Το βιβλίο μύριζε δέρμα, κυπαρίσσι και βέβιτερ

 Τετάρτη 20 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Βγαίνοντας από τη βιβλιοθήκη κάθομαι σε ένα από τα μαρμάρινα εξωτερικά της σκαλοπάτια. Ακουμπάω στα γόνατά μου τα οχτώ βιβλία που δανείστηκα με περιεχόμενο σχετικό με ιστορία τέχνης. Προσπαθώ να τα βολέψω στην σουέτ, ανοιχτό καφέ, τσάντα, που είναι αρκετά μεγάλη αλλά όχι για οχτώ βιβλία, και με το ζόρι καταφέρνω τα επτά και το ένα στο χέρι. Είναι ένα βιβλίο δίτομο, άνω των χιλίων σελίδων και τα δύο μαζί, και στο εξώφυλλο πρωταγωνίστρια η Αφροδίτη της Μήλου να κρατά μέσα από το μπράτσο της έναν διάσημο πίνακα του Leonardo Da Vinci ενώ βαδίζει πάνω σε μία μοκέτα με σχέδια του Picasso. Ανοίγω τυχαία κάπου στη μέση το βιβλίο και όπως πάντα εισπνέω με όλη μου τη δύναμή τη μυρωδιά του, με  την ίδια πάντα εντύπωση πως θα κρατήσει η μύτη μου το άρωμα των σελίδων για πάντα. Αγαπημένη συνήθεια, με πρωτόγνωρα κάθε φορά συναισθήματα, με μία μοναδική αίσθηση και με σταθερά ίδια απόλαυση. Το διαφορετικό σήμερα είναι πως σε αυτό το σημείο αναδύεται ένα αντρικό άρωμα ανακατεμένο με εκείνο των φρέσκων φύλλων του, βάσει χρονολογίας έκδοσης, καινούριου βιβλίου.

Στο αρρενωπό άρωμα κατάφερνα να διακρίνω αρκετές από τις νότες του. Είναι υπέροχο και τόσο χαρακτηρισμένο από τη σκληρότητα και τη δύναμη που ένας άντρας πρέπει να φέρει μαζί του ως στοιχεία γενναιότητας, θάρρους και ντομπροσύνης. Το άρωμα έχει μία καθαρότητα η οποία υπερέχει και δεν μπερδεύεται ούτε περιορίζεται από ότι άλλο συνυπάρχει μαζί της. Οσμίζομαι σαπούνι και μαζί μια διάφανη νότα χλώριου που απλά ενισχύει περισσότερο το αίσθημα καθαριότητας και φρεσκάδας. Μία γερή δόση δέρματος τρυπάει τις κόγχες της μύτης μου και εξάπτει τα βασικά αισθητήρια όργανα, με αποτέλεσμα να ηχεί μουσική στ’ αυτιά μου, να φέρνω εικόνες με τα μάτια ανοιχτά , να αισθάνομαι τη μαγεία του ταξιδιού, την αδρεναλίνη του χορού, την ελευθερία της βόλτας. Μαζί μπροστά, νότες ξύλου και βέβιτερ με τραβούν απ΄ την πόλη και με μεταφέρουν σε ένα δάσος του Αμαζονίου πάνω σε ένα δεντρόσπιτο που μου παραχωρεί ένας ανήσυχος ταξιδιώτης. Εκείνος αποφασίζει να φύγει για έναν πιο πνευματικό κόσμο όπως η Ινδία ή ακόμη καλύτερα το Νεπάλ. Πιο πίσω κυπαρίσσι, πατσουλί και φρέσκο πούρο δημιουργούν μία μυστηριακή ατμόσφαιρα, μια επαναστατική διάθεση και μια τάση φιλοσοφικής αναζήτησης. Το απόλυτο είδος άντρα κρατούσε κάποια λεπτά, ώρες, μέρες ή μήνες πριν, ένα βαρύ βιβλίο τέχνης στα χέρια του.

Το που να βρίσκεται αυτό το είδος ανθρώπου που διαβάζει τέχνη και κρατάει ζωντανό το άρωμά του σε ότι αγγίζει νιώθω πως μ’ αφορά. Μου ταιριάζει πολύ και σκέφτομαι πως σε γυναίκα ή άντρα μπορεί αυτά τα δύο στοιχεία να γίνουν έμπνευση με ότι καλό και κακό μπορεί σαν άτομα να κουβαλούν. Τόση εσωτερικότητα που δείχνει την ανάγκη της να εξωτερικευτεί μόνο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι, τόσο για να την μελετήσεις και άλλο τόσο αν τυχόν θελήσει να σε μελετήσει και να σε αναλύσει εκείνος που την έχει. Αν ήξερα αυτή η φύση και τη φοράει, θα ήταν πιο εύκολο για μένα να συστηθώ, να πειραματιστώ, να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ. Δυσκολεύομαι φορές τόσο πολύ να βρω αυτό το κανελί ζευγάρι σουέτ, με τόσο ενδιαφέρον αν και χοντροκομμένο τακούνι, πέδιλα και το ταμπά χοντρό καλτσόν για να τα ταιριάξω με τη μαύρη δερμάτινη με πιέτες βερμούδα και το ανοιχτό καφέ δερμάτινο crop jacket μου. Θα ήθελα να μάθω από αυτόν που προσπαθεί να καταλάβει την τέχνη, να ανακαλύψει το άρωμα που πάει στο δέρμα του, κατά πόσο δυσκολεύεται για όλα όσ, αν και φαίνονται ασήμαντα σε όσους ο ήλιος, κάποιες φθινοπωρινές Τετάρτες σαν τη δική μας σήμερα δε βγήκε ποτέ, εμείς ως “τυχεροί” τα νιώθουμε σημαντικά. Θα ήταν θαύμα αν και από εμένα βρει κάτι σε αυτό το βιβλίο ο επόμενος δανειστής του. Ίσως δάκρυα, ιδρώτα απ΄ τα χέρια μου, σταγόνες καφέ ή εξατμισμένο θαλασσινό αλατόνερο που στάζοντας απ΄ τα βρεγμένα μου μαλλιά σχημάτισε περίεργα τις σελίδες του. 

AUTUMN 2021