Εγωκεντρικό κυνηγητό

Δευτερά 20 Δεκεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας φωτορυθμικότητας και χρωματολόγια

Ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά και έχω φτάσει. Πατάω σταθερά και νιώθω ακόμη ότι ανεβαίνω κι άλλο. Είναι σα να με κυνηγάει το εγώ μου, σα να με κυνηγάει ο εαυτό μου που έχω σαράντα χρόνια να αντικρίσω κατάματα. Πως θα σταθεί ανάμεσα σε αυτό το πλήθος, πως θα αντιμετωπίσει την αλήθεια του που με καταδιώκει. Θα μπορούσα να την αφήσω να με πιάσει, να με βρει, να με γδύσει, να με απογυμνώσει. Όμως δε ξέρω πως να ζήσω έτσι μετά, πως να σταθώ όρθια απέναντι στο συναίσθημα που θα με κατακλύσει. Και αν σπάσω τόσο που δεν καταφέρω ξανά να γίνω ποτέ εγώ; Και αν καταφέρω να συνδέσω τα κομμάτια της ψυχής μου αλλά έχω γίνει άλλη; Και καλώς αν δε με αναγνωρίζω, αλλά αν με θυμάμαι αλλά δεν ξέρω πως να με φτάσω πια; 

Σπαταλώ εδώ και κάποια ώρα ενέργεια κάτι που δε συνηθίζω να κάνω σωματικά. Αυτό μου συμβαίνει κάθε μέρα όλη μέρα αλλά πνευματικά. Ανακοινώνω συχνά στον εαυτό μου και στους δικούς μου πως θα πάω για τρέξιμο. Το κάνω για να αφήσω μια φωνητική υπόσχεση στο σύμπαν και να νιώσω εκτεθειμένη στην περίπτωση που δεν κρατήσω το λόγο μου. Τρέχοντας παρατηρώ καλύτερα τα πράγματα αλλά συνήθως βαριέμαι, όχι να παρατηρώ αλλά να τρέχω. Κάποιες πάλι φορές τρέχω ατελείωτα και δε με σταματάει τίποτα και κανείς. Νιώθω πως πρέπει να ξεφύγω από την ασύδοτη περισυλλογή μου και ανάλυση. Είναι σα να εκτοξεύω το θυμό μου προς εμένα που δεν μπορώ να αφεθώ στη δική μου αλήθεια. Να αγαπώ χωρίς τέλος, να δείχνω την ψυχή μου χωρίς κανένα φόβο, να καταναλώνομαι συναισθηματικά μέχρι να τρομάξω τους πάντες γύρω μου και να σκεφτούν καλά για πιο λόγο είναι ο ένας για τον άλλο.

Εκεί έξω από τα σκαλιά του μετρό βαστάζω τα γόνατά μου και σκύβω κάτω, να καλύψω το πρόσωπό μου από τον παγωμένο αέρα, να ξεκουράσω τις πλάτες μου, να μαζέψω το στομάχι μου, να ελέγξω τις αναπνοές μου. Δάκρυα μαζεύονται στα μάτια και παραμένουν λίμνες μισοπαγωμένες χωρίς υπερχείλιση χωρίς βυθό που να μην κινδυνεύεις, αν υπήρχε, να χαθείς μέσα του μια για πάντα. Σηκώνομαι σιγά σιγά και ηρεμώ την αναπνοή μου. Βάζω στόχο το παγκάκι απέναντι. Ισιωνω το μπλε πουπουλένιο ανάγλυφο μεταξωτό μπουφάν μου με τον υπερμεγέθη όρθιο γιακά που καλύπτει όρθιος, το μισό μου πρόσωπο και τραβάω τα ρεβέρ του φαρδύ τζιν παντελονιού μου. Παρατηρώ περπατώντας αργά πως το γυμνό κομμάτι των ποδιών μου μεταξύ παντελονιού και των λευκών μου σνικερς έχει κοκκινίσει από το κρύο και την τριβή που προκάλεσε στο τρέξιμο το σκληρό ύφασμα. Καταλαβαίνω λοιπόν πόσο παραδομένη ήμουν σε αυτό το εγωκεντρικό κυνηγητό. Όσο αρχίζω να ηρεμώ παίρνει θερμοκρασία και το σώμα.

Μόλις καθίσω νιώθω πως αρχίζω να ζεσταίνομαι και ανεβάζω λίγο τα μανίκια πάνω από τους καρπούς, στηρίζω τους αγκώνες μου στα γόνατα και πλέκω τα δάχτυλά μου σαν σε προσευχή. Προσέυχομαι μερικές φορές. Όχι όσο παλιά. Νιώθω πως στα τόσα βάσανα του κόσμου, Κανείς δε θα ακούσει τις προσευχές μου. Όμως τώρα προσεύχομαι χωρίς να πρέπει να βρει προορισμό η προσευχή. Προσεύχομαι σα να έχω την τύχη μου στα δικά μου χέρια και περιμένω να ακούσω η ίδια τις προσευχές μου. Συνέρχομαι σαν καταλάβω πως έχω ακόμη χρόνο να ζητήσω από το μέσα μου να βγει μια βόλτα μεγάλη, να ανοίξει, να κάνει ότι χρειάζεται για να βρει όσο οξυγόνο πρέπει για να αναπνεύσει σε ρυθμό δικό μου. Προσεύχομαι να παρακάμψω εκείνους που νομίζουν άλλα από αυτά που εγώ νομίζω και με παρακάμπτουν συστηματικά χωρίς τη γνώμη μου, χωρίς να βλέπουν την ευαίσθητη ματιά μου. Μα πάνω από όλα χωρίς να εκτιμούν την δική τους ευαίσθητη ματιά.

WINTER 2021