Η πόλη στα ακροδάχτυλα της

Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Ώρα 9 το πρωί, στη μέση της γέφυρας και ένα δροσερό, φερμένο από τρεις δεκαετίες πίσω, αεράκι μου χαϊδεύει τον λαιμό τριγύρω. Η πλάτη εκτεθειμένη στον ήλιο........ καυτός, καθαρός, ατρόμητος. Αριστερά το Brooklyn δεξιά το Manchatan, εγώ ερωτευμένη και με τα δύο αλλά εδώ και κάποιες μέρες συστηματικά απατούσα το νησί με την χρυσομπλέ πόλη. Εκεί που μπερδεύονται οι φυλές μεταξύ τους και το κράμα διεθνικότητας σε πολιτισμό και ιστορία επικρατεί σε κάθε δρόμο, πλατεία και κτίριο, εγώ βρίσκομαι για να παρακολουθήσω για μία ακόμη χρονιά τα χορευτικά δρώμενα της πόλης από σέπια. Τζαζ, σύγχρονο μπαλέτο, μαύρες γραμμές άλλοτε να δέρνουν και άλλοτε να χαϊδεύουν την αύρα μας και παραδοσιακά εθνικά σχήματα πλημμυρίζουν τις αισθήσεις μας και κάνουν τα πόδια μας να χτυπούν στο ρυθμό είτε κάθεσαι, περπατάς ή στέκεσαι. Χορός και μουσική σε βρίσκουν και σε παίρνουν από το χέρι , κι εσύ αβίαστα μπαίνεις στον τυφώνα πάθους και τρέλας που σου προκαλούν και έτσι μεταμορφώνεσαι. Δεν έλειπες εσύ φυσικά από όλο αυτό. Στα πρωινά μου ξυπνήματα την ώρα που η πόλη ήταν έτοιμη για όλα και από τα βραδινά σου καλέσματα που η νύχτα μας αντάμειβε με ερωτικούς περιπάτους.

Μαύρες δερμάτινες πλατφόρμες Oxford και ολόσωμη ελαστική, κολλητή καπιτονέ, μπεζ φόρμα που κλείνει με χρυσά εμφανή φερμουάρ αριστερά και δεξιά, ¾ μπατζάκια και με μανίκι που κατεβαίνει ελάχιστα κάτω από τους ώμους, κλειστό μπροστά και με ανοιχτή όλη την πλάτη, μοιάζω με χορεύτρια που παραδόθηκε στο στιλ και ζει τη χορευτική της απελευθέρωση. Πιάνω σφιχτά τα κάγκελα και ταλαντώνομαι μπρος πίσω με ρυθμό άλλα και ελαφρά αγωνία. Ακούω ακόμα στα αυτιά μου , σαξόφωνα, κρουστά, κιθάρες, μελωδίες και το αίμα μου από τα δάχτυλα των ποδιών μέχρι τους λοβούς των αυτιών μου πάλλεται και μου προκαλεί παλμούς πάνω από εκατό. Οι ουρανοξύστες από τη μία και τα βιομηχανικά ογκώδη κτίρια από την άλλη μοιάζουν σαν κάτι να περιμένουν πάντα. Παρατηρώντας τα εναλλάξ, φαντάζουν μαζί μια νέα πόλη όπως ενώνονται μπροστά στις κόρες των ματιών μου, που  κι εκείνες ακολουθούν τους παλμούς του αίματός μου τρεμοπαίζοντας και τελικά θολώνουν την εικόνα. 

Οταν κλείνω και ανοίγω τα μάτια για να ξαναδώ καθαρά, προσέχω πως ένας ώριμος έγχρωμος κύριος κοντά στα 70 με παρατηρεί με προσοχή. Οταν μάλιστα τα βλέμματα μας διασταυρώνονται με πλησιάζει και μου λέει πως όλη μου η ενέργεια προδίδει τον έρωτα κάποιου για εμένα. Όχι πως κι εγώ δεν είμαι το ίδιο ερωτευμένη αλλά πως όταν σε ερωτεύονται μαγεύεις και μαγνητίζεις, πως σε εμένα αυτό συμβαίνει τώρα και όλοι μπορούν να το δουν. Μου μίλησε για το πόσο κι εκείνος ερωτεύτηκε και παραδόθηκε στον έρωτά του αλλά και πως για τον δικό του Θεό δε φάνηκε καλή ιδέα να τον ερωτευτούν αντίστοιχα. Ήταν άτυχος είπε καθώς διήνυσε μια ολόκληρη ζωή πιστεύοντας πως ο άνθρωπος που είχε στο πλάι του θα νιώσει και θα δώσει κάτι από την ψυχούλα του, όμως δυστυχώς γέρασε χωρίς αποτέλεσμα στην προσμονή του. Σε βλέπω πίσω του, μικρός αρχικά και όλο και να μεγενθύνεσαι όσο πλησιάζεις και θέλω να σου χαμογελάσω. Ομως η ιστορία του ανθρώπου που έψαχνε συναισθηματικό καταφύγιο δεν μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη και να περιφρονήσω τη θλίψη του. Η ματιά μου πάνω από τον ώμο του αποσπά την κουβέντα και γυρνά να δει. Περιμένει παρέα μου την άφιξή σου και το γλυκό σου φιλί στα χείλη μου. Όταν ανοίγω τα μάτια να θυμηθώ το πρόσωπο που μόλις μου έδωσε το πιο καταπληκτικό φιλί του κόσμου, ο κύριος ξεμακραίνει και μου κουνάει το χέρι χαμογελώντας. Το βράδυ καθισμένη στο κρεβάτι παρατηρώντας από ψηλά τη γέφυρα, που το Manchatan κάνει να φαίνεται πιο αστραφτερή, φωτίζεται το μυαλό μου και η μνήμη μου πιο ισχυρή και σίγουρη φέρνει μπροστά στα μάτια μου τη σωστή εικόνα του έγχρωμου εκείνου άντρα: ήταν ένας από τους χορογράφους της απέναντι πλευράς. Μόνο που δε γνωρίζει ότι όσο δίδασκε ήταν από τους πιο ερωτεύσιμους ανθρώπους της πόλης εκείνες τις μέρες.

AUTUMN 2021