Μαρμελάδα Μύρτιλο

 Παρασκευή - Κυριακή, 24-26 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

“Μάζεψα μύρτιλα!” μου λέει, “Έχεις εκπληκτικό άλλοθι να έρθεις από σήμερα γιατί είναι τόσα  τα μύρτιλα που θέλουμε πραγματικό χρόνο για να φτιάξουμε μαρμελάδες για μένα, για σένα, να ετοιμάσουμε τα βάζα …... ” Ενημερώνω λοιπόν και 6 το απόγευμα είμαι ήδη στον σταθμό. Λίγο περίεργο να είμαι εκτός ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Έχω μάθει στην οικογένεια μου να είμαι φειδωλή στις προσωπικές μου επιλογές, αν πρέπει να είμαι μακριά τους πάνω από ένα 15ωρο. Συνήθως για Παρασκευή απόγευμα ανακοινώνω κάποιον απογευματινό καφέ με φίλες ή κοκτέιλ βραδινό σε κάποιο μπαράκι στο κέντρο της πόλης. Ως εκεί. Τώρα περνάω λίγο απότομα στον αιφνιδιασμό, ετοιμάζω ένα μικρό σακίδιο με μια δεύτερη αλλαξιά, ρούχα εργασίας και εσώρουχα, κλειδιά , κινητό, φορτιστές, μερικές ενοχές και κρυφή χαρά. Η φιλενάδα μου με περιμένει και μία μικρή γυναικεία επανάσταση ετοιμάζεται να λάμψει!

Το τρένο ταξίδεψε για 3,5 ώρες και διήνυσε μερικά φανταστικά χιλιόμετρα σομόν μπρονζέ φύσης. Τα μάτια μου ένα θεόρατο δοχείο με φθινοπωρινά χρώματα από καφέ αποχρώσεις, μπεζ, πορτοκαλί, κόκκινες, χρυσές και τελικό χρώμα της μίξης τους ένα λαμπυρίζον σομόν με έξτρα θερμές μεταλλικές λάμψεις. Το πράσινο δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει τα στοιχεία της φύσης αλλά ήταν πιο σκοτεινό, άγριο και έτοιμο να αποσυρθεί. Γέφυρες πέτρινες μπερδεμένες με ερείπια σπιτιών και άγρια πουρναρόδεντρα, κουμαριές και berries συνέθεταν ένα σκηνικό παράδοσης και τελετουργίας με στόχο των εξαγνισμό του σύγχρονου και αστικού αισθήματος που κουβαλάν οι άνθρωποι των ημερών μας. Άνοιξα το παράθυρο σε ανάκληση και φρέσκος αέρας μπήκε στο βαγόνι από μουχλιασμένα φύλλα και εξατμισμένα ζεστά αρώματα από κόκκινα φρούτα και φθινοπωρινούς καρπούς. Σα να με ξύπνησε ο αέρας. Ποιες ενοχές και γιατί, επειδή απλά είπες να κάνεις αυτό που θες χωρίς να βλάπτεται κανείς; Γιατί να νιώθεις πως κάτι κάνεις λάθος αφού απλά θες να δώσεις ευκαιρία και σε κάποιον ακόμη να σε νιώσει πλάι του; Ποιος αλήθεια ορίζει τα όρια στην επιλογή; Γιατί μοιάζει να είναι τόσο ξένο το να μπορώ να διαλέγω ότι με ικανοποιεί και να βλέπω ταυτόχρονα στα μάτια αυτών που με νοιάζονται ότι αλήθεια συμβαίνει αυτό; Πως τελικά θα πάρω τη δόση ευτυχίας που μου αναλογεί αν με βαρύνουν σε κάτι τόσο απλό τόσα γιατί.; Και αν πράγματι οι άνθρωποί μου χάρηκαν με αυτήν μου τη εναλλακτική γιατί εγώ δεν το βλέπω.; Αναρωτιέμαι και νιώθω πως η πιθανότητα εγώ να προκάλεσα τη συγκεκριμένη στάση στα πράγματα, είναι σχεδόν βέβαιη . Ζαλισμένη στα ερωτήματα μου ο χρόνος με προσπέρασε και τον συναντώ να με περιμένει στον τερματικό σταθμό παρέα με την αγαπημένη μου φίλη.

Το βράδυ της Παρασκευής δεν προλάβαμε ούτε πολλά να κάνουμε ούτε πολλά να πούμε μα πιο πολλά να ακούσουμε η μία για την άλλη. Το Σάββατό μας ήταν πλούσιο από ζεστούς καφέδες σε πορσελάνινα λουλουδένια φλιτζάνια από τα σετ που η γιαγιά της είχε φυλάξει σε διάφορες γωνίες-βιτρίνες του σπιτιού. Πολύ ανακάτεμα, πολλές βουτιές και γλειψίματα δαχτύλων από δοκιμές πήξης των αρωματικών μαρμελάδων από μύρτιλα και νότες δυόσμου, βασιλικού, τζίντζερ ή ροζ πιπεριού. Ατελείωτες βόλτες ανάμεσα στην ώρα που μεσολαβούσε από το κρύωμα της μαρμελάδας και της αποθήκευσής της σε διάφανα βάζα με καρό κόκκινα, πράσινα, μπλε ή κίτρινα καπάκια. Φυσικά η εμφάνιση Ιταλίδας νοικοκυράς από κάποια επαρχία κοντά στα σύνορα με Γαλλία, δεν έλειψε. Λουλουδάτα μίντι, με στενή μέση και γυαλιστερά κουμπάκια φορέματα, σουέτ πλατφόρμες από βαθύ κόκκινο και μπλε δέρμα για καλλίγραμμες γάμπες και πετσετέ λευκές ποδιές με μπουκέτα λουλούδια για κέντημα στο στήθος μπροστά. Οι κουβέντες μας άστατες και άναρχη εναλλαγή σε θεματολογία από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ. Μόνη αμαρτία, οι πασταφλόρες, τα κουτσομπολιά και η εφηβική μας διάθεση που δεν συνέπιπτε με τη γεμάτη υποχρεώσεις ζωή μας και τη σοβαρότητα που απαιτεί. Ωστόσο μήπως η ζωή έμοιαζε να έχει υποχρεώσεις και όχι απλά ημερήσιους μετασχηματισμούς που διαλέγαμε να τους βάζουμε την ταμπέλα της υποχρέωσης; Εξάλλου υποχρέωση δεν είναι ότι κάνω μόνο και μόνο επειδή πρέπει; Και αν μέσα στο πρέπει το θέλω έχει κρυφτεί από πίσω του, μήπως να του δίναμε μία ώθηση να βγει μπροστά και να εξαλείψει ότι μίζερο, αδιάφορο και ρουτινίστικο. Μήπως έχω υπάρξει ολοκληρωτική στον τρόπο που αγαπώ, μοιράζομαι ή δεν μοιράζομαι και σχεδόν φόβισα, εκβίασα και τελικά επέβαλα στους αγαπημένους μου τον τρόπο μου; Και μήπως ήταν τέτοια τελικά η επιρροή μου που σε αυτό τον ρυθμό και με αυτόν τον τρόπο συνήθισαν να με αντιμετωπίζουν οι καθημερινοί δικοί μου άνθρωποι ;

Όλα τα βράδια με αυτήν τη σκέψη αποκοιμιόμουνα και με αυτήν ξυπνούσα. Και παρότι πολλές φορές έμμεσα πλησίαζα με αυτή την ιδέα την κουβέντα μας ποτέ δεν έγινα ξεκάθαρη γιατί φοβόμουν πως η απάντηση που θα πέρνα θα ήταν αυτή ακριβώς: “Τώρα το κατάλαβες;”. Έτσι Κυριακή απόγευμα τώρα, έπειτα από ένα θερμό συφταγκάλιασμα, 2 χέρια με πάνινες τσάντες γεμάτες βάζα και πολύ περισυλλογή, επιστρέφω εκεί όπου χρόνια τώρα διάλεξα να ανήκω, στην οικογένεια που έφτιαξα. Δείχνοντας της πόσο καλύτερος άνθρωπος μπορώ να γίνω αν μου σταθούν στην απόφαση να μην επιβάλλω την παρουσία μου αλλά να  τη δηλώσω απλά απόλυτα και υπεύθυνα, τότε ίσως νιώσουμε όλοι μας πιο ελεύθεροι να αγαπήσουμε τις επιλογές μας και αγαπηθούμε περισσότερο γι΄ αυτές. Πάω να ξεκλειδώσω την πόρτα αλλά είναι ξεκλείδωτη. Οι αγαπημένοι μου δεν μου θυμώσαν, δεν ανυπομονούν λιγότερο αλλά μοιάζουν να περάσαν τόσο υπέροχα που νιώθω ήδη πως περίμεναν όσο τίποτα την παρουσία μου για να μοιραστούν μαζί μου τις στιγμές αυτές. 

AUTUMN 2021