Στη Βoutique Nina

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στη Βoutique Nina, η υψηλή ραπτική είναι συνώνυμο της απρόσιτης πολυτέλειας και μοντέρνας εκδοχής της αριστοκρατικής κομψότητας. Ένας άντρας για πωλητής και επτά κορίτσια με ανάστημα και παρουσιαστικό μοντέλου κινούνται σε ντέμο πασαρέλας. Η boutique έχει πέντε δωμάτια και ξεχωριστά τα ρούχα της τρέχουσας σεζόν από εκείνα που προηγούνταν αυτής. Αντίστοιχη η λογική διαχωρισμού με βάση την περίοδο και για τα αξεσουάρ και φυσικά μία αίθουσα αποκλειστικά με έργα υψηλής ραπτικής για ειδικές περιστάσεις. Βέβαια όσοι δεν έχουν να εμφανιστούν σε ειδικές περιστάσεις προκειμένου να κάνουν επίδειξη γούστου, πρωτοτυπίας και μοναδικότητας και εφόσον τους το επιτρέπει το πορτοφόλι τους και τα πιστωτικά όρια των καρτών τους, αναρωτιέμαι τι στ’ αλήθεια θα τους εμπόδιζε να φορέσουν κάτι από τις σπάνιες δημιουργίες μόνο και μόνο για μία βόλτα στο κέντρο της πόλης τους. Εγώ τους κατανοώ και άνετα θα το επιχειρούσα. Κατά κάποιο τρόπο έχω την εμπειρία μιας τέτοιας για πολλούς άλλους παράταιρης ως προς τον χρόνο και τον χρόνο θα έλεγα,  εμφάνισης, στο παρελθόν. Εδω λοιπόν, στην Βoutique Nina, υπερισχύει παντού το ροζ της γρανίτας φράουλα.

Ροζ είναι οι ταπετσαρίες του δωματίου υψηλής ραπτικής με κόκκινες βελούδινες κουρτίνες και κόκκινη παχιά μοκέτα. Σουλατσάρω κατά μήκος των δωματίων και η αλήθεια είναι πως ακόμη διστάζω να πλησιάσω τις κρεμάστρες. Δεν είμαι σίγουρη αν πιο εύθραυστα είναι τα ρούχα από πολυτελή, τόσο εκλεπτυσμένα, λεπτεπίλεπτα υφάσματα ή τα χέρια μου και τα μάτια μου. Αγγίζωντάς τα πιστεύω πως θα θέλω να φτάσω μαζί τους μέχρι το ταμείο, ενώ χαζεύοντάς τους πιστεύω θα δημιουργήσω προσδοκίες για μία γκαρνταρόμπα που δύσκολα αν και όχι ακατόρθωτα θα αποκτήσω ποτέ. Στο μυαλό μου αρχίζει και δουλεύει το κομπιουτεράκι και διαπιστώνω πως έχω τα χρήματα για ένα καλοκαιρινό, μπεζ, σαντούκ με μετάξι και ¾ μανίκι, πολύ μεσάτο, με ουρά φράγκου και όρθιο μάο γιακά, πανωφόρι ή για μία πένσιλ υποκίτρινη ως τη μέση της γάμπας, ψηλόμεση με δεκάδες διακοσμητικά υφασμάτινα κουμπάκια πίσω, κρεπ-σατέν φούστα. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο των αξεσουάρ όπου έχω αφήσει τον άντρα μου στον ροζ βελούδινο καναπέ να συνομιλεί στο κινητό με κάποιο συνάδελφο, ελπίζοντας ότι θα αποσπάσω τις στιλιστικές του συμβουλές, πέφτουν τα μάτια μου σε ένα ζευγάρι υφασμάτινες, φούξια, σατέν, με σχήμα καρδιάς από τα δάχτυλα μπροστά προς τη μύτη του, γόβες. Το τακούνι διάφανο υπορόζ plexiglass και στο κέντρο του μία ανάποδη χρυσή βίδα αφήνει μια υπόνοια ροκ εκδοχής στο επιβεβλημένο ύφος υπεροχής του οίκου.

Σε εκείνο το σημείο ο καλά διαβασμένος πωλητής μέσα στο ροζ κοστούμι του με το μαύρο μεταξωτό πουκάμισο και τα βελούδινα μαύρα μοκασίνια του με πλησιάζει κρατώντας τη γόβα με δέος σα να ετοιμάζεται να μου προσφέρει μονόπετρο. “Ένα τελευταίο 38” μου λέει και εντυπωσιάζομαι για το ταλέντο που τον διακρίνει να διαβάζει τα νούμερα των γυναικών χωρίς να χρειαστεί να τους απευθύνει τη σχετική ερώτηση. Την ίδια στιγμή δύο λυγερόκορμες με σινιόν κότσο, πέρλες στα αυτιά και μαύρο ντεπιές από μαύρα, κρεπ φούστα και πουκάμισο, με φούξια σατέν κορδελάκι γύρω και κάτω από τον κουμπωμένο έως πάνω γιακά σκύβουν στα πόδια μου και προτίθενται να μου φορέσουν τις γόβες. Κάθομαι στο ροζ σύννεφο όπως το βελούδινο ταμπουρέ φαντάζει στα μάτια μου εκείνη τη στιγμή και ένα σετ κοσμημάτων ντύνει με μεγαλοπρέπεια τα πέλματά μου. Βαδίζω προς τον καθρέφτη και το απλό, βαμβακερό, μαύρο, μίντι φόρεμά μου φωτίζετε και μοιάζει πανάκριβο παρέα τώρα με τις πιο υπέροχες γόβες του κόσμου. Η τιμή τους τσουχτερή και με ύφος σκεπτόμενο υποκρίνομαι πως δεν είμαι σίγουρη ίσως για το πιο φανταστικό χρώμα του σύμπαντος. Κατευθύνομαι προς το αγόρι μου για να μοιραστώ μαζί του ως κλασική μεσοαστή τον προβληματισμό μου σχετικά με το γνωστό όπως πάντα σε εκείνον πανάκριβο γούστο μου το οποίο και προφανώς έχει χωνέψει, σε κάθε άλλη περίπτωση εξάλλου δε θα έμπαινε στον κόπο να βαρεθεί ξοδεύοντας το ελάχιστο πολύτιμο χρόνο του σε αυτό το υπέρλαμπρο γυναικείο παράδεισο. Άρχιζω σε απολογητικό ύφος, να του εξηγώ πως ξαναερωτεύθηκα, πως τα μάτια μου πόνεσαν από το κάλλος και την μαγεία της κομψότητας του υποδήματος, συνώνυμο που χρησιμοποίησα για να πείσω το εαυτό μου θαρρώ, και πως να αντισταθώ σε αυτό το όνειρο του να προσθέσω ένα ακόμη στα 250 ζευγάρια παπούτσια μου. Ο ίδιος με παροτρύνει αλλά γία κάποιο λόγο το παίζω δύσκολη. Την ίδια στιγμή διαπιστώνω μέσα από τον καθρέφτη , δεξιά μου, πως μία petite παρουσία δοκιμάζει τα παπούτσια μου. 

Αν και petite, φοράει το νούμερό μου, το ένα και μοναδικό 38 ενώ το άλλο μισό του ζευγαριού συνεχίζει να κρατάει στα χέρια του ο κορδωμένος πωλητής. Η κοπέλα είναι αδύνατη με μια  τζίντζερ αλογοουρά που φτάνει κάτω από τους γλουτού της, μέσα σε μία oversized ταλαιπωρημένη μπεζ πλέκτη ζακέτα φορεμένη ως φόρεμα. Τα δάχτυλα της θαρρείς πως θα σπάσουν και το κατάλευκο δέρμα της πως θα πλημμυρίσει με περλέ ακτίνες όλο το μαγαζί. Τα ποδαράκια της μέσα στις φούξια γόβες φαίνονται νεραϊδίσια και τα χείλια της όπως σκύβει από πάνω να δει, φωτίζονται πιο ροζ καθώς το αίμα συγκεντρώνεται εκεί. Ο πωλητής της λέι πως τη θυμάται να στέκεται συχνά έξω από τη βιτρίνα, βράδυ κοντά στο κλείσιμο  και να ταξιδεύει με τις ώρες χαζεύοντας τις γόβες που φωτίζονταν στο βάθος, καμαρωτές πάνω στο ράφι. Για λίγο γίνεται ποιητής. Εκείνη τον έχει πείσει πως τις γόβες δεν τι θέλει απλώς. Τις έχει στ’ αλήθεια λατρέψει, τις βλέπει πολύ πιθανόν στον ύπνο της τα βράδια, έχει στερηθεί το σουπερ μάρκετ του μήνα της για να μπορέσει να τις αγοράσει. Εγώ θαυμάζω την παράσταση που δίνεται μπροστά μου και ιδιαίτερα τον καλλιτέχνη που διεκδικεί όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου. Η μικρή παίζει εξαιρετικά τον ρόλο της ως ταπεινόφρον, ονειροπαρμένη και συνάμα άμεμπτη νεαρή βιοπαλαίστρια και εγώ σκέφτομαι πώς ηλικιακά έχει το θάρρος και τη σύνεση να επισκεφτεί ένα απαγορευτικό για τα βαλάντια της μέρος, με την τσέπη φορτωμένη όπως φάνηκε. Όσο εξυπηρετείται από το προσωπικό βγάζει, μετράει και ξαναμετράει ένα καλό μάτσο λεφτά. Ούτε πιστωτικές ούτε καν πορτοφόλι. Ακριβώς μόνο τα μετρητά που είναι απαραίτητα σήμερα, μέχρι και το τελευταίο σεντ. Σφιχτά στο χέρι τα κρατάει μέχρι που τα ακουμπάει στον κρυστάλλινο πάγκο πλάι στην ταμειακή μηχανή και αργά ξεδιπλώνονται και ανοίγουν σε χαρτονομίσματα και κέρματα. Ο πωλητής που παρακολουθεί την εξέλιξη της αγορά με κοιτάει και χαμογελάει. Το ίδιο κάνω κι εγώ, τον πλησιάζω και του λέω ψιθυριστά: “Η μικρή τα κατάφερε πολύ κάλα!”. “Πράγματι….”, μου λέει εκείνος, ενώ στ’ αλήθεια νιώθω πως θέλει να πει, “καλύτερα από εσάς”.

AUTUMN 2021