Αν δεν μπορείς να πας, απλά βγες και δες.

 Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Οι επισκέψεις στην τράπεζα, την εποχή δε του ψηφιακού κόσμου, είναι έξτρα βαρετές. Εξάλλου για πιο καλό λόγο, αλήθεια, θα μπορούσε να βλέπει κανείς ενδιαφέρουσα μια επίσκεψη στην τράπεζα; Εκτός αν είναι ερωτευμένος με την υπάλληλο στο customer service ή αν πρέπει να βρεθεί εκεί καθώς αποφάσισε να σηκώσει ότι χρήματα έχει και δεν έχει στον αποταμιευτικό του λογαριασμό, με σκοπό ένα ταξίδι για τον γύρω του κόσμου σε όσες μέρες θέλει. Εγώ πάντως είχα έναν φανταστικά βαρετό διεκπεραιωτικό λόγο που βρέθηκα εκεί 8:30 το πρωί. Ευτυχώς και για καλή μου τύχη σε ανάλογη διάθεση βρίσκονταν και η, κατά τα άλλα πάντα ευγενική μαζί μου, υπάλληλος που πάντα με περίσσια προθυμία με εξυπηρετεί. Ευτυχώς γιατί ένιωσα προς στιγμή πως έψαχνε μια όσο γίνεται πιο πιστική δικαιολογία για να με αποφύγει. Για καλή μου τύχη όμως χωρίς πολλά πολλά, μέσα σε ένα κλίμα πλήρους υποτονικότητας, με μετρημένες κουβέντες και περιορισμένη διάδραση, γρήγορα τακτοποιήθηκε το θέμα μου και άφησα τη θέση μου στον επόμενο.

Παρατηρώ όση ώρα είμαι απέναντι στην υπάλληλο πως έχω μία εθελοντική διάθεση να την βγάλω από τη νιρβάνα της. Νιώθω πιο πρόθυμη από εκείνη να δώσω χρώμα στη μέρα της και να την προσκαλέσω σε έναν χορό απαξίωσης για ότι μικρό και ανούσιο μπορεί να έχει η καθημερινότητά μας. Διστάζω και ταυτόχρονα νιώθω πως επαίρομαι για τις φορές που προκάλεσα σκέψη και προβληματισμό στους ανθρώπους που προσπάθησα να τους ασκήσω την επιρροή μου. Όμως δεν το κάνω καιρό τώρα πια αυτό. Πρέπει να είναι ανοιχτοί οι άθρωποι για κάτι τέτοιο και δε συμβαίνει αυτό, εδώ και κάποια χρόνια. Κάποιοι πάλι φοβούνται να ακούσουν μια πιο γενναία επιλογή και ας είναι απλά μια ευκαιρία να φαντασιωθούν μόνο για λίγο μια άλλη ζωή. Μπορούν να μη διαλέξουν να το σκάσουν έστω και για μία μέρα από τη ρουτίνα τους και τις υποχρεώσεις που αυτή φέρει. Μπορούν να αφήσουν το σώμα να συμμετέχει στα πρέπει και για τα θέλω να βγάλουν την ψυχή τους μια μεγάλη βόλτα κόντρα στον άνεμο με καπετάνιο τη φαντασία τους. Όμως ρομποτικά αποφεύγουν να γίνουν πιο ευάλωτοι και εύθραυστοι. Η τραπεζική υπάλληλος ξέρει πως ξέρω.

Εκείνη είναι αρκετά όμορφη χωρίς να καταφέρνει να διακρίνει πόσες ακόμη δυνατότητες έχει να γίνει ομορφότερη. Είναι ψηλή με ωραίες φαρδιές πλάτες που όμως τις γέρνει μπροστά κάνοντας τη να μοιάζει κοντύτερη. Έχει βαριά, μακριά, πυρόξανθα μαλλιά που η φόρμα τους ακολουθεί την γραμμή του βαρετής στάσης της. Φοράει απλά τα ρούχα για να είναι ντυμένη και δεν ντύνεται για να φορέσει ένα δικό της μοναδικό ύφος που θα κάνει πιο ορατή την αόρατη προσωπικότητά της. Είναι έξυπνη και αυτό φαίνεται από το πόσο γρήγορα λειτουργεί. Πάντα θεωρούσα τους αργούς όχι αρκετά ευφυείς.  Αν έλεγε ότι ένιωθε πιστεύω πως θα είχε πολλά να πει και άλλα τόσα, όσοι την άκουγαν, να κάνουν. Η άρθρωσή της είναι καθαρή και το ηχόχρωμά της προκαλεί μια ραδιοφωνική εμμονή στο τρόπο που θες προσεκτικά να την ακούς για να λαμβάνεις τα θετικά της vibes. Όμως η ματιά της σου υπενθυμίζει πως είναι υπάλληλος και όχι γυναίκα, ταλαντούχα επαγγελματίας, γλυκιά ερωμένη. Σε κοιτάει μέχρι τα βλέφαρα επιφανειακά και όχι στα μάτια. Με βλέπει όμως και με φιλοφρονεί για το κέφι μου να φορέσω κόκκινο κραγιόν πρωινιάτικα, με κίτρινο κοτλέ slim κοστούμι και μωβ πουκάμισο, ίδιες μωβ σουέτ γόβες και να πλέξω σφιχτά τα μαλλιά μου σε μια μακριά πλεξούδα. “Τι σε εμποδίζει να κάνεις το ίδιο;” της λέω και τότε επιτέλους σκάει ένα θαρραλέο πλατύ χαμόγελο. Για λίγο τότε παύει να κοιτάει τον υπολογιστή της και νιώθω πως σηκώθηκε νοητικά απ΄ την καρέκλα της.

Μερικά λεπτά μετά, είμαι με τα κλειδιά του αυτοκινήτου έξω από το υποκατάστημα όταν κόβει το αποφασιστικό μου περπάτημα για φυγή και διαφυγή μαζί, από το λίγο στο λιγάκι περισσότερο που μπορώ, κάτι που αντικρίζω. Η τέλεια εικόνα. Τόσο απλή μα τόσο τέλεια!. Από μία μικρή θέα που αφήνουν δύο άχαρα κτίρια να δημιουργηθεί, ακολουθώ την αργή πορεία ενός μικρού πλοίου που αναχωρεί για κάπου μάλλον όχι μακρυά. Δε σχίζει τα νερά απλά τα χαϊδεύει, όπως ήρεμα και άπνοα τα διασχίζει. Κοντοστέκομαι και είμαι σχεδόν επιβάτης. Πριν φύγω γυρνώ πίσω. Κατευθύνομαι προς το γραφείο της ενώ εξυπηρετεί κάποιον κύριο. Για λίγο σκέφτηκα πως θα με περάσουν για τρελή αλλά…… “Να ξέρεις”, της λέω, “κάθε πρωί, τέτοια ώρα το πλοίο φεύγει για το απέναντι νησί. Αν δεν μπορείς να πας, βγες απλώς και δες”.

AUTUMN 2021