Πλάκες πεζοδρομίου με αέρα κοσμοπολίτικο

 Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Κοντοστέκομαι στην άκρη του πεζοδρομίου και παρατηρώ τα πλακάκια. Σχήμα, διάσταση, φθορά, μικρά σκουπιδάκια, χρώμα, κενά, γραμμές, κουτάκια……. Σκέφτομαι πως όλα έχουν τον δικό τους μικρόκοσμο, έμψυχα και άψυχα. Αναλογίζομαι στον μικρόκοσμο του καθετί πόσος χώρο και χρόνος αναλογεί και διαπιστώνω πως ο δικός μου χώρος στο σύμπαν είναι αρκετός αλλά όχι πολύς, ο χρόνος  λίγος αλλά όχι ελάχιστος. Χιλιάδες λοιπόν πλάκες πεζοδρομίου περάσαν, περνούν και θα περνούν κάτω από τα πόδια μου αναλόγως το μέγεθος και το ρυθμό των βημάτων μου, όμως στον χώρο που επιλέγω να κινούμε δεν διαβαίνω παρά ένα μέρος αυτών. Δεν είναι όμως για όλους το ίδιο. Κάποιοι διήνυσαν και πιθανόν να διανύσουν χιλιόμετρα από πλακόστρωτους δρόμους και είτε για διάρκεια μεγαλύτερη της δικής μου είτε όμως και πολύ μικρότερη. Είναι η λεγόμενη συνάρτηση χωροχρόνου - επιλογών. 

Στον χωροχρόνο της εβδομάδας μου που έπεται, μπορεί η συνάρτηση να δίνει οφέλη μπορεί και κόστη. Αν καταφέρω να επηρεάσω τη θέση που έχουν στο κάθε μου βήμα τα χαρακτηριστικά των πλακών, σημαίνει πως η συνάρτηση θα δώσει αποτελέσματα που μπορεί να δηλώνουν τόσο ρίσκο όσο και αντιστοίχως ανάλογη ανατροπή, επιτυχία ή αποτυχία. Στον χωροχρόνο που μου αναλογεί οι επιλογές είναι ανάλογες ή αντιστρόφως ανάλογες με βάση την απόφαση. Προφανώς αν ο χωροχρόνος μου διευρυνθεί κατά απόφαση, οι επιλογές θα διευρυνθούν κι εκείνες, δεδομένου πως εκτιμώ αντικειμενικά την αξία του να αυξήσω την πιθανότητα νέα δεδομένα στη ζωή μου να εγκυμονούν μεν κάποιους κίνδυνους αλλά και  επιπλέον να υποδηλώνουν και την ευκαιρία για ανατρεπτικές προσφορές βελτίωσης της. Αποφασίζοντας λοιπόν να ταξιδέψω ή να ξοδέψω περισσότερες ώρες σε διάβασμα πιθανόν να ξοδέψω χρήμα και πνεύμα που θα λείψουν από την καθημερινότητάς μου, αυξάνεται ωστόσο και η πιθανότητα να δω και να γνωρίσω ευκαιρίες ζωής που ξεκλειδώνουν τα σενάρια ευτυχών εμπειριών για το άμεσο μέλλον. Αν πάλι ο χωροχρόνος μου συρρικνωθεί γιατί αντιμετωπίσω με οκνηρία και απαξίωση το κάθε τετραγωνικό μέτρο ανά λεπτό, μειώνω τα ενδεχόμενα ρίσκα σε αριθμό, δεν τα εξαλείφω ωστόσο,  και φυσικά περιορίζω το εύρος των επιλογών που θα είχα σε διαφορετική περίπτωση. 

Το πλακάκι πεζοδρομίου, καταλήγω πως είναι προφανέστατα ένα μικρό μόνο παράδειγμα πως ότι το οπτικό νεύρο αντιλαμβάνεται σαν χαρακτηριστικά ενός αντικειμένου ή μιας υλικής υπόστασης, δεν είναι παρά μια μεροληπτική αντικειμενικότητα του πως θέλω να συναλλάσσομαι με τα αντικείμενα στο σύμπαν που αποτελούν μέρος μιας ιστορίας στην οποία συμμετέχουμε ή μένουμε αμέτοχοι και αφανείς. Σήμερα το πρωί και για όσο περιμένω το φανάρι να γίνει πράσινο, καθώς άνετα θα μπορούσα να ρισκάρω να περπατήσω πάνω στις λευκές γραμμές της διάβασης που μου δίνουν ένα σχετικό προβάδισμα ως πεζό, αποφάσισα να μην κινδυνέψω με ατύχημα ή εξύβριση προκειμένου να επιβληθώ στα πράγματα παρά να αξιοποιήσω την ευκαιρία να μπορώ με ασφάλεια να προχωρήσω ένα τετράγωνο πιο κάτω, επί του πεζοδρομίου, ώσπου ο χρόνος να περάσει αποτελεσματικά ως προς το χώρο και εγώ να βρεθώ στο παρακάτω φανάρι που εντωμεταξύ πρόλαβε να γίνει πράσινο. Έτσι μέσω μιας διαφορετικής αντικειμενικότητας της ύλης, θα έρθει το αποτέλεσμα μιας επιλογής που η απόφαση για ευρηματικότητα και προσαρμοστικότητα προκάλεσε. Στα φθαρμένα με τρύπες πλακάκια οι μπλε καπιτονέ με μεταλλικό στιλέτο τακούνι μυτερές γόβες μου ταλαιπωρήθηκαν, ωστόσο εγώ καμάρωσα από τις βιτρίνες στο πλάι του πεζοδρομίου μια φρέσκια σιλουέτα που μου δημιουργούσε το ροζ-μπεζ, αέρινο, σιφόν μακρύ μου φόρεμα με χρυσά ανθάκια και μπεζ δερμάτινη ζώνη για μέση που και η Σοφία Λορέν θα ζήλευε. 

AUTUMN 2021