Υπενθύμιση Οκτωβρίου (μήνας πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού): το Α και το Ω

 Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Αυτό ακριβώς είμαι. Είμαι ένα γυναικείο στήθος. Το στήθος μιας γυναίκας απέναντι από τον καλλιτέχνη ζωγράφο. Παρατηρώντας με, βλέπει τη ζωή ως τέχνη . Αποδίδοντας το σχήμα μου στον καμβά αποτυπώνομαι ως μια έξω από το σώμα υπόσταση. Με γραμμές, χρώμα και σκιές δίνει στην ακινησία, κίνηση, στην αφωνία, ήχο, στη απουσία, συμμετοχή. Γίνομαι έμπνευση και για τον θεατή και τον δημιουργό του. Παίρνω τη θέση που μου αξίζει στον τοίχο ενός μουσείου και εκτίθεμαι χωρίς να νιώθω εκτεθειμένο. Είμαι το στήθος που ο αγοραστής του έργου, αρχικά νιώθει την ηδονή του κρυφοκοιτάγματος και έπειτα την αμηχανία πως τον κρυφοκοιτάζουνε οι άλλοι και πρώτη εγώ. Είμαι σύμβολο γυναικείας υπεροχής που ακόμη και μόνο του σε έναν πίνακα, μια κινηματογραφική σκηνή και ένα τραγούδι, χωρίς να είναι γνωστό το σώμα που ανήκω, είμαι διάσημο γιατί συμβολίζω άξια τη δύναμη, τη  μεγαλοπρέπεια, το θάρρος. 

Είμαι το στήθος που θέλει κανείς να αγγίξει για να γευτεί τον έρωτα και να θαυμάσει τον δημιουργό που έδωσε ως δώρο στην ύλη, τη δύναμη των αισθήσεων. Είμαι πυξίδα που οδηγεί την απόλαυση στο αποκορύφωμά της, που δείχνει στον πόθο τον δρόμο προς το πάθος. Είμαι εκείνο που η γύμνια του προκαλεί, η συγκάλυψή του δημιουργεί μυστήριο και γαργαλάει τη περιέργεια. Είμαι το στήθος εκείνης που φτιάχνει με τις ώρες τα μαλλιά της στον καθρέφτη, που άλλοτε τραβάει σε επανάληψη το πουκάμισο της για να με κρύψει όταν κινδυνεύω να αποκαλυφθώ αλλά και εκείνη που με επιδεικνύει με ένα βαθύ ντεκολτέ για να μαγέψει. Είμαι το στήθος μιας γυναίκας που εξαιτίας μου νιώθει ερωτεύσιμη αλλά ξέρει πως έχει τόσα ακόμη στην εργαλειοθήκη της για να την ερωτευτούν. Είμαι το ίδιο στήθος που πήρα ζωή από το στήθος της μάνας μου, που πήρε ζωή από το στήθος της γιαγιάς μου.

Είμαι το στήθος της γυναίκας που διαβάζει ακατάπαυστα για να μπορεί να μιλήσει, να διεκδικήσει και να διδάξει. Εκείνης που πέρνα ώρες ολόκληρες στο μπουντουάρ της φτιάχνοντας τα μαλλιά της ή τραβώντας με ακρίβεια τη γραμμή του eyeliner στα βλέφαρά της. Είμαι το στήθος εκείνης που δεν της αρκούν δεκάδες λεπτά για να δει πως θα με στολίσει με όμορφα ρούχα ή κοσμήματα και που μπορεί να δουλεύει σκληρά, να φροντίζει καθημερινά τον κήπο της, να μαγειρεύει με μεράκι γι’ αυτούς που αγαπά και να ζεσταίνει με γλυκόλογα την καρδιά που υποφέρει. Είμαι το στήθος που αφήνω να γείρουν πάνω του, γιατί ανήκω στη γυναίκα εκείνη που μοιράζει συμβουλές, αγκαλιές, χάδια και φιλιά χωρίς να της το ζητήσουν. Είμαι το στήθος της γυναίκας εκείνης που μπορεί να χωρέσει τα πάντα μαζί σε ένα εικοσιτετράωρο αλλά που έχει και το δικαίωμα να αφήσει τα πρέπει στην άκρη και να κάνει μια μεγάλη βόλτα πλάι στο κύμα. Είμαι το στήθος της γυναίκας που ταΐζει ζωή και πρέπει να ταϊστεί ζωή. Είμαι στο σώμα που είναι η ζωή για την ζωή, δίχως ώρα μηδέν να είναι το τέλος. Ώρα μηδέν είναι η ώρα πριν ξεκινήσει η φθορά του χρόνου και της ύλης. Άκου καλά λοιπόν : αυτή είναι η ώρα που πρέπει να δώσεις λίγα λεπτά από εσένα για εμένα και πάλι για εσένα.

AUTUMN 2021