Τα τρία κλειδιά: Άφιξη

 Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας φωτορυθμικότητας και χρωματομαγείας

Στη φλόγα μία σπίθα ξεπηδάει και δημιουργεί μια μικρή φλόγα έξω από την μήτρα της. Είναι μικροσκοπική αλλά φαίνεται τολμηρή και αποφασιστική να ζήσει. Της δίνω ζωή απ΄ την πνοή μου, καθώς όσο τη φυσάω εκείνη ζωηρεύει. Ζωηρεύοντας, δίνει οξυγόνο στον εαυτό της και όλο και μεγαλώνει, γίνεται ανεξάρτητη και τρώει μόνη της πια το χοντρό ασχημάτιστο ξύλο που έχωσα από νωρίς το πρωί στο τζάκι. Γύρω στις 06:30 το κρύο δωμάτιο, με τις καρό κουρτίνες και τα ξύλινα παράθυρα που σφραγίζαν όσο τα χρόνια τους επέτρεπαν, δεν ευνοούσε τη κατάσταση ύπνου στην οποία βρισκόμουν μόλις πέντε ώρες. Η άφιξη στο δωμάτιο έγινε αργά τα μεσάνυχτα και δεν σπατάλησα καθόλου χρόνο για χαζολόγημα αν και υπήρχαν πολλοί καλοί λόγοι για κάτι τέτοιο.

Το ταξίδι κράτησε περισσότερο από ότι είχα υπολογίσει , παρότι πήρα μεσημεράκι την πτήση μου. Δεν ήταν όμως μόνο ο χρόνος μέσα στο αεροπλάνο. Άλλες δυόμισι ώρες από το αεροδρόμιο ήταν η διάρκεια της διαδρομής μέχρι την μικρή επαρχία πίσω από τον λόφο. Το μαύρο ταξί με τα εκρού δερμάτινα καθίσματα και τα φιμέ τζάμια ήταν ζεστό και μύριζε δέρμα, κέδρο και γλυκό κονιάκ. Αριστερά στο κάθισμα του συνοδηγού υπήρχε ένα μεγάλο πράσινο καλάθι με μερικά μπουκάλια, όλα μαζί σε συσκευασία δώρου. Το καλάθι διακοσμούσε ένα μεγάλος τσόχινος φιόγκος, σε μαύρο χρώμα όπως και το χρώμα από τις ετικέτες με τα καλλιγραφικά γράμματα έξω από το καλάθι. Το χρώμα των ποτών, με μικρές παραλλαγές, έμοιαζε με εκείνο της αραιωμένης με νερό σκουριάς, διάφανο, κεχριμπαρένιο, καθαρό. “Εκεί που πάτε προορίζεται να παραδοθεί κι αυτό”, μου λέει ο οδηγός, που παρακολουθεί από τον καθρέφτη εμένα να έχω υπνωτισμένα καρφώσει το βλέμμα μου πάνω στο καλάθι. Από αυτό διαχέονταν η γλυκιά αλκοολούχα ευωδία. Από το ελαφρώς, όσο μια σχισμή, ανοιχτό παράθυρο  περνούσε μέσα η μυρωδιά του παγωμένου και υγρού οξυγόνου που ανέδυαν τα πυκνά δάση της περιοχής και από τα ζεστά καθίσματα μοσχοβολούσε ένα πυκνό άρωμα φρέσκου δέρματος. Μέσα στο ζεστό αμάξι και το άγριο τοπίο με βρίσκει η αλλαγή της μέρας έξω από το πανδοχείο. 

Σε αυτό το παλιό, μικροσκοπικό πανδοχείο με τα πέντε δωμάτια και την απότομη ξύλινη σκάλα, φτάνω νυσταγμένη και αποκαμωμένη από μια μέρα που μου φάνηκε σαν δύο. Είναι όλο ξύλινο, με πατώματα που τρίζουν και μυρίζει ντοματόσουπα και κανέλα. Μου το συνέστησαν για τα νόστιμα ζεστά του, την καλόγουστη τοπική διακόσμησή του και τη μόνιμα ατμοσφαιρική του διάθεση. Μου δίνουν τα κλειδιά με μια μπορντό βελούδινη κολοκύθα να κρέμεται και ένα μπρούτζινο μεγάλο δαντελωτό κλειδί, παρέα με άλλα δύο μικρά που δεν ξέρω τι μπορεί να ξεκλειδώνουν Με το μεγάλο, πέντε λεπτά μετά ξεκλειδώνω μια κόκκινη πόρτα, με κόκκινο στρογγυλό πόμολο που πρέπει να γυρίσεις δεξιά για να μπεις. Είναι το δωμάτιο του ισογείου. Ανοίγοντας, στα αριστερά μου ένα ημίδιπλο σιδερένιο κρεβάτι, δεξιά ένα τζάκι αναμμένο με μια τρεμάμενη φώτισα να ψιθυρίζει κάτι στο σκοτάδι και ευθεία μπροστά, ένα μεγάλο παράθυρο με δεκάδες τζαμένια τετραγωνάκια που σχηματίζονται από κόκκινους ξύλινους σταυρούς, μισοκρυμμένο πίσω από δύο κομμάτια βαριά κουρτίνα από καρό ύφασμα “καμπαρντίνα”  να υπερισχύει το κόκκινο και στολίζεται από ζωηρό πράσινο. Αυτά μόνο πρόσεξα μπαίνοντας στο δωμάτιο, παρέα με μία μικρή βαλίτσα και ένα ζευγάρι κουρασμένα πόδια. Γρήγορα πέταξα τα ρούχα μου κάπου και φόρεσα την ολόσωμη μπλε σατέν πιτζάμα μου με την πουά άσπρη μπλε γούνινη επένδυση. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι τη φωτιά στο τζάκι να αργοσβήνει όπως ακριβώς κι εμένα, βυθισμένη στα λευκά παπλώματα και ασάλευτη.

Τα σκεπάσματα στη θέση τους, με τρόπο που υποδηλώνει πως η προοπτική ύπνου παραμένει ακόμη ανοιχτή και εγώ τολμώ να πω πως τα έχω καταφέρει υπέροχα με τη φωτιά. Η δύναμη της έχει καταφέρει να φέρει όση ζέστη έλειπε από τον χώρο και εμένα να ξεδιπλώνω το κορμί μου και να ανακτώ τη δύναμη τη μυαλού μου. Η αλήθεια είναι πως 08:00 η ώρα δεν είναι αργά για έναν υπνάκο ακόμη αλλά η βροχή στα τζάμια, ο καπνός από το τζάκι μπροστά από τα γιγάντια δέντρα, η μυρωδιά της πρωινής ντοματόσουπας που περνάει κάτω από τη φυρά της πόρτας και η βροντερή ησυχία προκαλούν μαγικά τις αισθήσεις μου για γράψιμο και ο υπνάκος μπορεί να περιμένει λιγάκι. Αυτό που δε σας είπα είναι πως το βράδυ που έφτασα δεν παρατήρησα πως μπροστά από το παράθυρο υπήρχε ένα μικροσκοπικό σεκρετέρ με μία λάμπα μια σταλιά, με κορδονάκι από γυαλιστερή στριφτή κλωστή και μια ξύλινη καρεκλίτσα με ένα στρογγυλό μελιτζανί βελούδινο μαξιλαράκι. Στο φως της μέρας, το έπιπλο άστραψε στα μάτια μου και μου θύμισε το σκοπό του ταξιδιού. Η έμπνευση με περίμενε μπροστά από ένα σετ γραφείου και μια θέα φανταστική.

WINTER 2021