Ποιος είπε πως οι γόβες φαίνονται υπέροχες στα πόδια μιας γυναίκας αν ............;

 Τρίτη, 21 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Περνάω με το αμάξι ακριβώς έξω από το αγαπημένο take away cafe της περιοχής μου και καθώς η όρεξη μου για έναν cold brew καφέ προκαλεί τον ουρανίσκο μου, στρίβω επιτόπου 180 μοίρες το τιμόνι και προσγειώνομαι στο πάρκινγκ του καταστήματος. Μόλις αράζω το αμάξι και τραβάω με αποφασιστικότητα το χειρόφρενο, ρίχνω μια ματιά δίπλα μου στη φανταχτερή χάρτινη κίτρινη συσκευασία με φαρδιά, μαύρη σατέν κορδέλα και ξανασκέφτομαι αν πρέπει να παρατείνω την αγωνία μου για λίγο ακόμη. Ένα γρήγορο πέταγμα μπρος και ένα πίσω, λέω στον εαυτό μου, και πριν προλάβω θα είμαι με τον καφέ στο σαλόνι μου και θα ξετυλίγω την έκπληξη που επιφύλασσα καιρό στον εαυτό μου. Εγώ ο αποστολέας του, εγώ και ο παραλήπτης. 

Επιστρέφω στο αμάξι με τον καφέ στο χέρι, την καρδιά στα πόδια και το μυαλό εξατμισμένο, άδειο, αμέτοχο. Ίσως οδηγώ ανεύθυνα από ενθουσιασμό αλλά λιγότερο νευρικά. Φτάνω. Ανοίγω την πόρτα, κατεβαίνω αργά και υπνωτισμένα από το αμάξι, κλείνω παράθυρα, βάζω σε κλείδωμα την κεντρική ασφάλεια και τραβάω με κατεύθυνση την πόρτα του συνοδηγού. Στο στήθος μπροστά με αντίσταση το μπράτσο μου, ισορροπώ χαρτοσακούλα με φρούτα, 2 φακέλους από το ταχυδρομείο και φυσικά ένα τσακισμένο πια με καφέ πλαστικό ποτήρι. Τραβάω με το μικρό δάχτυλο το χερούλι και δεν ανοίγει. Σκέφτομαι πως δεν έχω αρκετή δύναμη με το συγκεκριμένο δάχτυλο, αφήνω τoν καφέ στο δάπεδο και προσπαθώ με όλα, αλλά τίποτα. Τί ακριβώς συμβαίνει, αναρωτιέμαι; Ποιο ξωτικό του σύμπαντος παρατείνει κι άλλο την αγωνία μου; 

Κάπου, κάπου ένα παράξενο, παιχνιδιάρικο ξωτικό που έχω πλάσει με τη φαντασία μου για να απαντάει στα υπαρξιακά μου ερωτήματα, κάνει θεαματική είσοδο στη ζωή μου. Και σε άλλων τη ζωή φαντάζομαι, για να μην πω πως είμαι βέβαιη. Τότε ακριβώς καταλαβαίνω πως σήμερα είναι η μέρα αυτή. Εκείνη τη στιγμή που το μυαλό μου πήρε αποστάσεις από τον κόσμο μου, το ξωτικό ήταν που είχε τρυπώσει και αράξει μέσα του. Με τον τρόπο μου του έκανα ανοιχτό κάλεσμα. Εκείνο δελεάζεται από τους επιρρεπής και τους ευάλωτους και βρίσκει την ευκαιρία να τους εμπαίξει. Πάντα γίνομαι ευάλωτη εξ αμελείας από ιδιοσυγκρασίας. Η αγωνία με ακινητοποιεί, το άγχος με κάνει δυσλειτουργική, το άγνωστο με αφοπλίζει, τότε είναι που χάνεται ο αυτοέλεγχος και αυτό συνέβη μόλις. Κάτω από το ζωηρό κίτρινο περιτύλιγμα, μέσα σε ένα απόλυτα σκληρό, ορθογώνιο πακέτο βρίσκονταν μάλλον το πρώτο μου βιβλίο και εγώ απλά δεν μπορούσα να το καμαρώσω, να το μυρίσω, να το φυλλομετρήσω σαν βεντάλια που εκτοξεύει το άρωμά του στα ρουθούνια μου. Κλειδιά πάνω στο τιμόνι, το αμάξι κλειδωμένο και τα κλειδιά του σπιτιού κλειδωμένα και εκείνα μέσα. 

Εγώ απ’ έξω με τη μούρη κολλημένη στο τζάμι για αν διαπιστώσω την τραγική μου ειρωνεία. Πετάω από πάνω μου το αμάνικο, ζακάρ, κίτρινο τιρκουάζ μακρύ ως τον αστράγαλο γιλέκο και μένω με το μικροσκοπικό μπεζ, λίκρα στράπλες φόρεμά μου, πάνω στα μπεζ λουστρίνι άβολα για τι στιγμή πέδιλα. Νιώθω για λίγο απελευθερωμένη και σέξι αλλά καθόλου τυχερή. Ουτε άτυχη όμως.

Έναν ολόκληρο χρόνο περίμενα να φτάσει στα χέρια μου η πρώτη μου έκδοση και είχα την ευλογία να σκεφτώ πόσο ευγνώμων νιώθω για εμένα. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Πάντα το δώρο έρχονταν ως προφανές αποτέλεσμα μιας συμπτωματικής προσπάθειας. Πάντα το ξετύλιγα γρήγορα, γρήγορα το απολάμβανα και γρήγορα υποβάθμιζα τη σημασία του λησμονώντας τη διαδρομή για να το αποκτήσω. Το δώρο που έρχονταν από κάποιον αγαπημένο ή θαυμαστή είχε κερδηθεί μέσω του θαυμασμού ή της εκτίμησης που κάποιος ένιωσε για έμενα. Το δώρο που έκανα εγώ στον εαυτό μου είχε προσφερθεί ύστερα από προσπάθεια σκληρής δουλειάς, αποταμίευσης και αυτοσυγκράτησης σε ότι ευτελές θα μου προκαλούσε πρόχειρα το ενδιαφέρον. Τώρα συλλογίζομαι πως πριν τα μάτια μου θαυμάσουν το εξώφυλλο θα πρέπει εγώ να υποκλιθώ στο εσωτερική κατάθεση ψυχής για το περιεχόμενό του. Ποιος είπε πως οι γόβες φαίνονται υπέροχες στα πόδια μιας γυναίκας αν εκείνη δεν προσπαθήσει να τις περπατήσει σωστά όσο ψηλές και άβολες αν είναι. Ένα φθινοπωρινό αεράκι πάγωσε για λίγο το βρεγμένο κορμί μου και μια ανακούφιση ξεπήδησε από το στέρνο μου μπροστά και σκορπίστηκε με μεγαλοσύνη σε όλον τον κόσμο.

AUTUMN 2021