Στο νησί

Tρίτη, 7 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Στο νησί τα πράγματα είναι αλλιώς. Σίγουρα είναι αλλιώς, ειδικά σε αυτό το νησί. Στο νησί της καρδιάς μου. Κοσμοπολίτικο με ένα τρόπο, αφού ανθρώποι από όλο τον κόσμο περάσαν έστω και μία φορά από εδώ αλλά και με μία ταυτόχρονη μοναχική υπεροψία σαν εκείνη του ατόμου που κατάφερε να κάνει φίλη την μοναξιά του, λες και είναι τόσο κοσμοπολίτης μέσα του που φαντάζεται πως γνωρίζει τόσους και έχει ταξιδέψει παντού με την δύναμη της φαντασίας του. Έτσι μόνη βρίσκομαι κι εγώ τώρα σε αυτό το νησί, για να αναμετρηθώ με ότι επιλέγω να έχω μέσα μου για συντροφιά. Τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου, τα συμπεράσματά μου, τα αρώματα, τις γεύσεις και τα γούστα μου. 

Ακροβατώ ανάμεσα στην απόφαση για μία μεσημεριάτικη βουτιά στην προβλήτα ή έναν μακρύ περίπατο κατά μήκος της μαρίνας και έπειτα finger food και κοκτέιλ στο μαγαζί πάνω από τον βράχο. Η αλήθεια είναι πως είμαι “κατάλληλα γδυμένη” και για τα δύο. Λευκές, τριών πόντων εσπαντρίγιες για σαγιονάρες, από πλεγμένο σχοινί και δυο φουντίτσες πάνω, λευκό, παρτό με ξέφτια, τζιν σορτσάκι και λευκό από λινό και μετάξι κροπ τοπ, ελαφρώς ξεχειλωμένο στη λαιμόκοψη να διακρίνεται από μέσα ένα ολοκόκκινο, ιριδίζων τριγωνάκι μπικίνι. Τα μαλλιά, όσα από το αέρα μείναν δεμένα ψηλά σε ένα μικρό κοτσάκι και τα υπόλοιπα αλμυρισμένα και παντού ανάκατα. Κουβαλώ ένα backpack από λευκό καραβόπανο και στο χέρι μια κόκκινη γυαλιστερή βαλίτσα καμπίνας, τρόλεϊ. 

Κατεβαίνω από το καταμαράν και η κυρία από το ενοικιαζόμενο apartment προσφέρεται να με εξυπηρετήσει, πηγαίνοντας μου τη βαλίτσα στο δωμάτιο και αφήνοντας μου την ελευθερία να τριγυρίσω για λίγο. Μου εξηγεί, μου δίνει τα κλειδιά αυλής και δωματίου και απομακρύνεται. Κοντοστέκομαι……Κοιτώ δεξιά, αριστερά έπειτα πίσω και νοσταλγώ για δευτερόλεπτα την εποχή που με αγάπαγες, που δεν μου άφηνες το χέρι ποτέ, που έβλεπα ακριβά παλάτια στα μάτια σου κι εσύ αγγέλους στα βλέφαρα μου. Ήταν το νησί άραγε ή απλά εμείς; Το νησί πάντα μας έφερνε κοντά αλλά εμείς κρατήσαμε για αρκετό καιρό το νησί μακριά μας.Θα ξεκινήσω από πίσω, σκέφτηκα. Όχι, όχι να ξετυλίγω το κουβάρι. Όχι αυτό δεν είχε ποτέ κανένα, μα απολύτως κανένα νόημα. Τα κουβάρια θέλουν χρόνο και πείσμα να ξετυλιχτούν. Η αγάπη όμως θέλει ανεπιτήδευτες ταχυδακτυλουργικές κινήσεις ψυχής. Θέλει κέφι, ζωηράδα και πνευματικό ταπεραμέντο. 

Θα ξεκινήσω λοιπόν από πίσω, από την μικρή πλευρά του νησιού, να το πιάσω από την αρχή, να το ξαναγνωρίσω, να ανακαλύψω κάθε νέο που έφερε ο χρόνος. Το περπατάω από τη μεριά με τα μικρά αρχοντικά και από κάτω ισόγεια κοσμηματοπωλεία τους, με τα χρυσά και τις πέρλες και γεμίζω τις τσέπες μου λάμψη. Συνεχίζω πλάι, οριακά στο νερό, εμπαίζοντας τα πατήματά μου και οσμίζομαι τα φύκια, τα ψάρια και τα όστρακα. Ακούω τα λουστραρισμένα ξύλινα σκαφάκια με τις κόκκινες - μπλε ναυτικές σημαίες τους να τρίζουν από γυαλάδα στο νερό. Σήμανε τέλος καλοκαιριού. Αλλά η ζωή έχει ακόμη πολλά καλοκαίρια. Φτάνω στην προβλήτα μισοϊδρωμένη και πιο σίγουρη για πολλά. Πετάω γρήγορα τα ρούχα και το κόκκινο μπικίνι κάνει την αυτοπεποίθησή μου να καλπάζει. Μια βουτιά από ψηλά, κάθετα ως το βυθό και απότομη ανάδυση στην επιφάνεια. Όλα πιο καθαρά και καθώς βλέπω όλο το νησί μέσα από τη θάλασσα κάτι μου λέει πως την επόμενη φορά θα είμαστε πίσω πάλι μαζί, στα στενά, στο νερό, στα μπαλκόνια, σε πρύμες. Φτάνω αργά στην αυλή με το κοκτέιλ στο χέρι και με βρίσκει ακριβώς εκεί το ξημέρωμα.

AUTUMN 2021