Πλάνη στη σωστή της διάσταση

 Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Πρωινό γεύμα, νωρίς στη δουλειά, για σήμερα. Όχι πρωινό με παιδιά, όχι πρωινό με τον άνθρωπό μου, όχι μαρμελάδες, στον τοίχο, στο τραπέζι, στο πάτωμα, όχι οικογενειακή πρωινή φασαρία. Πρωινή προσποίηση, διπλωματία, επιβεβλημένα χαμόγελα και εκλεπτυσμένο πρωινό από το πιο ακριβό take away snack shop στον πεζόδρομο πίσω από τo parking της εταιρίας. Όλη η οικογενειακή θαλπωρή θυσιάζεται στον βωμό της “συναδελφικής αλληλεγγύης”. Προφανώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και απώτερος όλων να γίνει η δουλειά. Στο εν το μεταξύ το μυαλό μου ήδη τρέχει σε όσα η μέρα προστάζει και δεν αμελώ να βάλω λίγη χρυσόσκονη στις στιγμές που έπονται. Σε εμένα λειτουργεί πάντα η εμμονή στα θέλω ώστε να μπορώ να λάβω δράση για τα πρέπει. 

Μαύρο cigarette παντελόνι, ψηλόμεσο, με φερμουάρ στο πλάι, από ύφασμα κρεπ. Ριχτό πουκάμισο πράσινο κυπαρισσί, μεταξωτό, με πράσινα svarovski για κουμπιά και γιλέκο σε γραμμή oversized σακακιού, και αυτό στο χρώμα και ύφασμα του παντελονιού. Μια ψηλή χαριτωμένη αλογοουρά που είναι τυλιγμένη γύρω από τον εαυτό της σα σαλιγκάρι και πεσμένη μπροστά σε πλάγιες αφέλειες από μπούκλες πιάνεται σφιχτά με ένα μαντίλι μεταξωτό, πράσινο και εκείνο, με λαχούρια. Κροκό μαύρες γόβες, εξώφτερνες και ίδια τσάντα χαρτοφύλακας, τα αξεσουάρ μου που διάλεξα από εχθές το βράδυ από τα ράφια με τα vintage μου. Στα ρούχα αυτά κρατάω την απόσταση στους αδιακριτους και τα όρια στους  θρασύδειλους και παράλληλα νιώθω πως εξάπτω τη φαντασία και την περιέργεια για καλύτερη εμφάνιση στις κυρίες της ομάδας που πιθανόν να βαριούνται κάπως. Ωστόσο μπορώ να είμαι φιλική μέσα σε αυτές τις χαριτωμένες μπούκλες και τις curly βλεφαρίδες αλλά και  προσιτή μόνο σε όσους μπορούν να καταλάβουν το χιούμορ μου. Το χιουμορ μου με κάνει να είμαι περισσότερο έξυπνη από όμορφη πράγμα απαραίτητο για να συνυπάρχω αρμονικά με όσους δεν ενδιαφέρονται για το μυαλό μου και αποτελεσματικά με όσους ενδιαφέρονται. Η αλήθεια είναι πως όλοι θα έπρεπε να ενδιαφέρονται για τις δεξιότητες μας ωστόσο όλοι νοιάζονται για το ταλέντο μας στις δημόσιες σχέσεις, ειδικά σε τέτοιες πρωινές συναντήσεις, σκέφτομαι, και κάπου εκεί το ψυχή παίρνει αποστάσεις από μυαλό και σώμα.

Κάπως έτσι λοιπόν αρχίζει η πλάνη. Από το παράθυρο του 4ου ορόφου με το ζόρι διακρίνω μια κυρία, ανάμεσα από δεκάδες μακρόστενους κύβους αστικών κατοικιών, που στέκεται και κοίτα σε μια τέτοια ευθεία που φαντάζει να παρακολουθεί την κουβέντα μας. Μου φαίνεται ψηλή, λυγερόκορμη με τιθασευμένη κόμη και ελαφριά κίνηση. Στέκεται μπροστά από διάπλατα ανοιχτά παράθυρα και ένα φως αντανακλά τον ήλιο που ανεβαίνει πάνω από το κτίριό μας και πλημμυρίζει το χώρο συσκέψεων, κάνει το λούστρο των ξύλινων επίπλων πιο γυαλιστερό, τα χρώματα των ρούχων μας πιο αλέγκρα και τα μάτια μας πιο διάφανα. Αφήνω τον εαυτό μου να πιστεύει πως είναι δασκάλα χώρου και βγήκε να κάνει το διάλειμμα της. Εγώ εστιάζω το βλέμμα μου σε εκείνη και προσπαθώ να την παγιδέψω εικάζοντας ότι μπορεί να ξέρουμε και οι δυο το παιχνίδι φυγής στο οποίο συμμετέχουμε. Για όση ώρα η όψη της είναι προς το μέρος μας και η δική μου ματιά ταξιδεύει προς τα εκείνη και οι δύο διεκδικούμε χώρο στην ίδια φαντασίωση. Φαναταζόμαστε πως θα έπρεπε να βρισκόμαστε στην πλευρά της άλλης. Εκείνη πιστεύει πως θα μπορούσε να είναι manager με δημιουργικές ιδέες για υλοποίηση projects, θα ετοιμάζει κάποιο επαγγελματικό ταξίδι στο οποίο επιβάλλεται formal εμφάνιση, ακριβά αξεσουάρ, θα γευματίσει σε ακριβά εστιατόρια και θα έχει τη δύναμη να προκαλεί και να αντιστέκεται με ένα μόνο βλέμμα λαγνείας αλλά και υπεροψίας που θα της δίνει η εξουσία της θέσης ή της τσέπης της. Πιστεύει πως θα μπορεί να αποφασίζει και να ορίζει το μέλλον της επιχείρησης που θα την ανταμείβει με κυρός και οικονομική υπεροχή. Εγώ με τη σειρά μου είμαι η χορογράφος της καρδιάς των ονειροπαρμένων χορευτών της  αιώνιας νιότης τους. Μέσα σε λιγοστά ρούχα, σχηματίζω με χέρια, πόδια και κορμό, κόσμους στον αέρα και μαγνήτες κάτω από τα πέλματά μας. Με την ενέργειά μου γεννώ συναισθήματα, ερωτευμένους πρωταγωνιστές της λαγνείας και έλκω τα όνειρα. Ταξιδεύω παντού την ψυχή μου και των άλλων και δεν είμαι ποτέ μόνη σε έναν κόσμο αποπλάνησης που είναι γεμάτος πλανεμένους.

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο που νιώθω πως απουσιάζω για τουλάχιστον μια ολόκληρη ζωή, ο director μου, μου θέτει μια ερώτηση που νιώθω πως οι παρευρισκόμενοι παλεύουν να απαντήσουν εδώ και ώρα, υπεκφεύγοντας να αναμετρηθούν με την γνώριμη τους πραγματικότητα που κάθε δευτερόλεπτο “τρώνε με το κουτάλι”. Τη γνωρίζω την απάντηση. Είναι καυστική η ερώτηση και υπάρχει μια μόνο απάντηση, σαφής και ρηξικέλευθη. Ομώς εγώ ανοίγω δρόμους για να πάω εκεί που θέλω κάθε λεπτό και όπως πριν άνοιξα έναν τέτοιο, νιώθω σίγουρη πως και τώρα μπορώ να κάνω το ίδιο. Ειναι πολλά τα λεπτά σε μια μέρα και πρέπει να είμαι έτοιμη για κάθε τέτοια πρόκληση. Πιθανόν κάποιοι να ακολουθήσουν και αυτούς μόνο χρειάζομαι για καλημέρες και καλές εβδομάδες.

AUTUMN 2021