Όροφοι :1ος, Μέρα ΙΙΙ

 Τρίτη 16 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Δέκα σκαλοπάτια όλα και όλα και τρίζουν με τέτοιο αντίλαλο στα αυτιά σου, κάνοντας τα να μοιάζουν τριάντα. Το ξύλο είναι παλιό και χιλιοπερασμένο με λαδομπογιά καφέ. Η μοκέτα παχιά, μπεζ. Ίσως ήταν εκρού κάποτε. Η πόρτα τρίμετρη, λευκή, διπλή και τρεμουλιαστή σαν βάλεις το κλειδί να την ανοίξεις. Μόλις περάσεις το κατώφλι ένα υπέρδιπλο κρεβάτι ακριβώς στη μέση, μασίφ ξύλο, λευκό με δύο χρυσούς γλόμπους δέξια, αριστερά στο προσκέφαλο και κλινοσκεπάσματα λευκά και εκρού από λινό-μετάξι. Από τη μία πλευρά μια μεγάλη μπαλκονόπορτα που βλέπει στον κήπο του μικροσκοπικού ξύλινου τροχήλατου σπιτιού και από την άλλη ένας τοίχος σχεδόν όλος ντουλάπα. Μπροστά από την μπαλκονόπορτα, γυρισμένη στο πλάι, σα να έχει πάρει θέση να αγναντεύει έξω, μία γκρι ποντικί, σατέν, αριστοκρατική, μπαρόκ πολυθρόνα με το υποπόδιό της. Πίσω της και ακριβώς δίπλα στην πόρτα ένα τζάκι σε απόχρωση ξεθωριασμένου λερωμένου ροζ, με μια εστία που στη διαγώνιό της περνούσε τα δύο μέτρα και μέσα γεμάτη με μεγάλα λευκά κεριά. Το δωμάτιο είναι για δύο σε χώρους αλλά μοιάζει στιλιστικά να απευθύνεται σε έναν που θέλει να διασκεδάσει με τα χορταστικά υπερμεγέθη έπιπλά.

Δε μένω παρά μόνο για ύπνο στο δωμάτιο και για να πλυθώ, να αφήσω ή να πάρω πράγματα. Όμως με ενδιαφέρει που είναι πολύ καθαρό, φωτεινό και γενναιόδωρο. Πάντα βρίσκω καθαρές πετσέτες, άρωμα mask στα σεντόνια και τις μαξιλαροθήκες, τακτοποιημένα τα πράγματα μου με τον ίδιο ακατάστατο τρόπο που τα άφησα. Εκεί, στο ίδιο σημείο που άφησα εχθές και τις σατέν ασημογκρί γόβες μου απλά κοντά η μια στην άλλη, σε ζευγάρι και όχι η μία πλάι στο κρεβάτι και η άλλη πλάι στην πόρτα όπως τις άφησα εχθές. Το πλούσιο σε φτερά, ζαχαρί φόρεμά μου με ασημί ζωνάκι, φιόγκο πίσω, είναι κρεμασμένο στο πόμολο της ντουλάπας και όχι πεταμένο στην πολυθρόνα, εκεί όπου το εγκατέλειψα αργά χθές. Το μόνο που δεν ακούμπησε κανείς είναι η ιριδίζουσα εκρού βαλίτσα μου που τοποθέτησα ανοιχτή, το πρωί, πάνω στην εξωτερική γωνία του κρεβατιού. Εκεί μέσα έχω να χωρέσω ακριβώς ότι έφερα μαζί μου και αυτό για πρώτη φορά. Συνήθως οι βαλίτσες μου δεν έχουν αντέξει μέχρι την επιστροφή. Φτάνουν πίσω με διαλυμένα φερμουάρ ή γαζιά. Είναι τόσο γεμάτες από το καταναλωτικό όργιο που πηγαινοφέρνω μαζί μου όπου βρεθώ και σταθώ. Αυτή τη φορά όμως όλη η εκτόνωση διαμορφώθηκε με χάδια, φιλιά, αγκαλιές, γέλια και υποσχέσεις. 

Στην αρχή όλα μοιάζαν με ενδείξεις αλλά στο τέλος ήρθαν και οι αποδείξεις. Αποδείχτηκε αληθινό το ένστικτο οπότε και η εκπλήρωσή όλων όσα εκείνο μου επίτασσε. Το ταξίδι εδώ έγινε γιατί έπρεπε να γίνει. Έγινε και για εμένα και για εκείνους. Τα πρόσωπα που συνάντησα ως σαν από παλιά αρχειοθετημένα στην ψυχή και στο μυαλό αλλά και όσα προστέθηκαν τώρα σε αυτό το αρχείο κάλυψαν στη ζωή μου τον κενό χώρο που είχε μείνει όχι από σύμπτωση άδειος. Σε κάθε περίπτωση η απόφαση για το ταξίδι, που πάρθηκε γρήγορα, χωρίς πολύ σκέψη και προεργασία ήταν για πρώτη φορά μια τέτοια απόφαση. Χωρίς αμφιβολία έπραξα επιτέλους συναισθηματικά αυθόρμητα και όχι επιπόλαια όπως θα έλεγε ένας άτολμος που αν τυχόν παραδοθεί στο συναίσθημά του χωρίς πιθανή ανταπόκριση νιώθει και αμέσως εκτεθειμένος και ευάλωτος. Με τη βαλίτσα ελαφριά και εμένα ασφυκτικά γεμάτη από την εμπειρία της ανιδιοτέλειας τραβάω προς τα κάτω, αφήνοντας κάθε σκαλοπάτι πίσω με κρότο. Σέρνοντας τη βαλίτσα στις σκάλες και προσγειώνοντας απότομα το κάθε μου πάτημα, ειδοποιώ πως φεύγω.

AUTUMN 2021