Μία Vogue δε είναι αρκετή να ικανοποιήσει την περιέργειά μου

 Τετάρτη 13 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Ξεφυλίζω μια γαλλική Vogue και συμμετέχω πνευματικά σε κάθε outfit. Τα γαλλικά μου εξαιρετικά ανύπαρκτα, αλλά κάθε Vogue, ιαπωνική, αραβική ή οποιαδήποτε άλλη απλά διαβάζεται με τα μάτια του πάθους για τη μόδα. Στο μαγαζάκι αυτό, στη διάσημη γωνία που πάντα συναντάς προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης, του θεάματος ή και της πολιτικής, βρίσκεις πάντα να διαβάσεις διάφορα διεθνή περιοδικά μόδας ή και επιστημονικά, τεχνολογίας και διεθνών σχέσεων. Έτσι περιμένοντας τον καφέ, το γλυκό , το φαγητό σου ή την παρέα σου πιάνεις το περιοδικό με το πιο ελκυστικό εξώφυλλο και χαζεύεις είτε κάποιο ενδιαφέρον άρθρο ή κάποιο εντυπωσιακό φωτογραφικό ρεπορτάζ ή κάποιο επιφανές πρόσωπο που γίνεται αντικείμενο ικανοποίησης της περιέργειας μας. Και εκεί ακριβώς εντοπίζω πως κάποιες Τετάρτες σαν σήμερα που χρειάζεται, να μπω, να βγω σε συρμούς, να ανέβω και να κατέβω σκαλιά , να διαβώ πάρκα, πλατείες και λεωφόρους, είμαι στ΄ αλήθεια τόσο εθισμένη στην παρατήρηση, που η μέρα γίνεται μικρότερη από ένα αμφιταλαντευόμενο σε διάθεση μεσοβδομαδιάτικο εικοσιτετράωρο.

Ήξερα από το πρωί πως θα περπατήσω πολύ. Ετσι φορώ δίποντα, χαμηλά καουμπόικα μπεζ μποτάκια, με ταμπά ξεθωριάσματα στις άκρες του δέρματος, και χρυσά τρουκς πάνω στο τακούνι. Ένα χαριτωμένο animal print φόρεμα συνδυασμένο με ένα εκρού πουλοβεράκι με κρατάει όσο ζεστή χρειάζεται το βροχερό αυτό μεσημέρι. Τα μαλλιά σφιχτά πιασμένα ψηλά, σε ένα τόσο δα κότσο, ώστε να κρατάω ολοκάθαρο το οπτικό μου πεδίο. Στην αποβάθρα κόβω βόλτες πάνω κάτω κρατώντας το σουέτ τσαντάκι ταχυδρόμου με αντίσταση προκειμένου να διατηρήσω τους ώμους ίσιους, πίσω και με κορμοστασιά περιφανή να διατηρήσω  το ανάστημα μου. Αυτό με κρατάει σε εγρήγορση και σε ανάλογη διερευνητική ετοιμότητα. Μια εξαιρετική ευκαιρία για επισκόπηση 360ο εμφανίζεται στο διάστημα όπου τα επόμενα 300 δευτερόλεπτα ο κόσμος σιγά σιγά συγκεντρώνεται αναμένοντας το τρένο των 12:45μμ.

Μια κυρία, κοντά στα 60, που θα μπορούσε να είναι και πενήντα καθώς υπερασπίζεται εξαιρετικά την εμφάνισή της, διαβάζει Καζατζάκη και φοράει Poison Dior , στοιχεία που εκ παραδρομής μάλλον προδίδουν την ηλικία της. Κάθεται σταυροπόδι σε μία θέση απομονωμένη από την πολυκοσμία και οι γάμπες της τόσο λεπτές και γυμνασμένες ανταγωνίζονται πολλές άλλες ακόμη και νεαρών, ολόφρεσκων κοριτσιών. Ένας κύριος, περίπου στα 40, λίγο πιο πέρα, έχει αγκαλιάσει με το ένα χέρι το τάμπλετ του, ενώ με το άλλο στη τσέπη αφήνει την εντύπωση πως νιώθει άνετος, αλλά δεν είναι. Το πρόσωπό του αλλάζει εκφράσεις, με πολλαπλές συσπάσεις των μετώπου, ζυγωματικών, χειλιών και φρυδιών και όλα μαζί μαρτυρούν μια προσήλωση σε κάτι βαρυσήμαντο αλλά και γεμάτο ευθύνη. Ωσ εκ τούτου, οι ώμοι του κοντεύουν να ακουμπήσουν τα αυτιά του, τα οποία είναι κόκκινα όπως το βελούδινο σιρίτι στο γκρι,  ψαροκόκαλό, μεσάτο, κοστούμι του αλλά και τα κόκκινα κοκάλινα γυαλιά του.  Την προσοχής μας τραβά ταυτόχρονα μια παρουσία που επιβιβάζεται από τον συρμό στην απέναντι από εμάς αποβάθρα. 

Μια κοπέλα, γύρω στα 25, που φορά μία ψηλοκάβαλη τζιν καμπάνα με ένα crop top, σε μπλε tweed, με μπλε βελούδο τελείωμα σε μανίκια και λαιμόκοψη, στέκεται απέναντι μας. Έχει ρίξει το βάρος του σώματος της στο δεξί της πόδι, απόδειξη χαλαρότητας απολαμβάνοντας, με εν δυνάμει χαμόγελο, το μήνυμα που διαβάζει στο κινητό της. Αιφνιδιάζει  ευχάριστα το κοινό ακόμη και τους πιο αδιάφορους, υπερόπτες ή αισθητικά μικροπρεπείς, ενώ αμέσως μόλις ο συρμός απομακρύνεται και εκείνη εμφανίζεται, όσοι εντοπίζουν την παρουσία της μαγνητίζονται και τελικά χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουν  είσοδο μπόρεσαν και παρακολουθούσαν δωρεάν ένα μικρού, πολύ πολύ μικρού μήκους δωρεάν θέαμα. Μεταξύ αυτών παρατηρώ πως συμμετέχει και ο προ μερικών λεπτών αγχωμένος κύριος και εμφάνιση και αέρα στελέχους πολυεθνικού οργανισμού. Και ναι κάπως έτσι διαγιγνώσκεται με σύνδρομο διάσπασης προσοχής. 

Δεν αποκλείεται το σύνδρομο αυτό να είναι το ίδιο που για χρόνια κουβαλούσε ως παιδικό στίγμα και τον παρότρυνε να δείξει δόντια και νύχια και να εδραιωθεί σε μια σπουδαία  διευθυντική θέση, σήμερα που αρκετοί θα ζήλευαν. Εκείνη εντελώς ασυνείδητα ρίχνει το βλέμμα της προς την πλευρά του πιστεύοντας πως θα εντοπίσει το ραντεβού της, μάλλον; Εκείνος προλαβαίνει να κολακευτεί όταν ξαφνικά εκείνη γνέφει σηκώνοντας το πιγούνι της ψηλά και συντονισμένα με τις μύτες των ποδιών της και χαιρετίζει γεμάτη χαρά, ποια άλλη, πάρα την κύρια με τις λεπτές γάμπες αλλά και τα σαγηνευτικά πράσινα μάτια όπως η νεαρή με το μαύρο καρέ στιλπνό μαλλί τόσο στιλπνό όσο το μαύρο με αραιές μπούκλες μαλλί της μάλλον κοντά στα εξήντα υπέροχης ίσως γιαγιάς της, θείας της ή μητέρας της αλλά σίγουρα στιλιστικής της έμπνευσης. Ο συρμός φτάνει και το κορίτσι προλαβαίνει να της εξηγήσει πως είναι σε λάθος αποβάθρα πριν τη χάσει από το οπτικό της πεδίο. Όταν το τρένο απομακρύνεται και καθώς βλέπω μέσα από το βαγόνι τα δύο άτομα που μέχρι λίγο βρισκόταν μαζί μου στη δική μου πλευρά να μικραίνουν, κάτι ξαφνιάζει την προσοχή μου. Η κυρία και ο εν λόγω κύριος χαιρετιούνται αιφνιδιασμένοι και χαρούμενοι.

Σε εκείνο λοιπόν το καφέ εντοπίζω τρία τραπέζια από εμένα, τρία άτομα γνώριμα, σχεδόν οικεία και χωρίς να είμαι εγώ για εκείνους αλλά εκείνοι γα εμένα φίλοι της στιγμής που σταμάτησαν το χρόνο των χρόνων φιλίας, σε μια ημέρα, ονόματι Τετάρτη, νιώθω πως μου στήσαν ένα αστείο παιχνιδάκι για να με διασκεδάσουν όπως συνηθίζουν να κάνουν οι περαστικοί της ζωής μου. Με τη σειρά μου πίστεψα πως ο κύριος έπρεπε να βγει για λίγο από τον φαύλο κύκλο της επαγγελματικής του καθημερινότητας και ενώ του έπλεκα το εγκώμιο της ευτυχίας και μιας ανεμελιάς που η ζωή αργούσε να του φέρει, η όμορφη κύρια ως σαν εν μέρει γνωστή με κάποιον τρόπο για εκείνον φέρνει μαζί της δώρο μια λαχταριστή ιδέα έρωτα στα πεταριστά  βλέφαρα της νεαρής κοπελιάς.

AUTUMN 2021