“Στα σύνορα της νύχτας”........“Before Sunrise”

 Τεταρτη 29 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

“Στα σύνορα της νύχτας”. Έτσι λεγότανε η αγαπημένη μου ραδιοφωνική εκπομπή. Πάνε χρόνια ωστόσο από τότε. Αλλά μου καρφώθηκε τόσο αυτή η φράση σήμερα πριν το ξημέρωμα. Αγαπημένη ταινία επίσης. “Before Sunrise”. Τυχαίο ή απλά αθεράπευτα ρομαντική; Αθεράπευτα ρομαντική. Αυτή είναι η αλήθεια. Ρομαντική και ονειροπαρμένη.  Ασύμβατη η φάση μου με τη σύγχρονη πραγματικότητα και επαναστατική θα έλεγα. Δε νομίζω να μπορέσω να αλλάξω ποτέ για να ταιριάξω κάπως, σκέφτομαι. Απεναντίας αυτό το σκοτεινό μοβ σκούρο με ελάχιστο λιλά στο βάθος, μια ιδέα ανοιχτό μπλε και υποκίτρινο πιο πίσω που κρύβει μια υποψία της ημέρας που θα ξημερώσει, μου εξάπτει περισσότερο ακόμη τη φαντασία. Και όλα αυτά ενώ μόλις άνοιξα τα μάτια μου για να κλείσω το παράθυρο που ξέχασα από βραδύς και μου πάγωνε το αίμα κυριολεκτικά.

Από το παράθυρο μπήκε λοιπόν όλη η μαγεία και ξεχύθηκε μπρος στα μάτια μου. Αστραπιαία στάλθηκε ρεύμα στα πιο ευαίσθητα εγκεφαλικά μου κύτταρα και έμεινα εκεί ασάλευτη να κοιτάζω. Γρήγορα στο νου ήρθαν χρώματα και αρώματα. Ψεκάζω μάλιστα λίγο από το αγαπημένο μου άρωμα τσάι, καραμέλα, πιπέρι, για να ξυπνήσω μνήμες και αισθήσεις μπας και ανοίξει το μάτι με την προοπτική μιας πολλά περισσότερο υποσχόμενης μέρας για σήμερα από ότι εχθές. Νιωθω να με κατακλύζει μια αίσθηση ευλογίας που καταφέρνω να νιώσω κάθε λεπτό της ημέρας μου και που οι αφορμές για εμένα είναι τα πιο απλά πάντα, απειροελάχιστης για τους περισσότερους σημασίας πράγματα. Βέβαια όλο αυτό είναι κάποιες φορές δίκοπο μαχαίρι  καθώς το συναίσθημα μπορεί να σε παρασύρει σε αυταπάτες χωρίς επιστροφή. Νομίζω όμως πως είναι σίγουρα χειρότερο να σε πλανέψει η λογική. Εκεί ο νόμος της ανακρίβειας των  ανθρώπινων πράξεων και σκέψεων μπροστά στην τρομακτική ακρίβεια του σύμπαντος  που στην τροχιά του κινούνται όλα μαγνητικά με γραμμικότητα μπορεί να σε φέρει προ τετελεσμένων. Ακόμη βέβαια και στον συμπαντικό αυτό άπειρο είναι κρυμμένη συχνά μια έκπληξη με ορμή εκρηκτική. Ένας αστεροειδής φτάνει μόνο να βγει από την τροχιά του και τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει την πορεία του. Κάπου εκεί ο αυτοέλεγχος είναι παραμύθι και ο μύθος του εξορθολογισμού των πάντων ξεκινά να γράφεται με χρυσά γράμματα.

Πολλές φορές θα ευχόμουνα να μπορούσα να είμαι μέρος ενός κινήματος ρομαντικών. Ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των συναισθημάτων. Τα συναισθήματα θα μπορούσαν να παντρεύονται μεταξύ τους, να υιοθετούν άλλα, να έχουν αξιώσεις και αξιώματα και να μπορούν να ζουν και να αναπτύσσονται όπου θέλουν. Θα διαδήλωνα παρέα με άλλους συναισθηματικά εθισμένους και μότο μας θα ήταν “Συναίσθημα, ο μόνος εθισμός που θέλει οπαδούς”. Θα καταφέρναμε μάλιστα να κατεβάσουμε σχέδιο νόμου στη Βουλή προς ψήφιση και σκοπός του όχι άλλος από το να καθιερώνει ως επίσημη αργία συναισθήματος κάθε τελευταία μέρα του μήνα, προκειμένου να νιώσουμε επιτέλους ότι τυχόν δεν αφήσαμε στον εαυτό μας να νιώσει κατά τις προηγούμενες μέρες, με πλήρη φυσικά για τη μέρα εκείνη απαλλαγή από τη λογική. Αυτά λοιπόν συλλογιζόμουνα όση ώρα διάλεγα από την ασφυκτικά πληθωρική μου ντουλάπα, την πλούσια λιλά τούλινη, με μαύρο μεσοφόρι μακριά μου φούστα, το μακρυμάνικο λινό μεταξωτό, θεόστενο, μαύρο σακάκι μου, παρέα με τις μαύρες βελούδινες γόβες μου. Ετσι θα ντυθώ λοιπόν σήμερα και δε θα γράψω. Θα ξεχυθώ μόνο στους δρόμους και θα συλλέξω από τα μάτια, την ομορφιά και την ασχήμια του κόσμου ότι συναίσθημα έχασε τον δρόμο του και βάζοντάς το αύριο σε γραμμές, μπορεί να τον ξαναβρούν τα μάτια και η καρδιά κάποιου αναγνώστη.

AUTUMN 2021