Αόρατος γίγαντας του ασυμβίβαστου

 Τετάρτη 17 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Στα μπλε του μάτια ο καιρός καθρεφτίζεται ποιο ψυχρός, μουντός και ξέπνοος. Είναι ο νέος γείτονας που ξεροσταλιάζει με τις ώρες όρθιος και ακουμπισμένος στην ουρά του πιάνου του, πλάι στο παράθυρο. Τον ακούω όταν παίζει. Οι φήμες στη γειτονιά λένε πως ήταν πάστορας πριν γίνει ένας ερασιτέχνης πιανίστας. Κάποιοι πάλι λένε πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα αλλά πως διηύθυνε μια γκοσπελική ορχήστρα κάπου μακριά από εδώ. Δεν εκφράζεται συνήθως με κανένα τρόπο πέραν του μουσικού. Δεν με πολυενδιαφέρει αρκεί που όταν παίζει, παίζει αισιόδοξα. Την ενέργειά του μόνο υποθέτεις και νιώθεις καθώς ακούς νότες. Όμως δε τη βλέπεις όταν τον συναντάς στο δρόμο ή όταν στημένος πίσω από το τζάμι περιμένει κάτι να του φέρει ο καιρός. 

Σήμερα για πρώτη φορά παίρνει το τσάι του στο μπαλκόνι που βλέπει μπροστά στον δρόμο. Ετοιμάζομαι για τη δουλειά όταν διαπιστώνω πως στο περιοδικό που βρίσκεται πάνω στο τραπεζάκι, μπροστά μου, είναι εξώφυλλο η ατάραχη μούρη του. Το μακιγιάζ του άντρα που φιγουράρει πρωταγωνιστικά, τώρα με μπερδεύει και με κάνει να αμφιβάλω αν πράγματι μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο. Είναι εντυπωσιακά βαμμένος με τρόπο που τα χαρακτηριστικά του να γίνονται πιο αδρά σχεδόν αρχαιοελληνικά ενώ το ισχνό κορμί του είναι ντυμένο σε death metal εμφάνιση. Ψάχνω να δω πια είναι η σελίδα που γράφει γι’ αυτόν και τι μπορεί να λέει, ενώ συνάμα κουμπώνω βιαστικά και τρεμάμενα το μαύρο μου πουκάμισο. Μαύρο μάλλινο παντελόνι και σακάκι σε απόλυτα ανδρική γραμμή και από πάνω μαύρο παλτό με εξώραφα λευκά και λευκά δερμάτινα μποτάκια ντύνουν μια αυστηρή επαγγελματία που σήμερα θα έρθει αντιμέτωπη με μια ανδροκρατούμενη ομάδα στελεχών. Όμως η εμφάνισή μου υποδηλώνει και μια πνευματική πλαστικότητα που λυγίζει αν θέλει, αν και δε λυγίζετε. Κάπως έτσι είναι και η αντίθεση που προκαλεί ο εικονιζόμενος σε σχέση με τον υποφαινόμενο γείτονα. Προκαλεί ευλυγισίες κατά περίπτωση.

Φτάνοντας στη σελίδα με τη συνέντευξή, οι διαπιστώσεις πέφτουν βροχή η μία μετά την άλλη και μου προκαλούν το ενδιαφέρον αν και βιάζομαι αρκετά. Κατά διαστήματα ρίχνω κλεφτές ματιές από την μπαλκονόπορτά μου απέναντι για να διασταυρώσω εντυπώσεις, απόψεις και να καταλήξω στα δικά μου ανεπηρέαστα από μικροαστικές σκοπιμότητες για φθηνό κουτσομπολιό και εσωτερική κατανάλωση, συμπεράσματα. Και έτσι οι ασυνάρτητες πληροφορίες παίρνουν σιγά σιγά τη θέση που τους αξίζει και νιώθω δικαιωμένη που τόσο καιρό κρατούσα στάση παρατηρητή. Εξάλλου στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται πως ο πάστορας, μαέστρός, οτιδήποτε άλλο ή απλά γείτονας είχε συνδέσει την υπόστασή του με την παρατήρηση. Σύμφωνα με τη συνέντευξη, ο πρώην μαέστρος γκοσπελικής χορωδίας, υπήρξε πρώην πάστορας και πιο πριν μοντέλο πορτρέτων για νέους ζωγράφους. Στα μέσα της δεκαετίας του 70, οι σεξουαλικές του προτιμήσεις τον εξανάγκασαν να καταφύγει σε ευκαιριακές επαγγελματικές λύσεις μακριά από τις δεξιότητες που είχε αναπτύξει ως άριστος μαθητής πολλών βραβείων και επαίνων με όποια ανάλογη προοπτική μπορεί να του έδινε κάτι τέτοιο. Απόκληρος γιος της οικογένειά του, έπρεπε να βρει τρόπους να βιοποριστεί αλλά και την ισορροπία ανάμεσα στην επιβίωση και τις κοινωνική αποδοχή. Ως μοντέλο οι απολαβές ήταν οι ελάχιστες απαραίτητες για να συντηρεί οριακά τον εαυτό του. Ως πάστορας όμως μπορούσε υπό το πέπλο του θεωρητικού καθωσπρεπισμού να πετύχει οικογενειακή επανένταξη, κοινωνική αφομοίωση και φυσικά μια σχετική οικονομική άνεση. Όταν πια οι γονείς του άφησαν αυτόν τον μάταιο κόσμο, ο αόρατος γίγαντας του ασυμβίβαστου αξιοποίησε την ανήσυχη ιδιοσυγκρασία του και το μουσικό του πάθος και διάλεξε ως τερματικό της επαγγελματικής του διαδρομής την διοίκηση μιας χορωδίας εκκλησιαστικών μπλουζ.

Η συνέντευξη συμπεριλήφθηκε στο αφιέρωμα του αγαπημένου μου περιοδικού με θέμα τον κοινωνικό αποκλεισμό και την επανένταξη. Κλείνω την πόρτα εξόδου και κοντοστέκομαι με το βλέμμα αδιακρίτως καρφωμένο στο ήρωα της ημέρας μου. Επιδιώκω να με προσέξει για να μάθει πως δεν είναι πια αόρατος. Φυσικά είναι πολύ πιθανό να μην τον νοιάζει αλλά νοιάζει εμένα. Δεν με κοιτάζει και εγώ βιάζομαι. Κατηφορίζω μπροστά από το σπίτι του και μισό μέτρο πιο κάτω μου φωνάζει: “Ξέρεις να τραγουδάς;” “Μπορώ” του απαντάω.

AUTUMN 2021