Οι Προορισμένοι

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Στην είσοδο του ξενοδοχείου στέκεται ένα ψηλό έγχρωμο αγόρι με ανοιχτόχρωμο γκρι κοστούμι και κατάλευκα δόντια. Το ογκώδες, γυμνασμένο σώμα του ασφυκτιά μέσα στο καλοραμμένο σακάκι με την στενή μέση και τα ασημένια κουμπιά, όμως δεν το δείχνει. Υποδέχεται, δίνει διευκρινίσεις, χαμογελάει, καλεί ταξί, ανοίγει-κλείνει πόρτες και δείχνει ευτυχής.  Ανήκει στους τυχερούς σκέφτομαι. Είναι αφομοιωμένος και λαμπερός, οικονομικά ανεξάρτητος και ελεύθερος. Διασκεδάζει το κάθε δευτερόλεπτο που του δίνει ζωή και ίσως πολύ υποσυνείδητα να θυμάται την τύχη των προγόνων του. Μπορεί και συνειδητά να ευγνωμονεί τους αγώνες τους ή απλά τη μοίρα του που υπήρξε τόσο γενναιόδωρη μαζί του. Ενδέχεται και ασυνείδητα να βιώνει μια ευλογία που θα έπρεπε να είναι δεδομένη για τον καθένα χωρίς πιστεύει πως την οφείλει σε οποιονδήποτε. Σίγουρα πάντως φροντίζει να δηλώνει με κάθε τρόπο πόσο αντιπροσωπευτικό δείγμα νεαρού προτύπου θα μπορούσε να αποτελεί.

Την ίδια ώρα από το παράθυρο αντικρίζω τη γνώριμη μικροσκοπική παρουσία των 11:00. Μόνο εχθές απουσίαζε. Πρέπει να ήταν το ρεπό της. Είναι πάντα βιαστική. Μοιάζει να φοβάται μήπως δεν είναι αρκετά συνεπής, μήπως κινδυνέψει να βρεθεί ξανά από εκεί που ξεκίνησε. Πανικόβλητη, με ύφος αγανάκτησης είτε γιατί δεν έχει συνηθίσει την παγκόσμια ιδέα πως “η ώρα περνάει γρήγορα”, ή γιατί δε θέλει να αλλάξει η ίδια τις κακές της συνήθειες, κατεβαίνει από το λεωφορείο της γραμμής που την αφήνει ακριβώς έξω από την είσοδο προσωπικού του ξενοδοχείου. Αν και 1.50 ύψος με το ζόρι, περπατάει με αυτοπεποίθηση δίμετρης και ύφος ντίβας του κινηματογράφου. Βαδίζει πάντα πάνω σε τακούνια και φοράει κολλητά φορέματα που διαγράφουν περίτεχνα τις πληθωρικές της καμπύλες. Πριν καλά καλά εγκαταλείψει τις σκάλες του λεωφορείου ακούω την τσιριχτή κραυγή της κι κάτι να μουρμουράει με θυμό ρώσικο. Η πόρτα του λεωφορείου, της έχει πιάσει τις στιλπνές, μαύρες, ζωηρές, μακριές της μπούκλες που συχνά με περηφάνια τινάζει. Η μικρή ρωσιδούλα είναι αερικό, είναι το μεσογειακό όνειρο που θα χρειαστεί να το εξερευνήσεις κάτω από ένα ψυχρό βλέμμα και ένα διάφανο δέρμα,. Είναι όμως κυρίως η πιο θηλυκή εκδοχή μιας καθημερινής γυναίκας που ζει στη δικής της γυάλινη μπάλα γεμάτη χρυσόσκονη.

Λίγο πριν όμως ήταν μαζί μου ο σερβιτόρος θαλασσόλυκος  της καρδιάς μας. Ο Αργεντίνος εξηντάχρονος φίλος μου, με μια διάθεση πάντα να παραμυθιάσει τους πελάτες του όπως ο ίδιος παραμυθιάζει την καρδιά του και όπως παραμυθιάζονταν για χρόνια από τη θάλασσα που τον ταξίδεψε παντού στον κόσμο μέχρι που τον ξέβρασε σε αυτό εδώ ο ξενοδοχείο. Φοράει το σωστό σε μέγεθος λευκό πουκάμισο, κολλητό πάνω του, με ανεβασμένα σε ρεβέρ τα μανίκια ακριβώς πάνω από τους αγκώνες, ώστε το γραμμωμένο, σφιχτό απ’την αρμύρα και τον ήλιο κοκκινόμαυρο σώμα του να δείχνει την ετοιμότητα, τη βαθιά και αληθινή γνώση της ζωής, τη μοναδική εμπειρία του ταξιδιού. Αναφέρει συχνά πως είναι αργεντινός στις χιλιάδες μικρές ιστορίες όπου διηγείται την κουλτούρα της χώρας καταγωγής του, προσπαθώντας να σε πείσει για το πόσο περήφανο τον κάνει αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό στοιχείο της προέλευσης του. Το ίδιο συχνά τονίζει πως δεν έχει πατρίδα, δεν είχε ποτέ, όπως θέλει να λέι. Όμως ενώ μιλάει με θεατρινίστικό παράπονο και αυτό το καταλαβαίνεις όταν πίσω από κάθε ιστορία του κρύβεται ένας μικρός θησαυρός νοσταλγίας και αγάπης για τις χώρες που επισκέφτηκε , την ίδια ώρα προδίδει τη μία και μοναδική αλήθεια του, πως δεν έχει μια μα χιλιάδες πατρίδες. Μια από αυτές είναι και η δική μου, στην οποία φαίνεται και να κατέληξε για το επόμενο της ζωής του. Και δεν είναι ότι αυτός μόνο τη διάλεξε για πατρίδα αλλά η πατρίδα μου επιβράβευσε με εκπροσώπους κάποιους από εμάς την αυθεντικότητα, την αβρότητα και την μεγαλοσύνη του κάθε ανθρώπου για προσφορά.

AUTUMN 2021