Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.
Σε σανίδα το σώμα, το κεφάλι σε ευθεία με τη σπονδυλική και τα μάτια μου κοιτάνε πότε το πάτωμα και πότε τα χαϊμαλιά μου που κρέμονται πολλά από τον λαιμό μου. Περισσότερο εκείνο το μαύρο μαργαριτάρι που κάνει παιχνίδια με το φως. Για να μη βαριέμαι παίζω. Κλείνω το ένα μάτι και το μαργαριτάρι βρίσκεται αριστερά μετά κλείνω το άλλο και μετακινείται δεξιά και ξανά πάλι εναλλάξ. Κάνοντας γρήγορα την εναλλαγή, το μαργαριτάρι γίνεται εκκρεμές και τελικά μοιάζει με γκρι μεταλλική γραμμή που ταλαντώνεται μπρος στα μάτια μου. Αργά μου υπνωτίζει τις αισθήσεις, το σώμα μουδιάζει στη συγκεκριμένη στάση και συνεχίζει να προσπαθεί αλλά τώρα πια χωρίς να το ξέρει.
Σε ανάσκελη στάση το κορμί, τεντωμένο απόλυτα, έτοιμο να καμφθεί μπροστά σε επαναλήψεις και το βλέμμα ψηλά κοιτάει ευθεία τον ουρανό. Ο ουρανός καταγάλανος γεμάτος με σγουρά συννεφάκια τα οποία σχηματίζουν ότι φιγούρες τραβάει η όρεξη σου. Μα το εντυπωσιακό είναι στην κίνηση, πόσο γρήγορα δηλαδή αφήνουν το οπτικό μου πεδίο που περιορίζεται σε κλίμακα παραθύρου. Το ένα διαδέχεται γοργά το επόμενο και μοιάζουν με τουρίστες που περιμένουν να πάρουν το πλοίο της γραμμής για τον επόμενο προορισμό. Πάνε τόσο γρήγορα που νομίζεις ότι το ένα θα πέσει επάνω στο άλλο σε δυνατή πρόσκρουση και θα προκαλέσουν λευκό συννεφο-χαρτοπόλεμο που θα καλύψει σα χιόνι όλη την πλάση. Στην αίθουσα που βρίσκομαι πιθανόν να υπερκαλυφθούμε από τα λευκά κομματάκια και ίσως κινδυνέψουμε να πνιγούμε από ασφυξία. Αλλοτε πάλι νομίζεις πως από βιασύνη θα ενωθούν και η τόση τους πυκνότητα να φέρει ένα σκούρο συννεφάκι που θα προκαλέσει μια δυνατή βροχή, σαν καταρράκτης που τόσο πολύ θα δροσίσει το διψασμένο μας κορμί.
Σε πλάγια πλήρη διάταση του ενός χεριού και ποδιού και στήριξη στην άλλη πλευρά των δύο άκρων. Σε στάση υπομονής εμφανίζονται όχι μία αλλά τριγύρω από εμένα πολλές σαν εμένα, Περικυκλώνομαι από τα είδωλά μου και ενώ μετράω τα λεπτά που θα απαλλαγώ από το βαρετό πάντα για εμένα πρόγραμμα γυμναστικής, με γλιτώνουν με ένα τρόπο μια ώρα αρχύτερα, η μπροστά μου, η πίσω και οι πλαϊνές μου. Καθρέφτες ολόγυρά μου και ο καθένας μοιράζεται το είδωλό του με τον άλλο και όλοι μαζί μοιάζουν με τάγμα μισθοφόρων που είναι έτοιμοι να με υπερασπιστούν. Με τις άκρες των ματιών μου πιάνω τον εαυτό μου να παλεύει από λίγο στον κάθε καθρέφτη και φαντάζομαι πως διαφορετικά μέρη του εαυτού μου κλέβουν λίγο αντοχή για να αποσυμφορήσουν τον πυρήνα.
Επιλέγω να φορώ ολόσωμη λίκρα, μαύρη ελαστική φόρμα με αθλητικές τιράντες ανοιχτές αρκετά πίσω, μαύρο γυαλιστερό φερμουάρ μπροστά και τα μαλλιά άστατα πιασμένα πάνω ψηλά με τσουλούφια που μαρτυρούν ιδρώτα, κούραση, απόγνωση. Τραβάω με δύναμη την εκατό κιλά πόρτα όπως μου φαίνεται ετούτη τη στιγμή και με βήμα ελαφρύ σχεδόν αιωρούμενο φτάνω στο αμάξι και συνειδητοποιώ πως με λίγη απόσπαση στο ασυνείδητο η πραγματικότητα αλλοιώνεται και απλουστεύεται.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment