Στο μικρό παριζιάνικο καφέ

Τετάρτη, 15 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Στο περιθώριο όσων προλάβαμε να πούμε και όσων δεν είπαμε ποτέ, ήταν για τα βιβλία που καταφέραμε να διαβάσουμε το καλοκαίρι. Στην tote τσάντα μου από γκρι ξεβαμμένο καμβά  και μονοκόμματα, χωρίς ραφές χερούλια από το ίδιο ύφασμα, με το λογότυπο του blog μου www.pollyswayofthinking.com στη μέση, υπήρχε ένα από τα βιβλία αυτά. Εκείνη πολύ πρόσχαρα μου έταξε να μου δανείσει εκείνο που μόλις ενθουσιασμένη τελείωσε άλλα εγώ της υπενθύμισα πως είμαι μοναχοπαίδι, με την ιδιαιτερότητα να μη με ικανοποιεί να μοιράζομαι την ύλη που μου χαρίζεται για λίγο και θα πρέπει και πάλι να επιστρέψω πίσω στον κάτοχό της. Πρέπει να μου το χαρίσει της εξηγώ και έτσι να αλλάξει για πάντα χέρια, αλλιώς με ενημερώνει απλώς για τον τίτλο του και το αγοράζω κάποια στιγμή, εφόσον φυσικά με κερδίσει το εξώφυλλό και το άρωμα το σελίδων του. Έγώ γέλασα δυνατά και εκείνη με ένα λοξό χαμόγελο απορίας αλλά και συνειδητοποίησης υποχώρησε διακωμωδώντας τη συμπόνια της προς το πρόσωπό μου και τις ιδιοτροπίες μου που άνευ όρων είχε ανεχτεί, όπως κι εγώ άλλωστε. 

Σε αυτό το μικρό καφέ βρεθήκαμε λοιπόν, να τα λέμε εκείνη κι εγώ, 12 χρόνια μετά την τελευταία μας συνάντηση στο ισόγειο γραφείο με πατάρι και μπόλικο ήλιο που έμπαινε από τη φαρδιά τζαμένια διπλή πόρτα και τσάκιζε την πρωινή μας νιρβάνα επαναφέροντας μας στην απαραίτητη εργασιακή μας ρουτίνα. Αυτό το καφέ που ήταν τόσο κομψό, μποέμ, άχνιζε ζεστά ροφήματα και είχε μια κατασκοπική μυστικοπάθεια με τις βελούδινες βαριές πράσινες με χρυσές φούντες στα παράθυρα κουρτίνες, ασορτί με τα καλύμματα των εσωτερικών καρεκλών και των φορτωμένων αναγεννησιακών τοιχογραφιών τοίχων όπου το πράσινο αυτό υπερίσχυε, βελούδο κι εκείνο στην οπτική αίσθηση που ο καλλιτέχνης είχε καταφέρει να δημιουργήσει ως αυταπάτη. Εμείς όμως καθίσαμε έξω γιατί η μέρα ήταν ηλιόλουστη και συνδυασμένη με τη δροσιά του φθινοπώρου λειτουργούσε τόσο αποτοξινωτικά. Στον εξωτερικό χώρο, καρέκλες και τραπέζια απλώνονταν μέχρι την άκρη του πεζοδρομίου και στη γωνία μπροστά, ευθεία από την πόρτα του μαγαζιού, που οι δύο δρόμοι αριστερά και δεξιά δημιουργούσαν και κατέληγαν σε έναν νέο, διαφορετικό, βρίσκονταν το δικό μας τραπέζι. Μπροστά μας μπορούσαμε να βλέπουμε την πρόσοψη του παριζιάνικου μικρού καφέ, επίσης όποιον έμπαινε και έβγαινε αλλά και το δεύτερο του πάτωμα που οι ιδιοκτήτες είχαν μετατρέψει σε χώρο μελέτης, φιλοσοφικού λεκτικού πιγκ πογκ και mini αγοράς βιβλίου. Πίσω μας μια λεωφόρος δίχως τέλος κατέληγε κάπου μακριά και σίγουρα είχε τεράστιο εμπορικό ενδιαφέρον. 

Η περιέργεια μας, κοινό μας χαρακτηριστικό, σίγουρα θα ικανοποιόταν στο έπακρο εξαιτίας της θέσης που είχαμε επιλέξει. Ήμασταν συλλέκτριες φυσιογνωμιών, αξιολογήτριες στιλ και προσωπολάγνες. Αγαπούσαμε να περιεργαζόμαστε οποιονδήποτε και να προσπαθούμε να εικάσουμε ποιος είναι, τι κάνει και τι του αρέσει και φυσικά αν είναι, σύμφωνα με τη δική μας πάντα ολόσωστη κρίση, σωστά ντυμένος. Εκείνη φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα, σε γραμμή Α, ακριβώς στο γόνατο, από ύφασμα σαντούκ, με ψηλό τετράγωνο ντεκολτέ που κάλυπτε στην ευθεία τις γωνίες των ώμων της και έκαναν τις πλάτες της να μοιάζουν μεγαλύτερες. Κόκκινες μπαλαρίνες από το ίδιο ύφασμα για παπούτσια και μια μεγάλη μαύρη ορθογώνια τσάντα, σε ύφασμα tweed, ακουμπισμένη πλάι της. Από αξεσουάρ, τίποτα. Εγώ φόραγα ψηλόμεσο, στενό τζιν λευκό παντελόνι, με γυρισμένα κάτω τα μπατζάκια και από πάνω ένα oversized γκρι μεταξωτό πουκάμισο από μέσα και ελαφρώς μαζεμένα μανίκια. Ένα σετ από σταυρούς και πέρλες σε χρυσά αλυσιδάκια στο λαιμό στην περίπτωσή μου ήταν ότι η χρυσή πένα για τον συγγραφέα. Αποψη και εκτόπισμα. 

Η μία φιλοφρονεί την άλλη για τις επιλογές της. Η μία είναι περιφανή για το ότι η φίλη της εξακολουθεί να παραμένει πιστή στις στιλιστικές της εμμονές και συχνά αλληλοκαυχιούνται γι΄ αυτό. Στο φλιτζάνι της αρωματικό τσάι γιασεμί, στο δικό μου άρωμα Βραζιλίας . Εκείνης τα μαλλιά μοσχοβολούν Chloe Signature και τα δικά μου Burbery Weekend. Εγώ υπερβολική και εκείνη φίνα. Και οι δύο για γλυκό διαλέγουμε μιλφέιγ. Διαλεξαμε τον εκλεπισμό έναντι της ακαλαισθησίας. “Είσαι λαίμαργη”, μου λέει, “κι εσύ σνομπ” της απαντάω και σκάμε στα γέλια δυνατά. Ξέρουμε τι δεν είναι σωστό και το αποφεύγουμε μόνο όταν πρέπει. Ανοίγει την τσάντα μου και μου παίρνει το βιβλίο που διαβάζω. “Θα μου το δανείσεις πριν φύγεις ;”με ρωτά και μου κλείνει το μάτι. “Χάρισμά σου”,  της λέω. “Έχεις χρήματα πάνω σου;” της λέω. “Να σε δω πως θα περπατήσεις σε τόσα μαγαζιά πάνω σε ψηλοτάκουνα mules;” μου λέει περιπαιχτηκά. 

AUTUMN 2021