Τετάρτη 6 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης
Από το παράθυρο παρατηρώ μια χορεύτρια πάνω σε χρυσορόζ πουέντ να ισορροπεί και να στροβιλίζεται αδιάκοπα. Μάλιστα στους αστραγάλους της φοράει από ένα πράσινο λαχανί μαξιλαράκι, βαράκια μάλλον για να βελτιώνει την ισορροπία της, φαντάζομαι ή για να εξασκεί ακόμη περισσότερο τις γάμπες της, σκέφτομαι. Εγώ δίπλα ακριβώς τρώω μια ζεστή ασιατική σούπα, fast food. To μαγαζί μοιάζει κάπως με σουπερ μάρκετ. Τζαμαρίες τριγύρω και έτσι είσαι εκτεθειμένος από όλες τις πλευρές. Φαίνεσαι από παντού και όλοι μπορούν να δουν τί τρως, πως κάθεσαι, τί φοράς, με ποιόν είσαι. Εγώ κάθομαι μόνη, μοιάζω κλειστή και αποκομμένη. Είμαι απλώς κατάκοπη από τα δέκα και πάνω χιλιόμετρα περπάτημα σε πάρκα, πλατείες και καταστήματα. Σήμερα είμαι τουρίστας σε μία πόλη που ο σύζυγος μου φιλοξενείται για δουλειές.
Το μαγαζί αυτό βρέθηκε μπροστά μου κατά τύχη. Μπήκα μέσα γρήγορα για τρεις λόγους: επειδή το ψύχρα άρχιζε να γίνεται κρύο, η πείνα ενοχλητική και το φαγητό φαινόταν φτηνό. Μετά από το πανάκριβο brunch στο διάσημο ξενοδοχείο της πόλης με θέα από τη γέφυρα και πέρα ως τα άκρα της τελευταίας συνοικίας, που κόστισε κοντά 100 ευρώ για ένα άτομο, επέλεξα να κρατήσω το budget χαμηλό. Τις μέρες που έπονταν αυτής, σίγουρα κάτι θα εξιτάριζε το ουρανίσκο μου και θα παρασυρόμουν σε κάποια ακόμη gourmet ακριβή ατασθαλία. Έκατσα λοιπόν στο μοναδικό άδειο τραπεζάκι με την καρέκλα, κολλημένα στο τζάμι, το μισοαχνισμένο από τις ανάσες των πελατών, τζάμι. Αριστερά και δεξιά από το ταμείο και περιμετρικά σε όλο το μαγαζί πλην ενός μικρού διαδρόμου που δημιουργούσαν τα τραπέζια υπήρχαν ψυγεία με κάθε είδους συσκευασμένες σούπες από όλον τον κόσμο. Η τιμή τους από 1,99e- 3.99e και σε αυτό το κόστος είχες τη σούπα ζεσταμένη ως take away ή καθήμενη σε κάποιο τραπεζάκι, αν φυσικά έβρισκες ή ήθελες να το μοιραστείς με κάποιον. Έμενα λοιπόν μου έλαχε το τραπεζάκι πλάι στο τζάμι, που έβλεπε στη στοά, απέναντι από τη σχολή χορού.
Όση ώρα ρουφούσα την σούπα και ζεσταινόμουνα από το μπόλικο καυτερό της τζίντζερ ταυτόχρονα ανακουφιζόμουνα καθώς το αίμα ένιωθα ξανά να ρέει. Ήμουν ήδη αρκετά χοντρά ντυμένη για Φθινόπωρο, όχι όπως θα ήμουνα στη χώρα μου. Φορούσα ένα μαύρο φούτερ oversized, μακρύ, αρκετά κάτω από τους μηρούς μου και είχε δεύτερη κάλυψη από τούλι μπεζ. Από πάνω denim αμάνικο μαύρο γιλέκο, μέχρι το γόνατο, σταυροκούμπωτο και στα πόδια άνετα, με ψηλή φιάπα, μαύρα λουστρίνι oxford shoes. Σίγουρα, το αίμα της χορεύτριας έρεε ζεστό, είπα μέσα μου, τόση ώρα που προπονεί το λιγνό της σώμα στη χορογραφία που φαίνεται να θέλει να τελειοποιήσει. Εκείνη δε μοιάζει να έχει καμία ανάγκη από σούπα, άραγμα, χάζεμα. Είναι ελάχιστα ντυμένη στην ελαφριά της φορεσιά, το λίκρα, μοβ της νύχτας κορμάκι της, και δυνατή, γεμάτη μύες έχει τόσο καλή γείωση που πιστεύω πως δεν την ξεκολλάει τίποτα από το έδαφος. Μου χαρίζει δωρεάν θέαμα και με υπνωτίζουν οι ατίθασες στο πέταγμα αλλά μαλακές στην προσγείωση κινήσεις της. Κάποια στιγμή με παρατηρεί και χαμηλώνει με ένα πλατύ χαμόγελο τα μάτια της. Έπειτα απομακρύνεται, τα φώτα κλείνουν και παύω να τη βλέπω. Νιώθω μια μικρή απογοήτευση αλλά βρίσκω και ευκαιρία να ξεκουνηθώ και να κατευθυνθώ προς την πόρτα.
Στο δρόμο της επιστροφής, με πιάνει το φανάρι φορτωμένη, στη μεγάλη λεωφόρο με έξι μεγάλες χαρτοσακούλες μοιρασμένες στα δυο μου χέρια. Μια παιδική παρουσία θαρρώ πως στέκει δίπλα μου κι εγώ ογκώδης όπως νιώθω κουβαλώντας τόσα, φαντάζω ακόμη πιο μεγαλόσωμη. Ξάφνου μια δεσποινίς με καλησπερίζει και διακρίνω μέσα στα φώτα της νύχτας πως είναι η μπαλαρίνα. Έχει απλωμένα μπροστά τα χέρια της και κρατάει ένα ζευγάρι εισιτηρίων προσφέροντάς τα μου. Μου εξηγεί πως τα κέρδισα με την αξία μου και πως το καλά κρυμμένο μυστικό της τελευταίας πρόβας, μου αποκαλύφθηκε μπροστά στα συνεπαρμένα μάτια σε μια σπάνια στιγμή συμπαντικής τυχαιοτητας. Μου εξομολογήθηκε μάλιστα πως θα είναι η πρώτη της εμφάνιση σε έναν από τους σπουδαιότερους θιάσους μουσικάλ, αυτή που θα λάβει χώρα σε 2 μέρες στο θέατρο La Monnaie De Munt και νιώθει πως το βλέμμα μου μαρτυρούσε πως κέρδισε ήδη τον πρώτο της φανατικό οπαδό. Νομίζω πως δε μίλησα ποτέ, δεν είπα ποτέ τίποτα, μέχρι που κάποια στιγμή μου έσφιξε το χέρι, είπε thanks σε γαλλική προφορά και απομακρύνθηκε πριν το φανάρι γίνει πάλι κόκκινο για μένα. Όμως μόλις νιώθω πως κέρδισα σε διαγωνισμό στο ραδιόφωνο και μέσα μου πανηγυρίζω.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment