Τρίτη 12 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης
Μπαίνω στη μεγάλη αίθουσα. Τα φώτα λιγοστά, η ατμόσφαιρα Μποκέ. Τι ακριβώς διαδραματίζεται και ποιοι συμμετέχουν, αόριστο. Ο χώρος μυρίζει καπνός ανακατεμένος με βανίλια και φασκόμηλο. Σκιές από φιγούρες που πάνε και έρχονται, ψιθυρίσματα που ακούγονται σα να έρχονται από τον βυθό. Καταλήγουν να είναι σαν αέρινες λέξεις που τις φωνάζαν προτού τις αποδυναμώσει η μακρά διαδρομή που είχαν να διανύσουν. Σα να κρατούν κάποιο επτασφράγιστο μυστικό τα πρόσωπα, αλληλεπιδρούν μονάχα μεταξύ τους και με τα χέρια τους στέλνουν και παίρνουν πίσω τους ενέργεια. Αυτή είναι η αλήθεια. Μένεις με την εντύπωση πως κάποιοι συμμετέχουν σε κάποιο ενεργειακό είδος παιχνιδιού όπου μέχρι να σφυρίξουν το τέλος του κανείς δεν αποσπάται από κανενός είδους εξωτερικό ερέθισμα.
Εγώ βρίσκομαι εκεί ύστερα από ένα απρόσμενο κάλεσμα. Είμαι σχεδόν πάντα καχύποπτη και συγκρατημένη σε καλέσματα αγνώστου προελεύσεως αλλά δελεάζομαι όταν το ένστικτό μου με καθοδηγεί στην πηγή τους. Ετσι έγινε κατόπιν εκείνης της πρόσκλησης που έλαβα από κάποια κύρια, με ονοματεπώνυμο και θέση στη διοίκηση του συγκεκριμένου θεάτρου, για μία ευ όλης της ύλης κουβέντα γύρω από μια πιθανή συνεργασία. Με θεατρικά κείμενα δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ούτε καν είχα σκεφτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο απόδοσης του γραπτού μου λόγου, ο οποίος ωστόσο ξεκάθαρα δεν ήταν ποτέ δημοσιογραφικός, πολιτικά ορθός και συντακτικά άρτιος. Σε εκείνη την ποιητική βραδιά, κάποια τυχαιότητα, μία σύμπτωση και ενώ προλόγιζα ποιητικά και απήγγειλα λογοτεχνικά, κάποιος, σε κάποιον άλλο και τελικά στην συγκεκριμένη κυρία ανέφερε πως εγώ, θα μπορούσα ίσως να δουλέψω πάνω σε κάποιο θεατρικό κείμενο. Έδειξα σεβασμό, υπακοή και ταπεινοφροσύνη όταν ήρθε η ώρα των λεπτομερειών, της περιγραφής και της τελικής πρότασης. Ωστόσο από το πρώτο δευτερόλεπτο που μπήκα στον χώρο, όσο περίμενα να καθίσω σε ένα γραφείο που δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει κάτι άλλο από καμαρίνι και μέχρι όταν άλλαξα τον αέρα μου πατώντας και τα δύο μου πόδια στο πεζοδρόμιο, ήξερα πως δεν ανήκα εκεί.
Και πιο πίσω ακόμη, στις φορές που ως θεατής επισκέφτηκα μία παράσταση, την ώρα που με κέρδιζε, αν και σπάνια , το έργο, δεν έπαυαν να μου ξενίζουν όλα. Ένιωθα πως όλα προέρχονταν από ένα σύμπαν έξω από το δικό μου αν και το δικό μου είναι συχνά έξω από πολλών άλλων. Ήμουν φτιαγμένη αλλιώς, με τις αδυναμίες μου και τις υπεροχές μου σε σχέση με τον χώρο. Εγώ στο θέατρο μοιάζω σαν κυριλέ κομουνιστής και σαν μποέμ δεξιός μαζί. Μπορούν να συμβούν αλλά ελλοχεύουν τον κίνδυνο της λογοκρισίας. Αυτό ακριβώς είπα λίγα λεπτά πριν, ότι δηλαδή κινδύνευαν να λογοκριθούν, που κάποιος με πιο κινηματογραφική οπτική της τέχνης του θεάματος θα προσπαθούσε να σταθεί και να αποδώσει λιγότερο θεατρικά από ότι στο θέατρο και στους ανθρώπους του αξίζει, την τέχνη αυτή. Πάντα λειτουργούσα προστατευτικά και σίγουρα αυτό δεν έδωσε ποτέ στα πράγματα της ώθηση που χρειάζονταν για να γίνουν. Όμως τώρα μου ζητούσαν απλά να γίνουν τα πράγματα, να επιβιβαστώ με άλλους μαζί για ένα ταξίδι που οι υπόλοιποι απολαμβάνουν την επανάληψή του ενώ εγώ απλά δεν το είχα ποτέ ονειρευτεί ως προορισμό.
Αυτά σκέφτομαι όση ώρα βαδίζω για το σπίτι. Αποφάσισα να κάνω τον χρόνο μεγαλύτερο για να χωρέσει όλη η σκέψη. Όυτε λεωφορεία, ούτε ταξί, αφετηρίες και τερματικούς σταθμούς. Τίποτα που μπορεί να αποσπάσει την προσήλωση μου στην απόφαση. Το βήμα σταθερά αποφασιστικό, τόσο αλλιώς από τις ήρεμες, άπνοες ή υπερβολικά νευρικές και σπασμωδικές άλλοτε παρουσίες της σκηνή. Το παρουσιαστικό μου σκληρό, με απουσία πλαστικότητας και εσκεμμένης αδεξιότητας, το αντιλαμβάνομαι σε κάθε του κίνηση ή στάση. Πως θα μπορούσα να τσαλακώσω τη στάση μου στα πράγματα και να φαίνεται αυτό στις γραμμές και στα λόγια; Μέχρι τώρα, μόνο υπονοούσα πως μπορούσα να τσαλακώνομαι εξολοκλήρου, αρκεί να μην το ξέρεις κανείς πέρα από εμένα. Εμένα, που με βρίσκει έξω από το διαμέρισμα της αυθόρμητης νεαράς, μόλις είκοσι επτά ετών καινούριας μου φίλης. Ξαφνιάζεται που με βλέπει χωρίς να έχω πριν ενημερώσει, πάρω έγκριση και με διακριτικότητα συμφωνήσω τη συνάντησή μας. Η αντίδρασή της εκτοξεύει ενθουσιασμό μάλλον παρά ξάφνιασμα. “Επιτέλους!”, λέει και ξέρω πως εννοεί επιτέλους που έκανα ότι μου ήρθε στο κεφάλι. Επιτέλους που από καιρό της έλεγα και τελικά το έκανα, να φορέσω δηλαδή μια μέρα, το λευκό, κλασικό σε γραμμή πουκάμισο του άντρα μου και από πάνω το φαρδύ, άνετο, βαμβακερό, μπλε πουλόβερ που είχαμε μαζί αγοράσει από εκείνο το παραθεριστικό μαγαζάκι σε εκείνο το ταξίδι μας πέρυσι στην Ιρλανδία και τα δύο μαζί ap;a ως φόρεμα. Αυτήν την εμφάνιση αποκάλυψη διάβασε σήμερα, μια μέρα Φθινοπώρου, βροχερή που όμως τόλμησα με τις γάμπες γυμνές πάνω στα λευκά, σατέν, μούσκεμα τώρα, φυλαγμένα από πάντα στο κουτί, αγαπημένα μου mules, η φρέσκια ματιά της φίλης μου. “Τόλμα το!” μου λέει, “τι και αν νιώθεις έξω απ’ τα νερά σου”. “Μόνο εσύ το νιώθεις, κανένας μας άλλος”.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment