Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.
Σ’ ακούω αγαπημένε μου. Σ’ ακούω πάντα με δέος αλλά όχι συχνά. Μόνο τότε που έχω ανάγκη το συναίσθημα να με πλημμυρίσει και να θυμηθώ πως είμαι άνθρωπος και νιώθω. Όταν όμως νιώθω ευάλωτη και φοβάμαι πως κατακλύζοντας με το συναίσθημα, θα σπάσω και θα αποκινητοποιηθώ απέναντι στον στόχο που η καθημερινότητα μου επιβάλει ώστε να μπορώ να προχωρήσω και να αντιμετωπίσω την ματαιοδοξία, τότε δεν ακούω τη μουσική σου.
Κάθε φορά που τραγουδάς κάποιο από τα ποιήματά σου, καταλαβαίνω πως ήσουν πρώτα παθιασμένος άνθρωπος και μετά τραγουδοποιός. Κάθε στίχος μιλάει στην γλώσσα της ψυχής μου και όχι μόνο της δικής μου φαντάζομαι. Πόσο αλήθεια υπέροχη σύμπτωση μπορεί να είναι το γεγονός πως συντονιζόμαστε παραπάνω από αρκετοί άνθρωποι στον κόσμο στο ρυθμό που ακολουθεί η ψυχή του καθενός από εμάς. Αυτό νομίζω δίνει αξία στον καλλιτέχνη. Το γεγονός πως μας ενώνεις εν αγνοία σου. Προκαλείς τις ενέργειές μας και εκείνες πιστεύω πως ως σαν μία ενέργεια γίνεται πάλι πηγή έμπνευσης για να δημιουργήσουμε τέχνη, όνειρα, δεσμούς, επλίδα.
Μικραίνω τόσο δίπλα σου τώρα που ακούω τη φωνή σου να χρωματίζει τα κύτταρα της οντότητάς μου, ενώ η μαγεία σου περπατάει σε κάθε γωνιά του σπιτιού μου, διαπερνώντας τοίχους και πόρτες και οι νότες σου κάθονται στους ώμους μου σαν άγγελοι. Ο τρόπος που τραγουδάς μοιάζει με σιγανή βροχή φθινοπώρου που ποτίζει αργά και κρατάει υγρό για μέρες το χώμα. Είσαι πότε σαξόφωνο, πότε βιολί και πότε πιάνο, αγαπημένε μου συνθέτη. Είσαι ο πρώτος μου χειμωνιάτικος απογευματινός περίπατος στη Νέα Υόρκη που μυρίζει παλαιοπωλείο και πίσσα και όλοι οι υπόλοιποι περίπατοι με εκείνον, ξέρεις, στα σοκάκια της Μονμάρτρης. Είσαι η μόνιμη επιστροφή μου πίσω στο νησί μας. Με μεταμορφώνεις στο πιο όμορφο πλάσμα κάθε φορά που προκαλείς την εσωτερικότητά μου και μου δίνεις λίγο από τη δόξα σου κάθε φορά που ψιθυρίζω τη μελωδία σου. Είσαι ο Λεονάρντο του δικού μου πορτρέτου. Πάντα μελαγχολική και πάντα σε εγρήγορση να πατάξω την μελαγχολία μου. Έτσι φαντάζω σαν σιγοτραγουδώ τους στίχους σου. Μπορώ με τη μουσική σου να ταξιδεύω όποτε θέλω μέσα στα δωμάτια του μυαλού και να γνέφω στα φαντάσματα που βρίσκω εκεί πως όσο σε κατανοώ δεν τα φοβάμαι και ας υπάρχουν. Με σένα θυμάμαι πως μπορούμε να είμαστε πάντα ατελείωτα ερωτευμένοι με ότι αγαπήσαμε πάρα πολύ, μα πάρα πολύ.
Σήμερα σε ακούω μόνη, αποκλειστικά μονάχη στο δωμάτιο, μισοκαθισμένη στην άκρη της ψηλής καρέκλας , με το ένα πόδι να στηρίζεται και το άλλο κόντρα στο ξύλινο πάτωμα, φορώντας τις αγαπημένες μου σουέτ σκούρες μπλε γόβες και τη γνωστή μπλε καμπαρντίνα μου, σφιχτή στη μέση για να μείνουν ψηλά στο λαιμό όλες οι αισθήσεις και να προσπαθήσω να δω κατάματα την αλήθεια μου όπως με το ύφος σου επίμονα έλεγες πως έκανες κι εσύ.
Υ.Γ.. Από εχθές μέρα των γενεθλίων του Λέοναρντ Κοεν μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω για εκείνον μέσα από τη δική μου ματιά. Σήμερα η ανάγκη έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Όμως επίσης σήμερα διαπίστωσα πως 21/9 είναι τα γενέθλια του. Δεν το ήξερα ποτέ.
Σε ευχαριστώ που με εμπνέεις, Λέοναρντ!
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment