Δευτέρα χωρίς φρένα

 Δευτέρα 4 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φιλόπτωχης

Μέρα ψυχρή, πλούσια σε αέρα και ήλιο. Μόλις έκατσα στο γραφείο με έναν τριώροφο καφέ macchiatto και το νέο μου εύρημα: μία πλάκα σοκολάτα γάλακτος με ολόκληρα κομματάκια φιστίκια Αιγίνης. Παλιά, στα πρώτα εργασιακά μου χρόνια και για αρκετά μετά, αυτό ήταν το πρωινό μου. Καφές με μια ολόκληρη πλάκα σοκολάτα γάλακτος. Πεντακόσιες θερμίδες με το καλημέρα σας αλλά δε με ένοιαζε. Τότε μπορούσα να απολαμβάνω γεύσεις με θερμίδες χωρίς κανένα ίχνος αμαρτίας. Σήμερα λοιπόν σκέφτηκα να κάνω μια ένεση ενέργειας πρώτου   με πνίξει η δουλειά.

Μια πρώτη δαγκωνιά, μια γερή πρώτη γουλιά καφέ και ένα γαργαλητό στους σιελογόνους αδένες, ερεθίζει τα ακροδάχτυλά μου και το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά. Έτσι κάπως θα μου άρεσε να φλερτάρουν τα δάχτυλά μου με τα πλήκτρα ενός κερασί, ξεθωριασμένου, ξύλινου, vintage πιάνου σε ένα jazz bar στην μακρινή πολιτεία της Μασαχουσέτης, κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα. Εγώ φοράω ένα μεταξωτό μπλε puffer φόρεμα παλτό, φουντωτό με ουρά που σέρνεται πίσω από το σκαλιστό σκαμπό του πιάνου με ένα μόνο κουμπί στη μέση ακριβώς στο ύψος του οφαλού, χρυσό, που μοιάζει με άνθος τριαντάφυλλου. Μπροστά όλο ανοιχτό και από μέσα ξεχωρίζει η καπιτονέ, χρώματος χρυσόμυγας φόδρα του. Εσωτερικά ένα ξεθωριασμένο μαύρο κολάν, διάφανο από τη φθορά του χρόνου και της χρήσης, έχει γίνει σχεδόν γκρι σκούρο και από πάνω ένα μαύρο κορμάκι με βαθύ ντεκολτέ από δαντέλα προδίδουν τη φτώχια της καλλιτέχνιδας που συνδυάζεται ιδανικά με την απαραίτητη καπατσοσύνη της ξεζουμίστριας χαριτωμένης τραγουδιστριούλας, άσημης μεν προικισμένης  δε με χορδές αηδονιού. Παίζω έναν σκοπό νοσταλγικό μα και αισιόδοξο και με το ένα φρύδι ανασηκωμένο και το ένα πόδι λάγνο στο πλάι, προσκαλώ κάποιον κύριο από τους θαμώνες που θα με συνοδέψει με την στοναρισμένη φωνή του στο πιάνο αλλά και με την βαθιά του τσέπη σε κάποια ακριβή μπουτίκ για ένα ακόμη φανταχτερό πανωφόρι σαν το μεταξωτό που κρύβει για σήμερα την ανέχειά μου. Όμως είμαι τόσο σίγουρη για τη θεσπέσια φωνή μου, το πολλά υποσχόμενο βλέμμα μου και για τα μακριά μου δάχτυλα που ξέρω καλά πως για αρκετά ακόμη σόλο, θα είμαι The Queen of Jazz at Massachusetts State.

Με τη δεύτερη δαγκωματιά και μια γενναία δεύτερη γουλιά καφέ, ένα μούδιασμα στις ρίζες των μαλλιών μου και μια αλληλουχία συστολών και διαστολών του δέρματός μου, διεγείρουν τον λόγο μου και η διαπραγματευτική μου μανία βρίσκει απροετοίμαστους και σε στάση προσοχής τους πελάτες μου. Ετσι έχω μεταφερθεί σε ένα ατελιέ, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους του Μιλάνο, στα μισά της δεκαετίας του 1980. Είμαι καταξιωμένη σχεδιάστρια μόδας και απευθυνόμενη στους συνεργάτες βοηθούς μου ανακοινώνω πως σε είκοσι μέρες ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα μόδας θα λάβει χώρα σε ιστορικό χώρο της περιοχής. “Εμπνευσμένες δημιουργίες μας θα μπορέσουν με τον κατάλληλη οργάνωση και το σωστό σχεδιασμό να αναδειχτούν και να μας αναδείξουν”, του εξηγώ. Είμαι ιδιαίτερα κινητική και επιβλητική σε ύφος, γεμίζω τον χώρο με τις βιαστικές και σκληρές σε ένταση κινήσεις μου, μέσα στην ολόσωμη δερμάτινη ταμπά φόρμα μου και τα πανύψηλα, μυτερά, ίδια σε χρώμα και ύφος μποτάκια με χρυσά τρουκς και φερμουάρ. Από μέσα ένα πολύ στενό λευκό, μακό T-Shirt και λευκοί κοκάλινοι μεγάλοι κρίκοι στ’ αυτιά. Το προσωπικό μου με κοιτά εκστασιασμένο με μια μικρή μόνο δόση ήπιας, δημιουργικής ανησυχίας αλλά ταυτόχρονα με ένα απίστευτο κύμα υποστηρικτικής διάθεσης μου γνέφει συνεχώς  την εμπιστοσύνη τους. Εγώ καταλαβαίνω πως έχω να κάνω με στρατιώτες που είναι έτοιμοι να μπουν στη μάχη και να τα δώσουν όλα και έτσι φροντίζω να κανονίσω μια υπέροχη βραδιά φαγητού και κοκτέιλ στο πιο διάσημο στέκι parties στην πόλη. Με ένα μόνο τηλέφωνο, η φανταστική μου διασύνδεση με βοηθάει να κανονιστούν γρήγορα τα πάντα. Σπρώχνω μια κρεμάστρα με δεκάδες ρούχα προς τους συνεργάτες και τους φωνάζω “Διαλέξτε! Σήμερα θέλω να ξεδώσετε μέσα σε μία υπέροχα όμορφη εμφάνιση. Από αύριο σηκώνουμε μανίκια!”. Επικρατεί ενθουσιασμός και νιώθω να με αποθεώνουν. Αυτό χρειάζομαι τελικά και η έμπνευση θα με κατακλύσει, είναι σίγουρο.

Στις τελευταίες δαγκωνιές σοκολάτας αλλά στις πολλές ακόμη καφέ, νομίζω πως έχω εκπληρώσει το στόχο της μέρας μου. Θα χρειαστεί μόνο να διακτινιστώ για μία ακόμη φορά στον κόσμο που βρίσκεται εκεί που εγώ διαλέγω να ανήκω. Ετσι καταπίνοντας το τελευταίο πηχτό σοκολατένιο υπόλοιπο σοκολάτας μέσα στο ζεστό μου στόμα, νιώθω πως μόρια σοκολάτας μεταγγίζονται σε όλο μου το κορμί και αυτό ακριβώς είναι που μου δίνει τον αέρα της χορεύτριας δρόμου δίπλα στον ποταμό Oder στην πόλη Wroclaw της Πολωνίας. Εκεί………. Εκεί είναι που καλούμε να συμμετέχω σε μια βαρετή αν και μάλλον χρήσιμη παρουσίαση σχετική με το επενδυτικό μέλλον της εταιρίας. Και ενώ η μέρα έχει ως τώρα φύγει φανταστικά γρήγορα και νιώθω συνεπαρμένη, δυνατή και ελεύθερη για να βγω στο δρόμο που οδηγεί στον πραγματικό κόσμο της αληθινής ζωής πρέπει να περιμένω για λίγο ακόμη πρέπει. “Τι είναι λίγο ακόμη πρέπει;” σκέφτομαι, “μπροστά στα τόσα θέλω που πια με θάρρος αναγνωρίζω”.

AUTUMN 2021