω τα χέρια πιο βαθιά και τραβώντας τα στο πλάι το ρούχο ξεκουμπώνεται και το σώμα παίρνει αέρα σαν πάνω σε κατάστρωμα πλοίου, την ώρα που γυρνάω να αποχαιρετίσω τους δικούς μου φεύγοντας για το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι ακολουθώντας το μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής. Λίγο πιο βαθιά, στη δέξια τσέπη θαρρώ πως σε κάποιο καρτελάκι που αγγίζω με τα ακροδάχτυλα μου θα αναγράφεται η τιμή ή μια εγγύηση γνησιότητας. Όμως να το μυστικό που το ένστικτο μου με οδήγησε τόσο κοντά του.
Το τραβάω αργά και με μια παιδικότητα στον τρόπο μου, το ξεδιπλώνω κοντά στο στήθος. Τα καρτελάκια προφανώς δεν ξεδιπλώνονται, ούτε είναι φτιαγμένα από χαρτί τετραδίου. Μα ούτε και εύκολα τσαλακώνονται, φθείρονται, έχουν πάνω τους το χρόνο σε βαθμό που πήραν τη μυρωδιά και το χρώμα της διαδρομής που η ζωή διανύει. Είναι λοιπόν ένα γράμμα. Ένα γράμμα με μολύβι, σε ζωηρά, πυκνογραμμένα αγγλικά, πολλά σβησμένα, αχνά και θολά, αλλά και με λέξεις γεμάτες έρωτα και εφηβικό πάθος. Ωστόσο ο πόθος είναι το συστατικό σ’ αυτό το γράμμα. Κάποιο κορίτσι εξομολογείται όχι τον έρωτά της μόνο αλλά τη λαχτάρα και την προσμονή να συναντήσει εκείνον για τον οποίον με τόση νοσταλγία γράφει. Αντιλαμβάνομαι πως το γράμμα αυτό για κάποιον λόγο δε βρήκε ποτέ τον παραλήπτη του, δεν έφτασε ποτέ στα χέρια που προορισμό είχε , δεν κατάφερε να συγκινήσει κάποιον άλλον ίσως πριν από εμένα. Κάποια ίσως δεν πρόφτασε ή δίστασε να εκπληρώσει μια υπόσχεση που έδωσε στην ψυχή της. Την κατέθεσε απλά σε μερικές γραμμές, μα για κάποιο λόγο δεν βρήκαν ποτέ αναγνώστη μέχρι λίγο πριν. Όλα τα πράγματα, σκέφτομαι, βρίσκουν κάποια στιγμή την τύχη τους αν και όχι τότε μάλλον που η τύχη μπορεί να μετουσιωθεί σε σκοπό και ο σκοπός παίρνει το μερίδιό που του αναλογεί στην ιστορία που η ζωή γράφει. Το συναίσθημά μου χρωματίζεται με εικόνες από πρόσωπα, δωρικά φιλιά, και μεγαλοπρεπείς αγκαλιές που θα με συνοδεύουν για μέρες. Μια διεύθυνση και ένα όνομα κάτω με κάνουν να αναρωτιέμαι: “Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω;”
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment