Ερωτική φιέστα μεταξύ Α και Α γωνία.

Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Μεσημέρι, ώρα 14:30 έξω από το εικοσιπενταόροφο, γωνιακό, γυάλινο κτίριο. Είναι γεγονός πως σχεδόν πάντα όταν κοντοστέκομαι ή διαβαίνω έξω από κτίρια σαν κι αυτό, αναρωτιέμαι σε ποια εταιρία μπορεί να ανήκουν, ποιος εμπνεύστηκε την αρχιτεκτονική τους, για ποιον χτίστηκαν, ποιοι στεγάζονται,  εργάζονται ή ίσως διαμένουν μέσα. Παράλληλα αναρωτιέμαι πως στα κομμάτια διατηρούνται σε τόσο άριστη κατάσταση τα θεόρατα λουλούδια-δέντρα στο εσωτερικό της εισόδου τους, ενώ εγώ συχνά παλεύω να σώσω τα δικά μου από ανυδρία ή από υπερβολική υγρασία. Όχι σπάνια, επεξεργάζομαι με βλέμμα επίμονο σχεδόν αγενές τον concierge πίσω από το υπερβολικού design θυρωρείο του ή πλάι στην πόρτα, άλλοτε με ύφος επιστημονικού αναλυτή, κάποιος φορές με δημοσιογραφικό ταπεραμέντο ρεπόρτερ και τις περισσότερες περήφανος για το αστυνομικό του δαιμόνιο. Με προσεγγίζει 2-3 φορές με μία διάθεση εξυπηρέτησης εκ πρώτης όψεως, περιέργειας στη συνέχεια και τελικά φαίνεται πως ενοχλώ να στέκομαι χωρίς ωστόσο να καθίσταται σαφές ποιες είναι οι προθέσεις μου.

Το κτίριο σύγχρονο, με έντονες φουτουριστικές γραμμές, ύφος, μηχανική. Καθώς οι οδοί επί των οποίων βρισκόταν ήταν αρκετά αστικές, ασφυκτικές κάποιες φορές, εγκαταλελειμμένες άλλες άλλα και η ευρύτερη περιοχή σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων αποτελούσε κουκκίδα παγκόσμιων φυλετικών εναλλαγών, το κτίριο έμοιαζε να ξεφύτρωσε σε κάποια πλατεία στην Αβάνα, από Νεοϋορκέζο αρχιτέκτονα που πούλησε τα “ιδεώδη” του, την χλιδή και τα κοσμοπολίτικα parties και αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κούβα. Εκεί βρίσκεται τυχαία αρχικά, με σκοπό να ζήσει για λίγο ως τουρίστας διαρκείας την μποέμ ζωή του Νότου, στο τέλος όμως παραμένει όταν καταφέρνει να του κλέψει την καρδιά μία Λατίνα χορεύτρια την ώρα που έδινε με τον παρτενέρ της ρεσιτάλ Salsa Cubana. Εκείνη μέσα σε ένα πλεκτό εξώπλατο, αρκετά κοντό, loose, κόκκινο με χρυσοκλωστή φόρεμα λικνίζεται πάνω σε ένα ζευγάρι λάτιν χρυσά πέδιλα με μπαρέτα και βήματα που μοιάζουν ελάχιστα μπροστά στην ατελείωτη λαγνεία του κορμιού της. Σε μία κίνηση του κεφαλιού της πίσω και ενώ η πλούσια καστανή, στιλπνή κόμη της φτάνει κάτω από την πίσω πλευρά του φορέματός της, τα βλέμματα τους συναντιούνται. Εκεί είναι που ο ξανθός, ψηλός, λυγερόκορμος αρχιτέκτονας και η αποτύπωση της έννοιας του ερωτισμού σε χείλια, μάτια, μαλλιά, κορμί ερωτεύονται κεραυνοβόλα. 

Οι μέρες περνούν μεθυσμένα από φιλιά και έρωτα στα γεμάτα φιέστες στενά της Αβάνας και ο καιρός τους βρίσκει σε μία βίλα, άκρη στο κύμα με κρασί, φράουλες, αρωματικά πρωινά και σαγηνευτικά βράδια. Ο αρχιτέκτονας βρίσκει στα χάδια της χορεύτριας το σκοπό της ζωής του, εκείνη έναν πλούσιο εραστή και μαζί μια ζωηρή οικογένεια με δύο κόρες και ένα αγόρι. Λίγο πριν είναι που ο αρχιτέκτονας της αφιερώνει ένα μοντέρνο αρχιτεκτονικό γλυπτό και χαρίζει με το όνομά της, ATAECINA, έναν μοναδικό, δυτικού τύπου ουρανοξύστη στην πόλη, πλάι στο διάσημο, εμπορικό λιμάνι της Αβάνας. Τα χρόνια περνούν ανέμελα, γεμάτα γέλια και μακρόστενα τραπέζια, η ομορφιά ωριμάζει και γίνεται γοητεία και εγώ…………..ίσα που συνέρχομαι από τη φαντασίωσή μου και βλέπω τον δικό μου φτερωτό άγγελο να ξεπροβάλει από την υπέρδιπλη, τζαμένια πόρτα του κτιρίου, να με αρπάζει με ένα ζεστό φιλί και ζαλισμένοι από πάθος και από τη ζέστη του καυτού Αθηναϊκού ήλιου, παρόμοιο με εκείνον που στέκει κάθε μέρα ψηλά στον κουβανέζικο ουρανό,  να ξεμακραίνουμε με γοργό βήμα από τη γειτονιά. Δεν πρέπει να περίμενα πάνω από ένα τέταρτο αλλά κατάφερα μέσα σε δεκαπέντε λεπτά να κάνω ένα υπερατλαντικό ταξίδι και να επιστρέφω ποιο αισιόδοξη στον δικό μου παράδεισο.

AUTUMN 2021