Τα τρία κλειδιά: Διαμονή

 Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας φωτορυθμικότητας και χρωματομαγείας

Πέρασαν δυο τρεις μέρες για να καταλάβω σε πια κλειδαρότρυπα μπαίνουν τα άλλα δύο μικρά κλειδάκια. Το απόγευμα τις πρώτης μέρας, και αφού το πρωί και το μεσημεράκι πέρασαν μεταξύ, κρεβατιού για σύντομους υπνάκους, γραφείου για γέμισμα σελίδων και μια δυο μικρές εξορμήσεις στην τραπεζαρία του πανδοχείου για λίγο ζεστό καφέ και μηλόπιτα, αποφάσισα να ντυθώ χοντρά και να ξεμυτίσω. Οι υπηρεσίες της διαμονής περιορίζονταν σε μικρά σνακ, σε καλό ύπνο, καθαριότητα ανά δυο ημέρες και ζεστή φιλοξενία, με ωραία καλημερίσματα, γλυκά καληνυχτίσματα, ζεστές χειραψίες και άμεσες απαντήσεις στις ερωτήσεις των επισκεπτών. Το μόνο που χρειάστηκε να ρωτήσω κατά την πρώτη κιόλας μέρα, ήταν αν υπήρχε κάποια αγορά κοντά ή έπρεπε να πάω κάπου πιο έξω. Και φυσικά δε ρώτησα που μπορούσαν να φανούν χρήσιμα τα άλλα δύο κλειδιά. Ένιωθα πως όφειλα να είμαι αρκετά έξυπνη να το ανακαλύψω μόνη μου.

Η μικρή κωμόπολη είχε δικό της σταθμό τρένου, βέβαια με πολύ περιορισμένα και σπάνια δρομολόγια, σε πολύ κοντινές αποστάσεις. Αυτό ήταν μια χρήσιμη πληροφορία για να μεταβώ στο παζάρι, 12 χιλιόμετρα μακριά από όπου βρισκόμουνα, σε έναν οικισμό με δέκα σπίτια ντόπιων τοπικών παραγωγών, που όπως με ενημέρωσαν, έμεναν εκεί και πωλούσαν διάφορα χρηστικά και μη πράγματα και τρόφιμα σε καλύτερες τιμές από ότι στην κεντρική αγορά της περιοχής που διέμενα. Εκεί ίσως πήγαινα προς το τέλος της παραμονής μου εδώ όταν πια είχα ανακαλύψει καλά ετούτω εδώ τον τόπο. Έως τότε αποφασίζω να πάρω τον δρόμο για την αγορά που όπως με ενημέρωσε η παχουλή, πρασινομάτα με φακίδες και πυρόξανθες μπούκλες υπάλληλος υποδοχής, βρίσκεται 800 μέτρα μακριά από το πανδοχείο. Αργά ή γρήγορα αυτή η βόλτα θα γινότανε. Ανυπομονούσα τόσο γι΄ αυτήν και είχα μια καλή αφορμή τώρα αν και το σκοτάδι έπεφτε σιγά σιγά και η διαδρομή αγρίευε όσο περνούσε η ώρα. Έπρεπε να ζεστάνω ο δωμάτιο που μόνο το τζάκι ζέσταινε και που άλλα ξυλά δε βρήκα μήτε στο τσουβαλάκι που ήταν γεμάτο χθες το βράδυ έξω από την πόρτα μου μήτε σε κάποια γωνιά στον κήπο του πανδοχείου. 

Η ώρα ήταν 6 το απόγευμα και τέτοια ώρα άλλαζε η βάρδια στην υποδοχή. Έτσι μόνο ένας σερβιτόρος, μια κυρία στην καθαριότητα και μάλλον κάποιος στην κουζίνα που δεν τον εγκατέλειπε ποτέ το μεράκι του για γευστικές σκανδαλιές δηλώναν την παρουσία τους στο χώρο εκείνη την ώρα. Η θερμοκρασία στο δωμάτιο είχε πέσει στου 16 βαθμούς. Έπρεπε να το ζεστάνω καθώς τα εγκεφαλικά μου κύτταρα είχαν μπει στη συντήρηση, οι νευρώνες αρχίσαν να πιάνουν πάχνη και η έμπνευση ήθελε σύντομα απόψυξη. Φοράω το μάλλινο, ζακάρ, λαδί παλτό μου, τα γούνινα χρυσολαδί σνίκερς μου και τραβάω μπροστά στο πέτρινο δρομάκι, το μοναδικό που μοιάζει κάπου να οδηγεί. Οι λάμπες πανύψηλες, πολλά μέτρα πάνω από το κεφάλι μου, κάνουν τη σκιά μου να φαίνεται σαν όρθιο μακρύ φτερό πένας και τα βήματά μου σαν τη βουτηγμένη στο μελάνι μύτη του να γράφουν τα ίχνη τους για μια βέβαιη επιστροφή. Τα σπίτια δίνουν σημεία ζωής μόνο από τον καπνό που βγαίνει από τις καπνοδόχους, ανεβαίνει και ανεβαίνει μέχρι που συναντιέται σε ένα μεγάλο σύννεφο ένα με εκείνο της ομίχλης. Το μονοπάτι είναι υγρό, μεγάλο και δημιουργεί μονίμως τη σιγουριά πως σίγουρα οδηγεί σε έναν τόπο με υψηλές προσδοκίες. Σε μία στροφή του δρόμου διαβαίνω ένα πέτρινο γεφύρι με φουσκωμένο, ορμητικό νερό να περνάει από κάτω. Είχα ακούσει για το ποτάμι και φυσικά ακούω την ορμή του μέχρι το δωμάτιο. Κι όμως η στάθμη του είναι πολύ πιο κάτω από το ύψος του δρόμου και έτσι είναι μάλλον ο άγρυπνος φρουρός του χωριού παρά ο πεινασμένος γίγαντας από τον οποίο οι κάτοικοί του κινδυνεύουν συχνά να τους κατασπαράξει. Η ατμόσφαιρα είναι υγρή και τσουχτερή αλλά μόλις διακρίνω τα φώτα στο βάθος από τα μικρά μαγαζάκια που λαμποκοπούν σα χριστουγεννιάτικα στολίδια, η καρδιά μου ζεσταίνεται και το δέρμα μου ξανα-αναπνέει. 

Γρήγορα θα βρω ένα μαγαζάκι, μια στάση για ζεστό κρασί και μπίτερ πλάκα σοκολάτας με κομματάκια αποξηραμένου τζίντζερ. Πίνω, δαγκώνω, δαγκώνω, πίνω. Ρωτάω τον κύριο με τα γκρίζα καλοχτενισμένα, κοντοκουρεμένα μαλλιά και το απόλυτα περιποιημένο λευκό του μούσι, τα γαλάζια μάτια με τις πυκνές ξανθές βλεφαρίδες, το γεροδεμένο κορμί μέσα σε ένα πικέ ολόστενο μπλε σκούρο μπλέιζερ, στενό blue black jean και λευκή ποδιά, πιο λευκή ακόμη από τα κιλά άχνης ζάχαρης πάνω της, πως θα μπορούσα να βρω μερικά ξύλα για τις επόμενες μέρες αλλά προπάντων για απόψε τη νύχτα. Μπουκωμένη όπως είμαι σίγουρα δεν μπορώ να τον γοητεύσω και να τον κάνω να προσφερθεί κουβαλώντας μου λίγα από αυτά που έχει στοιβαγμένα στην είσοδο της υπαίθριας πατισερί του, πάνω στο καρότσι που λειτουργεί μάλλον ως τροχήλατο παγωτατζίδικο τα καλοκαίρια. Όμως προσφέρεται να με βγάλει από τη χαζομάρα μου. Αφού πρώτα δε δυσκολεύεται καθόλου να μαντέψει που μένω, έπειτα συνεννοείται στο τηλέφωνο με κάποιον από το πανδοχείο για ένα καλάθι ξύλα, τέλος με ρωτάει με έναν γεμάτο υπονοούμενα πειραχτικό ύφος: “ Φαντάζομαι πως δε σας έδωσαν μονάχα ένα κλειδί για το δωμάτιο, σωστά;” και η κουβέντα κρατάει το ενδιαφέρον μου μέχρι αργά.

WINTER 2021