Μετά-μεσάνυκτα 31ης Οκτωβρίου προς 1ης Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης
Κάτι στην οδοντόκρεμα ανακατεμένο με την τελευταία γεύση που το στόμα μου έχει κρατήσει από την γλυκιά κρέμα κολοκύθας, μου ξυπνάει μια μνήμη θολή και μπερδεμένη. Δεν είμαι σίγουρη ούτε αν είναι από το δικό μου μακρινό παρελθόν, ούτε από το μακρινό παρελθόν κάποιου άλλου στου οποίου τη στιγμή συμμετείχα και κατέγραψα με τη δική μου ματιά. Καθώς βουρτσίζω κοιτάω από το ανοιχτό παράθυρο του μπάνιου αυτό το ομιχλώδες και αρκετά ψυχρό πρωινό Κυριακής. Παρατηρώ πως έξω από κάθε εσοχή του σπιτιού έχουν μαζευτεί ξανθά, μπρούτζινα και κόκκινα ξερά πλατανόφυλλα. Γύρω από τις σωρούς φύλλων, στάσιμη υγρασία αναδύει μια παλιομοδίτικη, μουντή μυρωδιά γλυκιάς μούχλας με μία δροσιά πρασινισμένου χώματος που προσπαθεί να ανθίσει δειλές νότες για να τρυπήσουν τον πνιχτό αέρα όσο ξεκουράζεται έξω από το σπίτι μου λίγο πριν συνεχίσει το ταξίδι του παλεύοντας να φτάσει πέρα από εκεί που φτάνουν τα όνειρά μας. Και ενώ όλα, σε συνδυασμό με τη νύστα και τα ρίγη που δυσκολεύομαι να ξεφορτωθώ προτού τολμήσω μια καυτή μεγάλη ρουφηξιά καφέ, με κρατάνε επιφυλακτική και αβέβαιη μπροστά στην ανάμνηση που πρέπει να ανακαλέσω, σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να μείνω καθηλωμένη και παραδομένη για ώρες, άτολμη και δύσπιστη να γυρίσω ξανά στο τώρα, στο σήμερα, στο αύριο αλλά στο τέλος να προχωρώ. Κρατάω το νιπτήρα με τα χέρια σε πλήρη έκταση σα να δοκιμάζω τη στιβαρότητά του αλλά και να αποζητώ, το στήριγμα, την αντοχή, την ανοχή. Η μαύρη σατέν πιτζάμα με τις ρίγες από περισσότερο και λιγότερο έντονο σατέν φέρουν την υπεραξία της διαδρομής, αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζω τα μηνύματα που μου στέλνει η υπνωτισμένη μου συνείδηση την ώρα του γλυκού ύπνου. Από πάνω μια λευκή, ζεστή προβειά φορεμένη γύρω από τους ώμους ηρεμεί την όψη μου παρά την αγριότητα της φύσης της. Λίγο πιο κοντά στην αλήθεια της επιβίωσης, στο ξεγύμνωμα της εμπειρίας, στη έκθεση της ψυχής βρίσκω την παιδικότητα που μορφοποιεί την επιλογή και την απόφαση για δράση. Και στην άκρη της, η γλώσσα μου παρατηρεί πως κάτι πικάντικο που παγώνει την αναπνοή πάρα την καίει όπως ακριβώς τα καταφέρνει μία λεπτή φέτα τζίντζερ ανάμεσα στα δόντια, είναι αυτό που οδηγεί την μνήμη με όπισθεν, στη ζεστή σοκολάτα με τζίντζερ και πορτοκάλι, πλάι στο τζάμι του τρένου. Εκεί το κορίτσι μου αφηγείται την αίσθηση του έρωτα που εκείνη έζησε και εγώ γνώρισα. Είναι τρομαχτικό στο δικό μου Halloween σκηνικό αυτής της 31ης του Οκτώβρη πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης, πως το ταξίδι αντίστροφα στον χρόνο, είναι 13 χρόνια πίσω από σήμερα και άλλα 13 ακόμη πιο πίσω από τότε.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment