Το σπίτι με την μοβ πόρτα

 Τρίτη 26 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στο καφέ σπίτι με τους σοκολατί τοίχους, τα ξύλινα μπαλκόνια, τα πολλά πορτοκαλί παράθυρα, την πορτοκαλορόζ σκεπή και τη λιλά αυλόπορτα που οδηγεί στη μεγάλη, διπλή, μοβ, κεντρική πόρτα, οι σκάλες αριστερά δεξιά έχουν στολιστεί με μωσαϊκές γλάστρες πλημμυρισμένες με πυκνές μοβ λεβάντες. Στα σκαλοπάτια κεραμιδί φαρδιές πλάκες με οβάλ άκρες προκαλούν το ανέβασμα και το κατέβασμα σου σα νεράκι που ρέει. Είναι πλατιά, καθόλου απότομα και λούζονται από ατελείωτο ήλιο. Το σπίτι είναι ανατολικό και ζεστό όλο το χρόνο, όμως αυτήν την εποχή η ζεστασιά που μαζεύει και συνάμα εκπέμπει είναι δώρο για όποιον παίρνει το τσάι του τα πρωινά πλάι στο παράθυρο ή τον καφέ του χαλαρώνοντας κάτω από τον ήλιο στα σκαλοπάτια. Αυτό το κρύο, ξερό και ηλιόλουστο πρωινό Τρίτης, ενός Οκτώβρη που σιγά σιγά νοσταλγικά αποσύρεται υπό την αγωνία του αν θα καταφέρει να δώσει σωστά τη σκυτάλη στο Νοέμβριο, το σπίτι πλάι στη θάλασσα είναι ήσυχο και σιωπηρό.

Στη λιλά περίφραξη με τα δαντελωτά κάγκελα και τις σκουριασμένες λόγχες που συμπτωματικά είναι τόσο υπέροχα ταιριαστές με τις χάλκινες πινελιές σε διάφορα σημεία του οικοπέδου, αναρριχώνται κάποιες περικοκλάδες με φούξια λουλούδια που μοιάζουν σε σχήμα κρίνων. Εχουν πλεχτεί άναρχα και σε κάποια σημεία δύσκολα ξεχωρίζεις τα στεγνά από τα φρέσκα φύλλα και άνθη. Όμως το σπίτι συνδυάζει άριστα την πολυτέλεια που του δίνει η μοναδικότητα χρωμάτων, ύφους, αρχιτεκτονικής και τοποθεσίας, που λεπτομέρειες αμέλειας μερικής ακαταστασίας αντί να ενοχλούν, προκαλούν, με λανθάνουσα μορφή, θετικά και μόνο τις αισθήσεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ξαφνιάζει ευχάριστα το γυάλινο με τρούλο αίθριο στα δεξιά του σπιτιού το οποίο ενώνεται με εσωτερικά σκαλιά από το πλάι μιας δεύτερης εισόδου του. Φαίνεται αρκετά ταλαιπωρημένο από τα βρόχινα νερά που χαμηλά, κοντά στο έδαφος, έχουν προκαλέσει οξείδωση στο σιδερένιο του πλαίσιο και στάμπες αλάτων στα τζάμια. Όμως μέσα ζει και αναπτύσσεται ένας μικρός παράδεισος από όλων των ειδών τα τροπικά και σπάνια είδη φυτών.

Ακριβώς από την μία γωνία του αίθριου ψηλά όπου είναι στερεωμένη μια τροχαλία, μέχρι απέναντι πάνω από ένα χοντρό κλαδί ελιάς τεντώνεται ένα λεπτό σχοινί που αμυδρά ξεχωρίζει. Εκεί είναι κρεμασμένο και χορεύει στους ρυθμούς της θαλασσινής αύρας, ένα μοβ με κίτρινα άνθη σιφόν, αμάνικο φόρεμα. Έχει φαρμπαλάδες ψηλά στα μανίκια και στο τελείωμα του από όπου ξεπηδά μια ακόμη κίτρινη σιφόν στρώση υφάσματος. Το φόρεμα φέρνει τα αρώματα φρεσκοπλυμένου ρούχου μέχρι την αυλόπορτα και η γραμμή του μαρτυρά πως μια ζωηρή, νεανική, λεπτή σιλουέτα είναι εκείνη που το φορά. Όμως η εκκωφαντική ησυχία του σπιτιού που αν και φέρνει έντονα σημεία ζωής σε κάθε σπιθαμή, δεν αφήνει καμία βεβαιότητα για το κατά πόσο τυχόν ατέλειες καταδεικνύουν νιάτα στον χώρο. Σίγουρα η φιγούρα που άφησε το αποτύπωμά της εδώ κουβαλάει δεκάδες έτη και άλλες τόσες εμπειρίες  ταυτόχρονα, όπως υποδηλώνει η μεγαλοπρέπεια του γούστου της. Ξάφνου ένα κουδουνάκι με βγάζει από την πλάνη μου. Μια καστανή, με μακριά ίσια μαλλιά, λεύκες φόρμες και ένα γαλάζιο παχύ μάλλινο μαντίλι γύρω από το λαιμό της,  πάνω σε ένα ποδήλατο περιμένει να σταθώ πιο κει για να περάσει. Της λέω συγνώμη και αποκρίνεται στα ισπανικά. Κατεβαίνει από το ποδήλατο, ξεκλειδώνει την αυλόπορτα, μου χαμογελά, λέει κάτι στα ισπανικά και προχωρά προς την είσοδο. Πρώτα όμως μαζεύει το φόρεμα από το σχοινί και ψάχνει κάτι στην ψάθινη τσάντα της. Αρχικά βγάζει από μέσα μία θήκη γυαλιών, έπειτα ένα γνώριμης και κλασικής όψης διαβατήριο και τέλος τα κλειδιά. Ποιός παραχώρησε άραγε αυτό το αριστούργημα, σε μια τουρίστρια; Και μπορεί να είναι δυνατόν εκείνη να πρόλαβε να στολίσει με πορτοκάλι, λευκές και κίτρινες κολοκύθες την είσοδο του σπιτιού, αριστερά και δεξιά της μοβ ξύλινης πόρτας;

AUTUMN 2021