Το βρόχινο λουλούδι…..

 Παρασκευή 8 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στην μεταξωτή, σαν κόκκινο κρασί, μακριά μου καμπαρντίνα και πάνω στα μαύρα λουστρίνι μυτερά μποτάκια με βυσσινί γούνα να ξεχωρίζει κοντά στις ραφές, κατηφορίζω την κεντρική λεωφόρο της επαρχιακής συνοικίας και ο τόπος μυρίζει υπέροχα. Μοσχοβολάει η πλάση γύρω μου αυτό το φυτό που τόσα χρόνια δεν έχω ανακαλύψει ποιο είναι, ούτε στ’ αλήθεια πιστεύω πως θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο ξεχωριστό ή σπάνιο για τον υπόλοιπο κόσμο. Το αστείο μάλιστα είναι πως δε θα έλεγε κανείς ότι το άρωμα αυτό τον ενθουσιάζει, αντιθέτως θα έλεγα, πως μπορεί και να ενοχλεί. Δε θα μπορούσε επίσης να είναι κάποιο φυτό που θα χρησιμοποιούνταν ως συστατικό στοιχείο κάποιου αρώματος εκτός αν ο αρωματοποιός  διέκρινε στην όσφρηση του την ιδιαιτερότητα που κι εγώ διακρίνω σε αυτό. 

Πόσες φορές, σκέφτομαι ενώ επιταχύνω το βήμα μου, πως έχει τύχει κάτι αντικειμενικά μη αγαπημένο, όμορφο, γευστικό ή ευωδιαστό για πολλούς να είναι για κάποια μειοψηφία κάτι φανταστικά υπέροχο. Έτσι συμβαίνει με εμένα κάθε φορά που βρέχει. Λατρεύω το βρεγμένο έδαφος και τις μυρωδιές που αναδεύει, όπως εξάλλου και όλος ο κόσμος, αλλά αγαπώ και τη μυρωδιά του βοτάνου που ανθίζει από το βρόχινο νερό. Κάτι τόσο άγνωστο σε έμενα να μου ζεσταίνει την καρδιά αλλά και τόσα άγνωστα για άλλους τα συναισθήματα που αυτό μου γέννα. Ένα αγόρι πάνω στο ποδήλατό του μιλάει με ένα κορίτσι με τζιν σαλοπέτα και γαλάζια ζωηρά μάτια. Το αγόρι πρέπει να είναι γύρω στα 16 και το κορίτσι κοντά στα 14. Εκείνος την παρατηρεί χαμογελώντας ενώ εκείνη ανταποκρίνεται χαμηλώνοντας το βλέμμα πειράζοντας όλο αμηχανία τα μαλλιά της. Είμαι σίγουρη πως αν τύχει και έχει συλλάβει η όσφρησή τους το “λουλούδι της βροχής”, τότε θα μπορούσαν να συνδέσουν τη μυρωδιά του με αυτή τη στιγμή φλερτ για πάντα. Πόσο μοιάζει το σκηνικό τους βγαλμένο από δική μου εφηβική κινηματογραφική στιγμή!

Πιο κάτω, σε ένα παλαιοπωλείο που δίνει ρετρό διάθεση σε όλη τη γειτονιά, κοντοστέκομαι και χαζεύω ένα κουτί με κάρτες μόδας από την VOGUE και φιγούρες του 19ου και 20ού. Βάζω τα χέρια τις τσέπες και κρυφά σκουπίζω την υγρασία τους από τη φόδρα. Ξεκουράζω τα δάχτυλα μου σε γροθιές και κατεβάζω τους ώμους μακριά από το κεφάλι. Καθώς το κορμί χαλαρώνει φέρνω στη μνήμη μου εκείνη τη βροχερή μέρα πριν 30 χρόνια που σε ένα μπαούλο στο μικρό ξύλινο ραφείο της γιαγιάς, ανακαλύπτω ένα κουτί με παρόμοιες κάρτες, γραμμένες στην πίσω πλευρά και κολλημένα πάνω τους σπάνια γραμματόσημα. Απεικονίζουν υπέροχες γυναικείες παρουσίες, σε στιλ τσάρλεστον, με κομψά φορέματα, φτερά και φανταχτερά κοσμήματα. Στις γωνίες οι κάρτες είναι τσακισμένες από υγρασία και έχουν χρωματιστεί με υποκίτρινα σημάδια. Οι κυρίες είναι ξαδέρφες και θείες της γιαγιάς μου από την Πολιτεία της Φλόριντα και πίσω της στέλνουν μηνύματα με νέα από την μακρινή ήπειρο. Οι κάρτες αυτές ήταν ένα κειμήλιο που δεν τόλμησα ποτέ να ζητήσω αν και τόσο πολύ με ψυχαγωγούσαν αυτά τα πορτρέτα και ειδικά διασκέδαζα το πολύτιμο άρωμα του φυτού της βροχής που μύριζαν ανακατεμένο με παλιό χαρτί. Κληρονόμησα όμως τη μνήμη της πολυαγαπημένης μου σε κάθε τέτοια εισπνοή και σε στιγμιότυπα σαν αυτό. 

Μπαίνω στο αμάξι που με περιμένει πάνω στη στροφή, ένα Aston Martin DB5 του 1965. Βγάζω το μεταξωτό μου πανωφόρι και το αφήνω πλάι μου, στα πίσω καθίσματα. Μια ριχτή, μαύρη, μάλλινη, με πιέτες βερμούδα, ένα αποκαλυπτικό εξώπλατο βελούδινο μπεζ κορμάκι, ίδιος και ο φιόγκος στον χαμηλό κότσο μου και ο ζεστός αέρας του καλοριφέρ να ζεσταίνει όλη μου τη ραχοκοκαλιά. Ο οδηγός με καθησυχάζει πως θα φτάσουμε στην ώρα μας αν και δεν του εκδήλωσα καμία απολύτως ανησυχία. Πριν ξεκινήσουμε μου ακουμπάει ένα φωτογραφικό portfolio πάνω στα πόδια και με ενημερώνει πως ο Art Director έχει αφήσει ένα μήνυμα κάπου ανάμεσα στις σελίδες του. Ανοίγοντας το, ακούω τη μηχανή να μπαίνει μπροστά και αφοσιώνομαι στο περιεχόμενό του. Μιλάει για κάποια συνεργασία, για μια παλιότερη συνάντηση έξω από το πανεπιστήμιο, μια αποτυχημένη τότε απόπειρα συμφωνίας για ένα φωτογραφικό project, για 2 ώρες κουβέντα κάτω από μία ομπρέλα και για ένα κορίτσι που  ο ίδιος θυμήθηκε σήμερα για πρώτη φορά. Ένα άρωμα που ανέδυε η βρεγμένη φύση του φθινοπώρου τότε όπως σήμερα και τον έκανε, λέει, να θυμηθεί πως εγώ ήμουν εκείνη, αποτέλεσε και την αφορμή για μια συνεργασία διαρκείας ζητώντας έτσι συγνώμη για την ευκαιρία που μου στέρησε τόσα χρόνια.

AUTUMN 2021