Στην ξεθωριασμένη ημικύκλια πολυκατοικία

 Δευτέρα 18 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στην ξεθωριασμένη καφεκίτρινη σαν τσακισμένο φθινοπωρινό πλατανόφυλλο, ημικύκλια πολυκατοικία, στην στοά που δημιουργεί η αρχιτεκτονική της, στέκομαι εδώ και δέκα λεπτά απορημένη κοιτώντας ψηλά και εξερευνώντας περιμετρικά κάθε ξεφλουδισμένο κομμάτι τοίχου, κάθε σκουριασμένο εκτεθειμένο σίδερο, κάθε ιδέα τέχνης που ξεγελά τις ατέλειες του χρόνου. Ποιος σκέφτηκε και βρήκε αυτόν που εμπνεύστηκε και έφτιαξε κάτι κάπου για κάποιους; Σίγουρα ο εμπνευστής είναι άγνωστου καλλιτεχνικής μητρός καθώς η ορφάνια του φαίνεται από τη λησμονιά του έργου του. Ευτυχώς το κοινό είναι εκεί και νιώθει να το απολαμβάνει. Στο καφέ που δεν έχει ανοίξει ακόμη, ανυπομονώ για έναν ζεστό καφέ αυτό το υγρό Δευτεριάτικο πρωινό, όπως και μερικοί άλλοι, όχι λίγοι.

Το καφέ ανοίγει μάλλον αργάμιση και εγώ θα πρέπει σε μισή ώρα να έχω τα έγγραφα στα χέρια μου. Ο μεσίτης συστήνοντας μου τη συμβολαιογράφο που θα αναλάμβανε την νομική κατοχύρωση της αγοραπωλησίας, του υπέροχου στούντιο που σύντομα θα μεταμόρφωνα σε μυστηριακό χώρο έκφρασης, με συμβούλεψε να μη χτυπήσω την πόρτα της πριν τις 9.  Λογικό να δώσω τον απαραίτητο χρόνο στη γυναίκα που ετοίμασε αθόρυβα και αβίαστα όλα τα απαραίτητα έγγραφα για να μου τα παραδώσει στον προσωπικό της χώρο και όχι το γραφείο της, την ημέρα που επιλέγει το ρεπό της. Φρόντισα για ασφάλεια να φτάσω έξω από το διαμέρισμά της πέντε λεπτά μετά την ώρα που έπρεπε. Ο χρόνος πέρασε αργά στο κλειστοφοβικό ασανσέρ με την πυκνή σήτα στα δεξιά, που σου επέτρεπε να διακρίνεις τους ορόφους, που λουζόντουσαν από το φως του ήλιου που έμπαινε ατελείωτο μέσα από την τζαμένια οροφή σε σχήμα τόξου που δημιουργούσε η καμπυλότητα των τοίχων αλλά που ήταν τόσο στενό και περιορισμένο κινητικά που σχεδόν εισέπνεες την εκπνοή σου. Διάδρομοι δεν υπήρχαν, μόνο πόρτες ολόγυρα χωρίς κουδούνια. Απλώς χτύπησα μιάμιση φορά.

Την πόρτα ανοίγει ένας υπέροχος, οριακά ενήλικος γοητευτικός ξανθός. Ανοίγει, γυρίζει όπισθεν σε στροφή 180 μοιρών ενώ ταυτόχρονα μαζεύει από τον αριστερό του ώμο το ξεκούμπωτο χαβανέζικο πουκάμισό του και στηρίζει με τα μακριά ηλιοκαμένα του δάχτυλά, πίσω τις αφέλειες του. Κάτι ψιθυρίζει και νομίζω πως λέει το όνομα Γαβριέλα. Μια γυναικεία φωνή στο βάθος μου λέει να κάτσω όπου βρω και να την περιμένω. Μερικά λεπτά μετά μια μελαχρινή, πληθωρική με μαύρο αγορέ μαλλί, ξυπόλυτη με μαύρα βαμμένα νύχια, λευκό αμάνικο τοπ, τζιν ως τη γάμπα πένσιλ φούστα και χορευτική διάθεση εμφανίζεται και έπειτα  από λίγο και το ξανθό αγόρι μαζί της. Εκείνος περνάει την παλάμη του πίσω στο λαιμό της και φέρνοντάς την προς το μέρος του της δίνει ένα χορταστικό φιλί στο στόμα. Αμέσως μετά μαζεύει το skateboard του, ακουμπισμένο δίπλα στην πόρτα εισόδου και φεύγει. Εκείνη γοητευμένη, με ένα μόνιμο χαμόγελο γεμίζει δύο κούπες ζεστό καφέ φίλτρου, κάθεται σε ένα χαμηλό καναπέ με τα πόδια απλωμένα μπροστά και με κοιτάζει. προσφέροντάς μου την μία κούπα. Μου λέει, “Λοιπόν…..”, ανοίξει ένα κόκκινο ντοσιέ και βγάζει από εκεί ένα συμπαθητικό σε πάχος πακέτο από χαρτιά. “ Δεν είναι κούκλος;”, μου λέει ενώ εκτείνοντας το χέρι της μου παραδίδει τα έγγραφα. “Ναι…” της λέω μουδιασμένα ενώ ακόμη συνέρχομαι από το γεγονός της συνειδητοποίησης πως ο νεαρός δεν είναι ο ανιψιός σέρφερ από Καλιφόρνια που τον φιλοξενεί αλλά ο εραστής της. “Γνωριστήκαμε εδώ”, μου λέει, “είμαστε τα μοναδικά δύο διαμερίσματα που κατοικούνται εδώ” και εννοεί το κτίριο που βρισκόμαστε.

“Τι περίπτωση!”, σκέφτομαι, χαζεύοντας από το απέναντι διαμέρισμα για μια ακόμη φορά, το φθαρμένο ερωτικό καταφύγιο των ατρόμητων οπαδών της εγκαταλελειμμένης αρχιτεκτονικής αμετροέπειας και πιστών εραστών της ατέλειας και της διαφορετικότητας, Ένας ολόκληρος απαξιωμένος κόσμος απαξιώνει το προφανές για εμάς. Μαζεύω το κλος λαδί ντενιμ φορεματένιο πανωφόρι μου και μπαίνω στο πρώτο ελεύθερο ταξί. Ξεσφίγγω τα δαντελένια μαύρα peep toe μποτάκια μου και όσο είμαι σκυμμένη διακρίνω στην πλάτη του καθίσματος του οδηγού ένα τουριστικό οδηγό της πόλης μου. Μια γνώριμη στοά διαφημίζει την αστική ρετρό διάθεση της πόλης σαν αξιοθέατο ενός σπάνιου έρωτα που ο δημοσιογράφος αναλύει μέσω μιας συνέντευξης των πρωταγωνιστών ενώ εγώ πριν λίγα λεπτά έγινα μάρτυρας της. Τελικά το κτίριο δεν έχει φροντίδα αλλά έχει ζωή, που δεν φαίνεται αλλά υπάρχει. Ο καλλιτέχνης αρχιτέκτονας δεν ήταν αγνώστου πατρός. Το κτίριό του έχει ρίζες και παρουσία.

AUTUMN 2021