Παρκαρισμένη κομψότητα

 Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Στο πάρκο απέναντι οι παρουσίες είναι βασικά οι ίδιες. Ίδιες με αυτές που ήταν εκεί εχθές, προχτές, πριν μία εβδομάδα. Ούτε καν οι ρυθμοί τους δεν αλλάζουν, το βάδισμά τους, οι συντροφίες ή μη, ακόμη και τα ρούχα μερικών. Θυμάμαι τα ρούχα, όλων σχεδόν. Καμία δυστυχώς πρωτοτυπία. Παρατηρώ πάντα με ακρίβεια τις ενδυματολογικές επιλογές των ανθρώπων και πιστεύω πως υπάρχουν και αρκετοί άλλοι που κάνουν όπως εγώ. Είναι μορφή δημιουργικής περιέργειας και εσωτερικής ανησυχία για ότι καλόγουστο. Στο πάρκο κανείς σχεδόν δε σου προκαλεί το παραμικρό αισθητικό ενδιαφέρον. Απεναντίας πηγαινοέρχονται μίζερες σιλουέτες, φτωχές και συχνά ενοχλητικές στα μάτια μου. 

Σνομπ! Έτσι με λένε “περιπαιχτηκά” οι φίλοι και κάποιοι άλλοι απλά το εννοούν με τον τρόπο τους. Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές αναφέρομαι στην κακογουστιά κάποιων με αμετροέπεια. Ξέρω πως για τον δικό μου σνομπισμό σκέφτονται πως μεροληπτώ υπέρ όσων μπορούν να ντυθούν εξαιτίας της ευχέρειας τους έναντι όσων δεν τους το επιτρέπει η τσέπη τους, πράγμα άτοπο. Απόδειξη αυτού η σχεδόν ηλικιωμένη κυρία που περιπλανιέται στο παρκάκι και ταΐζει τις γάτες. Μέσα στα φθαρμένα της ρούχα, από τον χρόνο ή την χρήση και παρότι φαίνεται κουρασμένη και μόνη, εντυπωσιάζει συχνά με τις στιλιστικές της επιλογές. Το γκρι κασμιρένιο της παλτό με κουμπιά που έχουν αλλάξει χρώμα από τον καιρό, οι γκρι μεταλλιζέ μπαρέτες πάνω στις οποίες καταφέρνει με θάρρος και επιμονή να στέκεται και αυτά τα σκέτα σε γραμμή αλλά τόσο καλοραμμένα σκούρα της φορέματα με διακριτικό μπούστο, στενή μέση και χύτη φούστα. Το παλτό το φοράει σχεδόν από μέσα Σεπτέμβρη έως αρχές Μάη, πράγμα παράξενο για τη ζέστη που καλά κράτει έξι από τους δώδεκα μήνες του χρόνο σε αυτήν τη χώρα. Θεωρώ πως ανάγκη της για κομψότητα υπερβαίνει εκείνης για λίγη δροσιά. Και το καλοκαίρι όμως παραμένει αρκετά ντυμένη. Φοράει σιφόν φορέματα μέχρι τη γάμπα, με ριχτό μανίκι, ίσο, τετράγωνο λίγο πιο κάτω από τη μέση του μπράτσου που όλο και κάποιες τρυπίτσες αφήνουν το καλοκαιρινό αεράκι να περάσει στο δέρμα της. Πέδιλα σκέτα, πεντάποντα, με δύο λουράκια χιαστή και δέσιμο μονό γύρω από τον αστράγαλο, μπλε που έγιναν γκρι απ΄ τον καιρό, μαύρα που έγιναν μπλε, λευκά που γίναν υποκίτρινα όλα και όλα της τα καλοκαιρινά παπούτσια που αλλάζει ανά χρωματικό συνδυασμό.

Είναι πάντα λοιπόν προσεγμένη και ανεπιτήδευτη η εμφάνισή της και επικεντρώνομαι στην παρουσία της όταν βαριέμαι. Το θέμα είναι πως τόσο καιρό μετά και δεν έχει καταφέρει να κινήσει το ενδιαφέρον κανενός από τους επισκέπτες του πάρκου για αλλαγή. Πιστεύω πως η αλλαγή ενδεχομένως δεν έρχεται ποτέ έτσι απλά. Η φινέτσα μπορεί να είναι φυσικά και δείγμα καλοζωίας αλλά κυρίως γονίδιο, βίωμα προ της ολοκλήρωσης της προσωπικότητας του ατόμου εποχής. Όμως πάνω από όλα η φινέτσα είναι ολόκληρη η ενέργεια που εκπέμπεις, η αύρα που διαπερνά το πλήθος και γίνεται μοναδική στον καθένα που θα τη νιώσει. Θυμάμαι συχνά μια φίλη, όταν πρωτοπήγα να την βρω στο νέο της σπίτι και ορίσαμε ένα σημείο συνάντησης για να με καθοδηγήσει, 9 η ώρα το πρωί, μέρα Τρίτη. Φορούσε ακόμη τις πιτζάμες της θαρρώ ή μπορεί ένα απλό μπλουζάκι με ένα κολάν εσωτερικά αλλά από πάνω μια μακριά μπλε καμπαρντίνα με λουστρίνι λεπτομέρειες, από κάποιο παζάρι δευτεροχεράτων ρούχων που ψώνισε κατά τις σπουδές της στη Βαρκελώνη όπως αργότερα μου περιέγραψε και μπλε υφασμάτινα μυτερά μποτίνια με μαύρα γυαλιστερά λεπτεπίλεπτα κορδόνια λειτουργούσαν τόσο συγκαλυμμένα υπέρ του εκλεπισμού και της αρμονίας στην εμφάνιση της.

AUTUMN 2021