Εγώ κατέβηκα αρκετούς σταθμούς πριν το τέρμα

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Κάπου στο ένα τρίτο της διαδρομής, ανεβαίνει μια καστανή, με καρέ, πυκνά, ελαφρώς σπαστά, γυαλιστερά μαλλιά νεαρή. Το δέρμα της είναι κατάλευκο και στα μάγουλά της σχηματίζονται δύο βάθια λακκάκια, ένα στην κάθε πλευρά, κάθε φορά που κάνει την παραμικρή κίνηση στα χείλια της. Έχει πολύ ζουμερά, ροζ χείλια και μοιάζουν σα μια παχουλή φράουλα, έτοιμη να την κάνεις μια μπουκιά. Τα μάτια της είναι καστανά σκούρα με μια μικρή ιδέα πράσινου στην ίριδα. Αν και μικρά, στρογγυλά στολίζονται με φουντωτές, μακριές, γυριστές βλεφαρίδες. Είναι άβαφτη, αθώα στην όψη με λεπτά ψηλά πόδια, φαρδιές γεροδεμένες πλάτες, κυκλικούς, χορταστικούς ώμους και ένα πολύ πολύ πολύ πλούσιο μπούστο. Φοράει ένα σκούρο ταμπά, φόρεμα από ποπλίνα που τελειώνει σε όρθιο γιακά με ίδια δαντελίτσα στο τελείωμα όπως ακριβώς αυτή που στολίζει και τις δύο πλευρές του φορέματος, αριστερά και δεξιά, μπρος και πίσω και περνά κάθετα από την μέση των στήθων της. Κουβαλάει μια vintage δερμάτινη, ξεφτισμένη στις άκρες βαλίτσα χειρός, που θυμίζει μεγάλη τσάντα γιατρού. Η εμφάνισή της με ξαφνιάζει ευχάριστα και το επεξεργαστικό μου βλέμμα προδίδει την αισθητική μου περιέργεια. 

Σε αυτήν την περιέργεια, εκείνη βρίσκει το θάρρος για να κάτσει στην κενή θέση απέναντί μου, στο κλειστό, μοναχικό κουπέ που προς το παρόν φιλοξενεί μόνο εμένα. Εγώ την είχα προσέξει ήδη από το παράθυρο, να παρατηρεί το τρένο σε κάθε του μέτρο καθώς πλησιάζει για να σταματήσει στον σταθμό και να μαζέψει τους ενδιάμεσους ταξιδιώτες του που στοιβάζονται στις πόρτες με επίμονη ανυπομονησία. Ευελπιστούσα να φτάσει μέχρι το βαγόνι μου. Ήξερα πως σαν θα με συναντούσε, θα αποφάσιζε εύκολα να καθίσει μαζί μου, πως θα διάβαζε στα μάτια μου την δίψα μου για ιστοριούλες και εξομολογήσεις. Σε αυτήν την προοπτική το ταξίδι θα φαινόταν πιο σύντομο και δε θα έβλεπα σε αυτό μια ακόμη σπατάλη χρόνου. Τη διαδρομή αυτή την είχα κάνει τόσες φορές παλαιότερα που καθόλου δεν μου έλειψε μια επανάληψη ακόμη. Για εκείνη όμως το ταξίδι αυτό έμοιαζε πρωτόγνωρο και αυτό εύκολα κανείς το διακρίνει από την αμηχανία στις κινήσεις και τις εκφράσεις της. Στο τέλος τέλος, αφού βολεύεται στις ταλαιπωρημένες, κανελί θέσεις από υλικό φτηνής δερματίνης που αναδύει μυρωδιά καπνού από τα τόσα αναμμένα τσιγάρα ταξιδιωτών την εποχή ακόμη που το κάπνισμα επιτρεπόταν στα μέσα μεταφοράς, φαίνεται να απλώνει τα χέρια της δεξιά και αριστερά από το κορμί της σα να παραδίδεται στην απόλαυση της ηρεμίας που δίνει η επανάληψη ενός μακρόσυρτου με μικρές διακοπές ήχου του συρμού στις ράγες. Εκεί κάπου ξεκινάει η πρώτη ανταλλαγή λέξεων, έπειτα φράσεων μέχρι που η κουβέντα ανάβει για τα καλά.

Το πόσο ταιριαστά είναι όλα τα κομμάτια του παζλ φαίνεται από το αρμονικό σκηνικό που μια καλά συντονισμένη με την εποχή και τη διάθεση χρωματική παλέτα δημιουργεί. Πορτοκαλί, καφέ σε διαφορετικούς τόνους, κίτρινα, μουσταρδί, κανελί, μπεζ και “λερωμένα”κόκκινα κυριαρχούν παντού ακόμη και στη φυσική σκιά που η άυπνα έχει σχηματιστεί γύρω από τα μάτια μου. Το ίδιο χρώμα παίρνει και η αύρα νοσταλγίας που πλημμυρίζει το δικό μας μικρό δωμάτιο του τρένου. Οι θύμισες ωστόσο είναι μόνο γλύκες σαν το γλυκό, ζεστό κρασί που θερμαίνει το σώμα και απαλύνει τις συγκινήσεις. Λίγο πριν το σκοτάδι πέσει βαθύ, μου έχει ήδη μιλήσει για το απρόσμενο έρωτα της με τον νεαρό από το μικρό Νορβηγικό νησί, Μπουβέ. Μαζί του βρέθηκε μονάχα για δύο μέρες στο κάμπινγκ που συχνάζει με τις κολλητές της τα τελευταία τέσσερα φοιτητικά της χρόνια. Εκεί ερωτεύτηκαν σαν να ΄τανε από καιρό φτιαγμένη να συμβεί η ιστορία τους. Εκείνος ξετρελαμένος από τα ζεστά φουντούκι χρώματά της και εκείνη αλλοπαρμένη από τα αχυρένια του μαλλιά και τα διάφανα μάτια του. Κανένα ολοκληρωτικό δόσιμο, καμία σωματική συνενοχή σε ερωτική παράδοση άνευ όρων παρά,  πολλά μυστικά, πολλά υποσχόμενα αγγίγματα, τολμηρά γεμάτα υπονοούμενα βλέμματα και ατελείωτα φιλιά στο λαιμό και στα χείλια. Η ηδονή καίει κάθε σπιθαμή του κορμιού της όσο μιλά και ο πόθος ξεχειλίζει από τα μάτια της και ρέει ως τα άκρα της. Πηγαίνει με το τρένο στην πόλη και συγκεκριμένα στο αεροδρόμιο και από εκεί στη χώρα του με πρόσχημα κάποιο ετήσιο πρόγραμμα ERASMUS. Εκείνος ξέρει και την περιμένει. Τώρα μπορούν ίσως να απολαύσουν τους καρπούς την προσμονής. “Εγώ δε υπήρξα ποτέ τόσο τολμηρή”, της λέω. “Εγώ κατέβηκα αρκετούς σταθμούς πριν το τέρμα, καλό ή κακό.”

AUTUMN 2021