Μαμαδοκολοκυθόπιτα του Οκτώβρη μας

 Παρασκευή 1 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Ανοίγω την πόρτα και την βλέπω μπροστά μου με μία τεράστια πορτοκαλί κολοκύθα.“Μηνας Halloween”, του λέω. “Μου την έφερες να ξεκινήσουμε να κάνουμε το ντεκόρ του μήνα”, του λέω, “δεν είναι όμως λίγο νωρίς;” συνεχίζω. “Τι λες παιδί μου!”, μου απαντά σαστισμένος ο πατέρας μου, “Τι χαλουντίν και κολοκύθια μου λες;”. Να τα πάλι τα κολοκύθια σκέφτομαι, αλλά πράσινα αυτά, τα μικρά, που γίνονται και ωραία βραστά με λαδολέμονο. Και πριν προλάβω να καταλάβω, μου ακουμπάει στον πάγκο της κουζίνας την πελώρια, γυαλιστερή, πορτοκαλί κολοκύθα. Στα επόμενα λεπτά με συνοπτικές διαδικασίες μου εξηγεί πως προφανώς είναι η εποχή της κολοκύθας “αλά ελληνικά” και πως η λατρεμένη μου μητερούλα θα φτιάξει την πιο φανταστική γλυκιά κολοκυθόπιτα. Από πίσω η μάνα μου, κουνάει κεφάλι, χέρι, πόδι, με ύφος περιπαιχτικό, τύπου αν δεν φτιάξουμε τώρα γλυκιά κολοκυθόπιτα πότε θα φτιάξουμε. Με μία σακούλα ακόμη στο χέρι, μπαίνει και “αναπαύεται” στην εξαιρετικά άβολη κατ΄ εκείνη, ψηλή καρέκλα-σκαμπό της κουζίνας μου. 

Σε δευτερόλεπτα γκρινιάζει που το τραπέζι-μπαρ στο σπίτι μου, είναι το πλέον ακατάλληλο για πίτες και άνοιγμα φύλλου, που ενώ η ώρα πήγε 10:00, πολύ περασμένη κατά τη γνώμη της, εγώ φοράω ακόμη τις πιτζάμες μου και πως έτσι συμβαίνει και με τα παιδιά μου τα Σαββατοκύριακα αν και δε θα έπρεπε, άλλο που εγώ έχω ξυπνήσει από τις 06:45, να ετοιμάσω και να προλάβω όσα η μέρα μου επιφυλάσσει αλλά φυσικά……… δε θα ήταν μία κανονική μαμαδοεπίσκεψη αν δεν περιελάμβανε όλο αυτό τον τόσο κλασικό, οικείο και σχεδόν αναπάντεχα εθιστικό μονόλογο για όποιον τον έχει συνηθίσει. Στο εν το μεταξύ και ενώ φαινόταν πως η κουβέντα θα τραβούσε με κάποια δική μου αντίδραση και μετά λόγο αντίλογο για καμιά ώρα ακόμη, η μανούλα με εκπλήσσει ρωτώντας μου πότε ψώνισα αυτές τις υπέροχες πιτζάμες. Με απροσδόκητη χαρά ζωγραφισμένη στα χείλια και τα μάτια μου και με ανασηκωμένα φρύδια, της απαντάω σούπερ ορεξάτη. Οχι μονάχα γιατί οι πιτζάμες μου ήταν αριστούργημα και εγώ εξαιρετικά περιφανή για την τόσο εύστοχη επιλογή μου αλλά προπάντων γιατί θα ήμουν φανταστικά ενθουσιασμένη αν η γυναίκα που με έφερε στον κόσμο δεν είχε αποφασίσει να νοιάζεται λιγότερο για τη φινέτσα και τον αέρα που έφερε σα νέα και μπορούσε να κάνει τόσο γλυκιά, μεταξωτή σε γεύση και πικάντικη στις νότες κορυφής της όσο η κολοκυθόπιτά της, την τόσο περιορισμένη σε υποχρεώσεις αυτή περίοδο της ζωής της. 

Στις μπεζ boho πιτζάμες μου με ζακάρ πουκάμισο με πλεκτά μικροσκοπικά κουμπάκια για επάνω και πλεκτό, με ίδιο ζακάρ ζωνάκι και δαντελίτσα στο τελείωμα σορτσάκι για κάτω, νιώθω να βρίσκομαι σε κάποια παραδοσιακή πατισερί σε κάποια επαρχία του νότου. Εκεί έχω βρεθεί παρέα με τη μαμά μου για ένα μοναδικό 3ήμερο μονάχα για τις δυο μας. Φιλοξενούμαστε σε μια αγροικία που διαθέτει σε περιορισμένο αριθμό επισκεπτών, για μερικές μόνο νύχτες και μέρες, μια τροφαντή και πεπειραμένη ζαχαροπλάστισσα, ώστε να εξοικονομήσει λίγα χρήματα απαραίτητα για να κάνει την τέχνη της επάγγελμα. Με μαγειρικό ζήλο, σκορπάει αρώματα κανέλας, γαρίφαλου και γλυκιάς βανίλιας Μαδαγασκάρης σε όλο το κτήμα της. Στο αίθριο κιόσκι πίσω από το ζεστό  κεραμυδοπορτοκαλί της σπιτάκι έχει στήσει το εργαστήριο της και μελώνει με γλυκά, μερακλίδικα εδέσματα τους ουρανίσκους και τις καρδιές των επισκεπτών της. Έτσι και εμείς με τη μητέρα πίνουμε ένα φλιτζάνι μόκα συνοδευμένο από γλυκιά κολοκυθόπιτα με κρέμα σκούρα πορτοκαλί, καρύδια και κανέλα και μιλάμε για ρούχα, αρώματα, διακόσμηση και ομορφιά. Μόνο ομορφιά αξίζει στις κουβέντες μάνας και κόρης. Εκείνη τυλιγμένη μέσα στην πλούσια μοχέρ πορτοκαλορόζ ζακέτα της και εγώ στο βελούδινο, κολοκυθί, ανάγλυφο κιμονό μου, απολαμβάνουμε τα κίτρινα-κόκκινα πλατάνια πριν χάσουν τα φύλλα τους και τολμάμε αγκαλιές που δεν έπρεπε να λείπουν ποτέ.

Η κολοκυθόπιτα έχει μοσχομυρίσει έξω από την πόρτα του σπιτιού μου και έχει με αυθάδεια διαπεράσει όλες τις πόρτες της γειτονιάς. Η μαμά φέρνει το ταψί στον γρανιτένιο παγωμένο πάγκο της κουζίνα μου και εγώ πάνω από το ταψί κάνω αρωματοθεραπεία και τη λατρεύω, απλά τη λατρεύω. Για τη μάνα μου μιλάω.

AUTUMN 2021