Μια πόλη για την Πόλυ

 Πέμπτη 7 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Ακουμπισμένη στην βελούδινη κουρτίνα σε χρώμα πούρου αγναντεύω τη θέα από τον 6ο όροφο του ανακαινισμένου πρώην κρατικού κτιρίου. Το ποτάμι τόσο ακίνητο και όλα γύρω του τόσο κινητικά. Ο ήλιος ατελείωτα λαμπερός, κόκκινος έχει σηκωθεί ακριβώς πάνω από τα ψηλά, λιγοστά μοντέρνα κτίρια της παραδοσιακής ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής κουλτούρας πόλης. Καταφέρνει με την καθαρότητα και τη διαπερατότητά του να περάσει από το παράθυρο του καθιστικού και να φτάσει μέχρι την πίσω γωνία του υπνοδωματίου. Το διαμέρισμα δεν είναι τόσο μεγάλο αλλά φαίνεται χωροταξικά πολύ μεγαλύτερο καθώς κατά τη διάρκεια της ημέρας λούζεται από τις ακτίνες του ήλιου και το βράδυ από τα φώτα της πόλης. Αυτή την ώρα σκέφτομαι πως θέλω να κρατήσω για πάντα. Αυτή η στιγμή θέλω να είναι η εικόνα εκείνη πριν κλείσω τα μάτια μου το βράδυ έπειτα από μια απαιτητική μέρα, αυτήν να είναι και η πρώτη που θα μου δώσει ώθηση να σηκωθώ απ΄ το κρεβάτι, η ίδια για να κρατηθώ σε κάθε μικρή ή μεγάλη απογοήτευση.

Το καθιστικό του διαμερίσματος ήταν μονοκόμματο, ένα με τον διάδρομο εισόδου, το μπαρ, τη μικρή κουζίνα - τραπεζαρία. Ένας γκρι σουέτ καναπές γωνιά, ένα χαμηλό γυάλινο στρογγυλό τραπεζάκι με την ίδια σε διάμετρο, καπιτονέ σουέτ εμφάνιση όπως του καναπέ, όλα και όλα τα έπιπλα. Ένας μικρός πάγκος μήκους 2 μέτρων με εστία, φούρνο μικροκυμάτων και καφετιέρα και ένα τραπέζι ενός μέτρου γυάλινο και αυτό, με πόδια αλουμινίου και τέσσερις επίσης γκρι σουέτ καρέκλες πολυθρόνες είναι η κουζίνα. Στο βάθος βρίσκεται το υπνοδωμάτιο με ένα σετ από διπλό κρεβάτι και κομοδίνα σε ύφασμα μπλε σκούρο με εφέ πυκνού πλεκτού υφάσματος και ξύλο σκανδιναβικό, φυσικό, δρύινο. Μια ντουλάπα με καθρέφτες εξωτερικά και εσωτερικά του δωματίου το μπάνιο, μοντέρνο με ψηφίδα - καθρέφτη και ντουζιέρα σε καμπίνα με λειτουργίες ατμού και διαφορετικών πιέσεων ρήξης νερού. Αυτό όλο και όλο το δωμάτιο με την καταπληκτική θέα στο ποτάμι με τα δεκάδες ποταμόπλοια και το εντυπωσιακό city hotel στο βάθος αριστερά. Μπροστά στον τόσο ρουμπινί ήλιο όλα έμοιαζαν πιο γκρι, διάφανα, σα χιλιάδες καθρέφτες στα μάτια μου. Και οι καθρέφτες αντανακλούσαν τους άλλους καθρέφτες και δίναν μία μίνιμαλ υπερβολή του τοπίου. Στα μάτια μου όλα ήταν σα πυροτεχνήματα ασημί γκλιτερόσκονης που έστελναν ηλεκτρικές δονήσεις μπροστά στο στέρνο μου. Πόσες φορές είχα φανταστεί τον εαυτό μου εδώ άλλα όχι τόσο γρήγορα. 

Ήταν δουλειά η αφορμή αλλά η αιτία ήμουν εγώ και οι επιθυμίες μου. Έψαχνα τους τελευταίους μήνες ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι web designers του ηλεκτρονικού αυτού μέσου έκφρασης που είχα με τόσο αγάπη δημιουργήσει και έτσι διάλεξα 2 Πολωνούς. Εγώ ήμουν εκείνη που διάλεξα την προέλευση τους, το τόπο μου ζουν και εργάζονται μόνο και μόνο για να βρω λόγο να είμαι εδώ τώρα, λίγο πριν το ραντεβού μαζί τους. Βρέθηκα λοιπόν για τρεις μέρες και πέμπτη φορά στην πόλη που θαυμάζω και νιώθω σαν το σπίτι μου. Όπου βαδίζω, κοντοστέκομαι, πίνω τον καφέ μου, γευματίζω, ακούω μουσική, μιλάω με ανθρώπους, θυμάμαι, αναπολώ, νιώθω πως ανήκα εδώ από πάντα. Όσο έχω ξεχαστεί μπροστά από το παράθυρο ο ήλιος ζεσταίνει το σώμα μου. Το μαύρο, στενό μάλλινο, φόρεμα - μπλέιζερ, με το μεγάλο στη μέση λευκό κουμπί - πέρλα, κομψό μεν αρχίζει να γίνεται ασφυκτικό. Με την άκρη του ματιού μου πιάνω στον αντίπερα τοίχο, στο μεγάλο κάδρο, μια γυναικεία φιγούρα, να με κοιτά επίμονα. Είναι ένα έργο γεωμετρικό με κατάλευκο φόντο και διαγώνια φιγουράρει μια γυναίκα σε στάση πλάγιας ανάπαυσης. 

Κεφάλι και σώμα είναι σχεδιασμένα με γεωμετρικά σχήματα, κατά βάση τρίγωνα και κύκλοι και μοναδικό χρώμα το απόλυτο μαύρο. Φαίνεται να είναι γυμνή καθώς καμπύλες και γωνίες των σχημάτων προδίδουν πως εξυπηρετούν απόλυτα αυτόν το σκοπό. Είναι σα να μου λέει πως κατασκευασμένη για να βρίσκεται μονίμως στο διαμέρισμα τα ρούχα περισσεύουν ενώ εγώ τόσο ντυμένη θα έπρεπε να είμαι ήδη στους δρόμους, στα πάρκα και στα λιθόστρωτα στενά αυτής της πόλης. Νομίζω πως έχει δίκιο. Είναι ώρα να ρουφήξω όσο γίνεται τον αέρα του παλιού αριστοκρατικού και περήφανου αέρα αυτής της πόλης. Είναι αυτές οι λίγες ώρες που πρέπει να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία μου να είμαι κάτοικος της και μαζί τουρίστας. Είναι η στιγμή να γνωρίσω την μοντέρνα συνέχεια της πόλης σαν τουρίστας που θέλει να την ανακαλύψει αλλά και να ξαναβρώ εκείνο το στέκι από παλιά για να νιώσω ως πολίτης της που θυμάται και επιλέγει. Το ραντεβού είναι σε 2 ώρες. Προλαβαίνω να πάρω μια γερή γεύση από κρέπες με τη λευκή υπόγλυκη κρέμα και κομμάτια φρούτων.

AUTUMN 2021