Τρίτη, 14 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.
Ώραίες οι τελευταίες αυτές μέρες στο σπίτι της γιαγιάς. Το καλοκαίρι έχει με μια έννοια τελειώσει κι εγώ προστατεύω την ψυχή μου από την μελαγχολία της νοσταλγίας, για τις μέρες που έφυγαν και μαζί τους πήραν γέλια, τραγούδια, μεγάλα τραπέζια, παραλίες, φίλους. Από την 1η του μήνα έως σήμερα,14η μέρα αυτού, και κάθε μέρα το χρώμα της αύρας γύρω μας είναι σε διαρκή αλλαγή. Ο αέρας γίνεται ολοένα και πιο καθαρός, πιο διαφανής στα ματιά μας, τα βασικά χρώματα στη φύση πιο έντονα, όλα με ένα σκούρο υπότονο αλλά συνάμα ζωηρό και ο ήλιος πιο διαπερατός και λιγότερο εξαντλητικός. Τα σύννεφα ταξιδεύουν και εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που η βροχή σε πιάνει κυριολεκτικά στον ύπνο. Δεν προλαβαίνεις να μαζέψεις τίποτα και συχνά γίνεσαι μούσκεμα ως το κόκαλο, πράγμα κάποιες φορές απολαυστικό. Αυτό το μπουγέλο με τον ίδιο το Θεό, που απλά σου επιβάλλεται και θες δε θες συμμετέχεις ενώ στο τέλος απλώς αφήνεσαι στο έλεος της βροχής χωρίς ενοχές και όρια, είναι ο ορισμός της ξενοιασιάς. Θαρώ πως ότι από ξενοιασιά σου χρωστάει το καλοκαίρι σε ανταμείβει με τη βροχή του Φθινοπώρου.
Στη βεράντα 2 πορσελάνινα φλιτζάνια με καφέ φίλτρου, μισοάδεια και 2 σκαλιστά κρυστάλλινα ποτήρια νερού, μισογεμάτα, μαρτυρούν πως 2 παρουσίες δεν πρόλαβαν από κουβέντα και λαχτάρα να ξοδέψουν σε λόγια ότι υπήρχε στη σκέψη, να ξεδιψάσουν το στόμα τους. Μάνα και κόρη αδιάκοπα συζητούν ενώ στ’ αλήθεια κάτι ζητούν η μία από την άλλη. Η κάθε μία είναι εκεί για την άλλη και οι δύο ταυτόχρονα στον μικρόκοσμό τους. Αγαποιόυνται αλλά όταν βρίσκονται απέναντι η μία από την άλλη, ιδιοτέλεια και ανταγωνισμός καταλαμβάνουν τόσο χώρο στη ζωή τους λες και τους δόθηκε από κοινού για να την μοιραστούν και η καθεμιά άλλοτε κοιτάει να πάρει ότι της αναλογεί και άλλες πάλι φορές ορίζει προκαταβολικά το μερίδιό της. Μέσα σε ένα μεταξωτό μοβ φόρεμα, στενό, midi, pencil, με μανίκι ¾ και ψηλό γιακά που κουμπώνει πίσω σε 3 κουμπάκια από ίδιου χρώματος δαντέλα και λευκά λεπτεπίλεπτα λουστρίνι πέδιλα τριών πόντων με κάνουν να φαίνομαι κομψή αλλά και μη πλαστική. Το επάνω μέρος του κορμιού γέρνει μπροστά, με όρθιους ώμους, σε εγρήγορση να απαντήσει, να δείξει ενδιαφέρον ή να σηκωθεί να φύγει και τα πόδια σφιχτά πλεγμένα το ένα πίσω από το άλλο για να εμποδίσουν το όποιο ξέσπασμα, τη φυγή ή την αγαρμποσύνη μου κάθε φορά που αντιδρώ.
Το πέτρινο σπίτι έχει φέρει ίσκιο στην αυλή μπροστά και μια γλυκιά απαραίτητη δροσιά με χαλαρώνει και με αδειάζει. Πέφτω πίσω στην πλάτη της λευκής με μπεζ ρίγες και ήπιους λεκέδες από τα χρόνια πολυθρόνας και απολαμβάνω το ελαφρύ αεράκι που χορεύει στο πρόσωπό μου και με υπνωτίζει. Το χορτάρι μυρίζει προκαταβολικά βροχή αλλά φαίνεται πως απόψε τ’ αστέρια θα βγουν, όλα. Ή μάνα μου πιάνει το μπράτσο της πολυθρόνας και με το που νιώθω την ενέργεια της να με πλησιάζει με επαναφέρει. “Ώχ, μάνα !”, της λέω, “άσε με να απολαύσω για μια φορά το τίποτα! Όχι το τίποτα από πράξεις και κουβέντες, το τίποτα από σκέψεις, αγωνίες και πρέπει”. “Κοίτα τα πρέπει σου”, της λέω και “αφησέ με μια φορά να γίνω παιδί και έφηβη”. Η μάνα μου μέσα στο δαντελένιο μαύρο πουκάμισο της, το λευκό λινό παντελόνι της, τα λευκά λουστρίνι peep toe της παραμένει σοβαρή και ας χαμογελάει από ξάφνιασμα. Κι εγώ θυμάμαι τη γιαγιά που μου έδειχνε πως καθαρίζουμε τις τριανταφυλλιές και τις ορτανσίες από τα ξερά, σα να είναι παιχνίδι μυστηρίου για παιδιά, το πιο βαρυσήμαντο σημείο της καθημερινότητάς της και μελλοντική υποχρέωση για νεαρές έφηβες που επρόκειτο να γίνουν κυρίες. Όμως ήξερα πως ίχνος σοβαρότητας δεν περιελάμβανε ο τρόπος της, παρά μόνο ένα ταλέντο μαγικό να σε κάνει κάθε φορά να βρίσκεις μπροστά σου την ευκαιρία να μπεις στο παραμύθι που οι απλές στιγμές μπορούν να φτιάξουν και να το ζήσεις δίχως αύριο.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment