“Uninvited”

 Δευτέρα 25 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στην άκρη, ένα με το τζάμι το σώμα, κι εγώ κοιτώ κάτω, όπου όλα στενεύουν, όλα ενώνονται. Ο αέρας προσπαθεί να με πάει όπου θέλει αλλά εγώ αντιστέκομαι. Θέλω να νιώσω στιβαρή για να μπορέσω να αναμετρηθώ με την ουσία των πραγμάτων που παρατηρώ. Συγκεντρώνομαι για να εντοπίσω τη δύναμη τους. Γυρεύω να βρω απ΄ έξω σε τι έκταση μπορούν να διασπείρουν τη δυναμική τους, το μέγεθος που μέσα τους κουβαλάνε και όχι αυτό που μεταβάλλεται με βάση τις φυσικές συνθήκες. Με ανοιχτές τις παλάμες στα τζάμια και το μέτωπο να σπρώχνει μπροστά, το βλέμμα χορεύει στο κενό σε απόσταση λίγα μέτρα από την άσφαλτο. Το μακρύ, κρεμ, μάλλινο, με όρθιους γιακάδες, παλτό μου νομίζω πως μπορεί και να με κάνει να διακρίνομαι από κει κάτω. Φτάνει κάποιος να κοιτάξει πάνω.  Μπορεί σκέφτομαι κάποιος ακόμη, ετούτη την ώρα, να θέλει να έχει το προνόμιο της αποκλειστικότητας, να βρεθεί δηλαδή με την ύλη που υπάρχει και είναι ζωντανή έξω από τον δικό του μικρόκοσμο. Προσπαθώ να δω πως ο Θεός μου βλέπει τον μικρόκοσμό μας από ψηλά. Σίγουρα εκείνος όχι το ίδιο μικρό όπως εγώ. 

Καθώς πιστεύω πως τα βλέπει μεγαλύτερα, παλεύω να δω που βρίσκεται το μέγεθος που χάνω από εδώ πάνω. Ο λυγμός από ένα μουσικό κομμάτι ηχεί ακατάπαυστα στ΄ αυτιά μου. Εκεί μέσα βρίσκεται και ο Θεός μου. Νομίζω πως με δυσκολία, μπορώ να διακρίνω, πως εμπιστεύεται το λιγότερο κακό που μπορούμε να προκαλέσουμε. Σε ότι απλά συμβαίνει, το καλό συνυπάρχει με το κακό και στην ανάγκη να επιβιώσουμε και τα δύο επιδιώκουν να γείρουν τη ζυγαριά προς το μέρος τους. Τα δυο τους μπερδεύονται και μένει να ερμηνεύσει σωστά κανείς τι συνιστά την επιβίωσή του. Ο τύπος με το ταξί στο φανάρι που σταματάει να  μαζέψει την κυρία με το μικρό αγόρι αλλά τελικά δεν το κάνει γιατί δε συμπίπτουν τελικά τα ζητούμενά τους μου φαίνονται ασήμαντοι αρχικά. Έπειτα εκείνη σηκώνει τον μικρό αγκαλιά καθώς εκείνος μοιάζει να γκρινιάζει κουρασμένος ενώ ο ταξιτζής ανοίγει την πόρτα σε έναν καλοντυμένο, κουστουμάτο, με επαγγελματική τσάντα νεαρό κύριο. Η κύρια με το παιδί παρακολουθεί το ταξί να ξεμακραίνει. Το κεφάλι της είναι στραμμένο προς τα εκεί για λίγο και με το χέρι σε έκταση προς το μέρος του κάτι δείχνει, κουνώντας το νευρικά. Τότε είναι που αρχίζω και βλέπω σε πραγματικό μέγεθος ανθρώπους και γεγονότα. 

Ο οδηγός ταξί πιθανόν έκρινε πως η διαδρομή που θα έκανε για να εξυπηρετήσει τη μητέρα , μάλλον, με τον μικρό της γιο, δεν εξυπηρετούσε εκείνον. Αντίθετα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα του απέφερε περισσότερα η περίπτωση του κομψού νέου, όπου κρίνοντας τον τελικό του προορισμό σκέφτηκε πως θα μπορούσε να προθυμοποιηθεί να τον εξυπηρετεί σε μια πιο μόνιμη βάση οπότε και με πιο σταθερά επαναλαμβανόμενες και εγγυημένες απολαβές. Κάπου εκεί η έννοια της εξυπηρέτησης και της αλληλεγγύης περιορίζονται για να εξυπηρετήσουν μονομερώς το αίσθημα της επιβίωσης. Ο κόσμος εκεί κάτω στενεύει ακόμη περισσότερο, παρατηρώντας τον από εκεί πάνω. Στενεύει το περιθώριο της επιλογής του σωστού και δίκαιου έναντι του απρεπούς και άδικου. Όμως το καλό εκλαμβάνεται εκ παραδρομής ως καλό από τον δέκτη του που συμμετέχει με έναν τρόπο και στο κακό. Προσπαθώ με τις λευκές, κροκό, πανύψηλες, μυτερές μπότες μου να τρυπήσω το τζάμι και να σκάσω τη φούσκα που υπάρχει έξω από αυτό. Είναι όμως τόσο αδιαπέραστη και στιβαρή που κατεβαίνοντας κάτω θα αναγκαστώ να μπω κι εγώ μέσα σε αυτήν και να ζήσω όπως μπορώ. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις από όσα η αντίληψή σου πιάνει αυτήν τη Δευτέρα και σου προκαλεί εσωστρέφεια και δειλία, να βγεις και να συναναστραφείς με το τεράστιο μέγεθος της  φούσκας που κλείνει μέσα της όλη την σκληρή πραγματικότητα, είναι κάποιες “Δευτέρες” να παραμείνεις ο “απρόσκλητος” ήρωας του έργου της ζωής σου και να μπορέσεις να την παρατηρήσεις, για λίγο ανεπηρέαστος,  από ψηλά.  “Uninvited”, το τραγούδι, που αρχίζει να σβήνει σιγά σιγά στα αυτιά μου και εγώ θαρρώ πως πρέπει να κατεβώ ξανά κάτω στη ζωή λίγο πιο έτοιμη. 

AUTUMN 2021