Πρέσβειρα ελπίδας

 Πέμπτη 11 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Στο μπαλκόνι του 3ου ορόφου, η κυρία με τα γκρίζα μακριά μαλλιά πρέπει να είναι οδοντίατρος. Φοράει τις περισσότερες ώρες άσπρη ποδιά και πίσω στην πλάτη είναι κεντημένο ένα μεγάλο χαμόγελο, περιτριγυρισμένο από ροζ χείλια και στη μέση κατάλευκα δόντια μεταξύ των οποίων ένα να φιγουράρει σαν μικρό διαμάντι. Ακόμη και εκεί έχει δώσει την προσοχής της προκειμένου να εντυπωσιάσει. Μετά τη λήξη της βάρδιάς της βγάζει βόλτα όχι τα σκυλάκια της αλλά ένα κόκκινο, Alpha Romeo 1600 Spider Duetto από τα τέλη της δεκαετίας των 60s’. Είναι ένα σαν και εκείνο που έπαιζε στον “Πρωτάρη” όμως εκείνη σίγουρα δεν ήταν τότε η Mrs. Robinson. Η μαμά της ίσως. Μαζί με το αυτοκίνητο κληρονόμησε και έναν αριστοκρατικό αέρα όταν κρατάει το τιμόνι πριν ακόμη βάλει μπρος τη μηχανή. Ίσιος ψηλός λαιμός, το κεφάλι μπροστά, κοιτάζει τον καθρέφτη, τον ρυθμίζει και ρίχνει στον ίδιο της τον εαυτό ένα χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενα. Διαβάζω πως δίνει ένα σήμα επιβράβευσης στη γυναίκα που κουβαλάει μέσα της. Είναι η ίδια με εκείνη που διακρίνει εκ πρώτης όψεως κανείς, αν φυσικά την παρατηρήσει κάλα και τύχει σε μια απλή, καθημερινή κουβέντα μαζί της. 

Το πρωί τη συναντώ στο καθαριστήριο. Όχι κάθε πρωί, μα αυτό το ανεμοδαρμένο πρωινό Πέμπτης. Αφήνω χώρο σε εκείνη να ακουμπήσει μια ντουζίνα λαμπερά φορέματα στον πάγκο παράδοσης και κόβω βόλτες έξω από το κατάστημα. Στο εν το μεταξύ ακούω μια βαθιά, αισθησιακή αλλά και περιφανή φωνή να εξηγεί κάτι λες και απολογείται. Κατεβάζω το κεφάλι και κάνω πως δεν βλέπω, όταν καταλαβαίνω πως μου απευθύνει το λόγο. Φοράει κόκκινο, μακρύ και παχύ, μοχέρ ζιβάγκο και ένα ίσιας γραμμής, ακριβώς στον αστράγαλο, πολύ ανοιχτόχρωμο, blue jean, με μπλε, σουέτ γόβες και κόκκινη σόλα. Εγώ φορώ μια μαύρη τζιν μίντι φούστα με μεταλλικά κουμπιά μπροστά, ένα πράσινο, κοντό, πλούσιο σε όγκο, με φουσκωτά μανίκια πλεκτό πουλόβερ και μαύρες, σουέτ ψηλοτάκουνες γόβες. Με έναν κοινό τρόπο, οι εμφανίσεις μας είναι casual και εν μέρει χρωματικά εκκεντρικές. Τα γκρι κυματιστά μαλλιά της είναι δεμένα σε ένα χαμηλό κότσο που φτάνει ως τα μισά της πλάτης της και τα δικά μου πιασμένα σε πλεξούδα. Μου ζητάει επιβλητικά να μπω μέσα με δικαιολογία πως κινδυνεύω να την αρπάξω από τον βόρειο άνεμο που προλαβαίνει και μπαίνει πρώτος όταν εκείνη ανοίγει την πόρτα. Ok, λέω και σηκώνω τους ώμους σαν να δείχνω πως δεν έχω και άλλη επιλογή. 

Μπαίνοντας μου λέει: “επειδή εγώ έχω μια ντουλάπα αναμνήσεις που κουβαλάω όπου πάω σημαίνει πως εσύ πρέπει να περιμένεις στο κρύο για ώρες;”. Ασυναίσθητα χαμογελάω και την κοιτάζω με ένα δέος που δε γνωρίζω από που μπορεί να πηγάζει. Είναι κοντά είκοσι χρόνια μεγαλύτερή μου όπως μόνη της μου αναφέρει και κουβαλάει, λέει, ακόμη στις αποσκευές της την επαγγελματικής της προίκα. Οδοντίατρος με τόσες τουαλέτες μονό από φετίχ σκέφτομαι, ένα παράδειγμα σαν το δικό μου. Όμως χειμαρρωδώς μου αναλύει σύντομα, πόσο γελοία ένιωθε πως ως Πρέσβειρα στον ΟΗΕ για τα δικαιώματα των Αφρικανών γυναικών την ξέπνοη με έναν τρόπο δεκαετία του 90, χρειάζονταν πέρα από ισχυρό λόγο και εντατική παρουσία σε δράσεις και παγκόσμιες πρωτοβουλίες, ευφάνταστα, αστραφτερά και τόσα, πολλά, διαφορετικά φορέματα. Σε ένα παραλήρημα μου εξηγεί την ανάγκη της να βρουν αυτά τα φορέματα προορισμό και σκοπό και πως όταν εξάντλησε όλα τα περιθώρια σκέφτηκε να τα δημοπρατήσει και να διαθέσει τα έσοδα στη τοπική κοινότητα Αφρικανών γυναικών που ανακάλυψε πως αν και τα έχεί πάει υπέροχα ακόμη δεν εκπροσωπείται από κάποιον τοπικό παράγοντα προκειμένου να αφομοιωθούν σε κάθε τομέα της ζωής της τοπικής κοινωνίας. Όσο για το οδοντιατρείο είναι το επάγγελμά της εδώ και 40 χρόνια, οπού σε ένα τέτοιο, στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, συνάντησε κάποτε τον πρίγκιπα της. Έναν Αφρικάνο πρόξενο που αγαπούσε τα λαμπερά λευκά δόντια και τα φωτεινά, μεγαλόψυχα, λευκά, κορίτσια.

AUTUMN 2021